Warmdraaien 3/2012
Op 28 november 2011 werden we plotseling verrast door verkeersminister Melanie Schultz, toen zij de tweede kamer meedeelde dat de maximumsnelheid op bijna 60 procent van de snelwegen per 1 september 2012 de hele dag, of gedurende een deel van de dag, naar 130 kilometer per uur opgetrokken ging worden. Voor snelwegen in de buurt van natuurgebieden (zo’n 19 procent) zou nog onderzoek gedaan worden of de verhoogde snelheid geen nadelige gevolgen voor het milieu zou hebben. Verder zou de maximumsnelheid op vier van de vijf 80 kilometerzones bij de grote steden per 1 juli 2012 worden verhoogd naar 100 km/uur.
Dat waren natuurlijk prima geluiden, al was het alleen maar om je eigen ‘foutenmarge’ iets te verruimen. Elke motorrijder weet immers hoe makkelijk je – vaak zelfs onbedoeld – iets te hard rijdt, dus die 10 km/uur verhogen op de snelweg en 20 km/uur verhoging op rondwegen klonken menigeen als muziek in de oren. Bovendien: het is geen verplichte snelheid. Dus als je 120 hard genoeg vindt, blijf je lekker 120 rijden…
Maar je hoefde geen spindokter of politiek deskundige te zijn om aan te voelen dat dit voorstel op een volledig verkeerd moment werd gelanceerd. Immers, de kosten die deze snelheidsverhoging met zich mee zou brengen (50 miljoen direct aan bebording en geluidschermen, plus 132 miljoen later vanwege de verkeersveiligheid, denk aan langere in- en uitvoegstroken) kwamen op een heel vervelend moment boven tafel. Een moment dat bijvoorbeeld elk dubbeltje voor de gezondheidszorg twee keer omgedraaid moest worden, de pensioenfondsen hun broek nauwelijks meer op konden houden, Griekenland weer eens aanklopte met de collectebus en de economie serieus stagneerde. Juist op dit moment dus het 130 km/uur-plan lanceren, dat had wel iets weg van een klassieke politieke zelfmoord, want het voorstel was koren op de molen van de oppositiepartijen. Logisch dat het voorstel dus enorm onder vuur kwam te liggen en de invoering moest worden uitgesteld omdat er eerst diverse onderzoeken gedaan moeten worden naar de gevolgen van de verhoging.
De oppositie kreeg in dit geval bijval van regeringspartij CDA, die blijkbaar vonden dat ze nog niet ver genoeg waren gezakt in de peilingen. Dus werd het 130 km/uur-voorstel aangegrepen om zich opeens opmerkelijk principieel op te stellen. Daarbij kregen zij en andere politieke tegenstanders opmerkelijk genoeg de munitie aangereikt door nota bene de ANWB (de vereniging van weggebruikers) en de RAI (de vereniging van auto- en motorimporteurs). Laat ik nu altijd hebben gedacht dat die beide clubs de belangen van weggebruikers voorop hadden staan, maar beiden vonden ze 130 km/uur op de snelweg véél te gevaarlijk en véél te milieuonvriendelijk. Dat 72% van de ANWB-leden zich in een poll uitsprak vóór 130 km/uur (slechts 18% was tegen), daar had de Wielrijdersbond maling aan. En dat onze voertuigen de laatste jaren veel schoner en veiliger zijn geworden, werd ook ‘vergeten’. Bovendien werd nogal geschermd met het lage aantal verkeersslachtoffers in Nederland op dit moment; dat zou onherroepelijk stijgen bij 130 km/uur. Maar als we Nederland op dat punt vergelijken met de aangrenzende Duitse provincie Nordrhein-Westfalen, dan blijken daar nog meer mensen te wonen op nog iets minder oppervlakte. En daar hebben ze dus nòg minder verkeersslachtoffers, terwijl je er over het algemeen vrijwel overal harder mag rijden als in Nederland… Het maakt in elk geval duidelijk dat ook in deze politieke discussie de argumenten zeer selectief gebruikt zijn.
Eric Bulsink
Hoofdredacteur MotoPlus
