Reizen Californië
Weinig Amerikaanse staten die zo tot de verbeelding spreken als Californië. De Grote Oceaan tekent met de befaamde Highway No. 1 voor een uiterst fraaie kustlijn, de Sierra Nevada scheidt wijnbouw van woestijn. Daartussen liggen de wereldberoemde nationale parken met de prachtigste wegen en uitdagende pistes. Voldoende redenen om eens het vliegtuig de grote plas over te pakken!
Qua weer viel het de laatste paar motorvakanties bepaald niet mee. Natuurlijk zaten er vooral zonnige dagen tussen, maar gevoelsmatig ook teveel natte, die steevast eindigden in een klamme hotelkamer waar provisorisch de boel werd geprobeerd te drogen. Alles om ’s morgens maar niet met een halfnat kloffie op de motor te hoeven stappen. Ik vind dat ik wel een keer een zonovergoten bestemming heb verdiend en kies daarom dit keer voor een transcontinentale vlucht naar het land van de onbeperkte mogelijkheden. Meer specifiek naar Californië. ‘It never rains in southern California’, zong Albert Hammond ooit al en dat klinkt me als muziek in de oren. En omdat nog nooit iemand over sneeuw in Californië heeft gezongen, is de keuze helemaal snel gemaakt. Dus: startpunt Los Angeles.
Ik bevind me op een achteraf parking in de megastad. Verweerde muren, dikke auto’s en een karrevracht aan motorfietsen. Daaronder een hagelnieuwe BMW GS Rallye, de mijne voor de komende dagen. Dat Rallye in de typeaanduiding neem ik niet echt serieus. Zelfs wanneer morgen de befaamde Baja 1000 zou starten en ik ’s nachts bevangen zou worden door de geest van offroad-God Fabrizio Meoni, dan nog zou het niets worden. De dikke boxer staat op wegbanden. Geen probleem natuurlijk, voor de koningin aller kustwegen, de Highway No. 1, heb je immers ook niets anders nodig. Een gedachte waar ik later spijt van krijg!
Venice Beach, Malibu en Ventura: wie hier woont heeft het eeuwige leven aan het eeuwige strand. Zon, surfen, perfecte lichamen: hier draait het om gezien worden, om uiterlijke perfectie met de juiste maten, hagelwitte tanden en volle rondingen (bij de dames althans). Niet bepaald mijn manier van leven, ik kies liever voor road- in plaats van bodystyling. In mijn motoroutfit zie ik er zelf weliswaar nog steeds heel alledaags doorsnee uit, maar op Highway No.1 transformeert de stedelijke omgeving in ieder geval van overwegend saai grijs naar kleurrijk, waarbij er lang vergeten energieën vrijkomen. Die prikkelen eerst de zintuigen, daarna ook de rechterhand en de boxer. Vierde, vijfde versnelling, van het ene fabuleuze oceaanpanorama direct door naar de volgende. De Grote Oceaan streelt de pupillen met een veelvoud aan turkooise tinten, de zeelucht wervelt tussen kleine bossen door en sneeuwwitte bruggen overspannen de machtige canyons. De verwachtingen vooraf waren enorm hoog gespannen, maar gelukkig stelt de befaamde kustweg allesbehalve teleur. Het leven is als een weg, wordt vaak gezegd. Als je dan de keuze hebt, dan zou ik toch voor deze gaan!
Wereldstad San Francisco dienst zich aan, maar barst uit al z’n voegen. Het verkeer op de machtige snelweg loopt volledig vast, ik dus ook. Een of andere internetgigant houdt een conferentie in de stad aan de Golden Gate. De nerds en goeroe’s, samen met hun nazaten, zijn uit hun virtuele wereld gestapt en verstoppen nu het echte leven in de stad. Wat te doen? Filerijden en in rijen wachten kan ik thuis ook wel, en dus wordt het vizier op een nieuwe, besneeuwde bestemming gericht: de Sierra Nevada. Is enkel de vraag: zouden de weinige passen over het massief geopend zijn?
Op een van de eindeloze rechte stukken, die de bergen nooit lijken te bereiken, brengen lichtschakeringen uiteindelijk hoop. Een van de belangrijkste passen over de Sierra Nevada, de Tioga-pas, is gelukkig gewoon open voor verkeer, zo staat op borden vermeld. Dat geeft mooi nog de tijd om de bekende panoramaweg door het Yosemite National Park onder de wielen door te laten rollen, de bekende Glacier Road. Vanuit het frisgroende dal van de Merced rivier slingert deze zich de hoogte in naar een natuurlijke klif ver boven de rivier. Precies daartegenover, aan de andere kant van het dal, rijst rotsicoon Half Dome de hemel in. Nu, in het late middaglicht, laat de zon het gesteente eruit zien als smeltend staal, een waanzinnig mooi schouwspel.
“Het is aan te raden om zo snel mogelijk aan de terugweg te beginnen!” Enigszins geschrokken draai ik me om. De ranger achter me had ik door de ondergaande zon, die alle aandacht opeist, helemaal niet opgemerkt. “Hoezo?”, vraag ik, “is er iets mis?” “We gaan de weg zo afsluiten.” “Waarom? Er is toch niets aan de hand?”, hoor ik mezelf vragen. “Dat doen we altijd wanneer het gaat sneeuwen, en morgen gaan het sneeuwen”, luidt het ietwat ontluisterende antwoord. Het is inderdaad ook wel wat frisjes moet ik beamen, de boordcomputer van de GS meldt zelfs een temperatuur van -2° Celsius. Nou ja, met een zekere mate aan dankbaarheid dat ik dit toch heb mogen zien, zet ik de handvatverwarming aan en zet enigszins rillend weer koers richting het dal van de Merced. In de warme ochtendzon wordt het vast beter!
