Toeren door het Duits Tsjechisch grensgebied
Het is eigenlijk net onze eigen Veluwe, maar dan in het wild. In de nationale parken Bayerischer Wald in Duitsland en Böhmerwald in Tsjechië kun je het echte oerbos-gevoel ontdekken. We reden een weekendje door het berggebied rond de Duits-Tsjechische grens.Ik kom in Schwarzach voorbij een tuin die vol tuinkabouters staat. Daar achter begin het Duits-Tsjechische grensgebergte. Ik laat het gas los en stuur mijn BMW voorbij de idyllische eengezinswoningen, terwijl ik naar de geheimzinnige, flessengroen gekleurde bergwereld in de verte kijk. Na de aanlooproute over de A3 via Deggendorf en Regen is het nu tijd voor het betere stuurwerk. De wegen slingeren de ene keer met scherpe-, de andere keer met mooi lang doorlopende bochten door de donkere dennenbossen van het Bayerischem Wald en het Böhmerwald (in het Nederlands: het Beierse woud en het Bohemerwoud.Bodenmais – dat is een plaats, en geen soort maïs – met zijn uitbundig van uiterlijk schoon voorziene huizen en zijn glasindustrie verdwijnt links uit beeld. De door dramatische wolkenluchten omspoelde bergrug van het Bohmerwald komt dichterbij. Hier, in het Duits-Tsjechische grensgebied zouden weer wolven, lynxen en elanden moeten komen. Zomaar, op een steenworp van de firma Tuinkabouter & Co. De wildernis, zegt men, moet terug. Net als in Canada en Noorwegen. Het is ook net zo frisjes als het in Canada of Noorwegen kan zijn. Huiverend van de kou ga ik verder omhoog, naar Bretterschachten. Op 1.120 meter hoogte stop ik om een extra fleecetrui aan te trekken onder m’n motorjack. Op een bordje in de berm staat “Langlaufzentrum”. Hier kun je dus in de winter aan je loipe beginnen. Nu, in het zomerseizoen, verdwijnen er met rugzakken bepakte wandelaars over de kronkelpaden tussen de naaldbomen. Ik dans over de goed onderhouden bergweg naar Tal. Vanuit mijn ooghoeken zie ik de Großer Arber, die met zijn 1.456 meter de hoogste in het Bergwald massief is. Bij de Arbersee (en een ‘See’ in het Duits is nog steeds een ‘meer’ bij ons) wordt reclame gemaakt voor terrassen in de zon, broodjes Bockworst en waterfietsen-verhuur. Heel leuk allemaal, maar niet zo leuk als het onder een strak blauwe hemel over de Großen Regen via het noordwesten langs dit grensgebergte te rijden.Aan het eind van de bebouwde kom van het Beierse Eisenstein schroeft de weg zich door de bossen in heel veel mooie bochten en hellingen naar- en voorbij de krappe 1.300 meter hoge Osser. Na Lam slinger ik weer omhoog naar Rittsteig en – na een laatste dramatische blik dal inwaarts – steek ik de Duits-Tsjechische grens over. Nýrsko laat ik – inclusief zijn stuwmeer – achter me. Ik volg de Uhlava-rivier in de richting van Hamry. Dat blijkt een goede keuze te zijn geweest. Mijn F800 draaft over een geteisterd weggetje dat slingerend door het uitbundig groene bos ligt. Achter de berghut Hamry maakt het weggetje dan nog twee magnifieke slingers door het bos, balanceert dan nog een poosje over de berg om dan genadeloos op een doorgaande weg uit te komen. Terwijl ik nog helemaal nadroom over de mooie natuur van daarnet sta ik nu opeens oog in oog met een enorme vliegezwam. Allemachtig! Het monster is net zo hoog als mijn voorwiel! Hij heeft een vuurrode hoed met witte stippen en is van keramiek. Erachter verdingt zich en massa tuinkabouters in alle kleuren en maten. Bovendien zijn er aardewerken koeien, zwijnen, reeën, adelaars en Heilige Maria Moedermaagden, Madonna’s dus. Zeemeerminnen en smurfen. Die staan rustig zij aan zij met legioenen Boeddha’s en Farao’s…Ik ben aangeland in