Nou niet dus. Integendeel zelfs, het wordt alleen maar slechter. ‘Tioga Pass Road closed!’. Dezelfde borden die me gisteren nog een ongehinderde doorgang naar het oosten beloofden, hebben vannacht beslist dat het toch anders gaat. De volgende dichtstbijzijnde pas over het massief bevindt zich veel verder richting het zuiden. Het betreft de Sherman Pass, niet ver van de gigantische Sequoia bomen. De westkant van de pas is naar verluid geasfalteerd, de oostelijke flank echter niet. Wegbanden? Geen probleem, er staat niet voor niets Rallye op de flanken van mijn motorfiets.
Het optimisme blijkt gelukkig niet enkel een wens van de gedachte, de Sherman ligt er eenzaam bij en is getooid met asfalt van beste kwaliteit. Onderweg kom ik geen enkel ander voertuig of ziel tegen, de hele omgeving lijkt compleet uitgestorven. Welcome in lonesome cowboy land! Hier direct om de hoek, in de Alabama-Hills werden in het verleden ook daadwerkelijk westerfilms opgenomen. Tegenwoordig echter is de regio tussen de Hills en Death Valley vooral het toevluchtsoord voor buitenbeentjes en afvalligen.
Voorbeeldje? Steve woont in een verweerd dorpje genaamd Keeler, heeft verweerd haar, een verweerd huis en verweerde voertuigen. Steve heeft ook een hobby: in alles wat wielen heeft, bouwt hij een motorblok. Een fiets met drie wielen, die hij gebruikt om boodschappen te doen, heeft hij onlangs opgeleukt met het blok van een grasmaaier. “Nu gaat het een stuk sneller, het ding haalt zo’n zestig kilometer per uur. Al twijfel ik over de veiligheid, het frame kan dat tempo eigenlijk niet aan”, grijnst hij vanonder zijn eveneens verweerde baard, terwijl hij aan de carburateur van een Indiase riksja knutselt. “Je zou ook eens omhoog naar Cerro Gordo moeten rijden”, raadt hij aan. “Robert daar heeft al in tijden geen menselijk gezicht meer gezien!”
Kleine kloven, zachte haarspelbochten, fikse stijgingspercentages: de piste omhoog naar Cerro Gordo zet de zintuigen behoorlijk op scherp. Op pashoogte zijn de ruïnes van een oud mijnwerkersstadje goed bewaard gebleven. Robert, met grote grijze baard, geruit hemd en baseballcap, heeft me al aan horen komen. Hij woont hier al sinds jaar en dag helemaal alleen. Met zijn zeventig jaar is hij naar eigen zeggen te oud om ergens anders nog opnieuw te beginnen. “Ik schrijf momenteel een boek. Niet over mezelf, maar over deze bijzondere plek. Ik ben bang dat als ik er niet meer ben, ook Cerro Gordo zal verdwijnen. Dan is er in ieder geval nog een boek ter herinnering.” Robert weet dat hij hier in de eenzaamheid ooit zijn laatste uren op aarde zal beleven, heeft daar volledig vrede mee. “Maar vertel je vrienden thuis over deze plek”, vraagt hij met een eerlijke glimlach, “en zeg dat ze altijd welkom zijn wanneer ze hier in de buurt zijn!” Waarvan akte!
Drie lange bochten markeren de afdaling naar Dante’s inferno, ofwel Death Valley. Heter en droger dan hier wordt het niet snel. Onlangs werd hier hartje zomer een temperatuur van 54,4° Celsius gemeten, waarbij het ’s nachts gemiddeld doorgaans nog minimaal 30 graden is, vaker echter tikt het kwik minimaal de veertig graden aan. Momenteel is het gelukkig lang niet zo heet.
Ik heb de boxer nauwelijks voor de Panamint Bar geparkeerd, of de bediening komt al op me af in de persoon van een prachtige blondine met de oogopslag van Audrey Hepburn en de volle lippen van Rihanna. Ik bestel een espresso, hoewel koud water waarschijnlijk een betere keus zou zijn geweest. Morgan, zo heet de fraaie verschijning, en ik raken aan de praat. Van de beschermende omgeving van een boerderij in Wisconsin is ze naar hier getrokken. Waarom? “Mijn grootste droom is altijd geweest om in de woestijn te wonen”, klinkt het uit de bevallige mond. Ieder zo zijn ding, ik kan me wel wat beters verzinnen dan in de verstikkende hitte mensen van hapjes en drankjes te moeten voorzien. Tegelijkertijd ben ik blij voor haar dat ze haar droom heeft verwezenlijkt, hoe vreemd deze in mijn ogen ook moge zijn.
Er is een plaats in Death Valley die nog meer tot de verbeelding spreekt dan de rest: de Moving of Sailing Rocks. Een 48 kilometer lange onverharde piste met een behoorlijke uitdagingsgraad voert erheen. En weer terug. De beloning: een blik op ‘wandelende’ rotsen. Ook de weg erheen is bezaaid met gesteente, zij het van een duidelijk bescheidener kaliber. Maar toch, redelijke dikke keien ketsen tegen de metalen carterbeschermer, doorboren de stilte met metaalachtige klanken. De vering krijgt het zwaar te verduren en heel even heb ik er spijt van toch geen noppenbanden voor deze excursie te hebben gemonteerd. Berouw komt altijd na de zonde, is ‘t niet?
De zon staat al laag aan de horizon wanneer ik de plaats van het opgedroogde meer bereik. Rotsen en stenen hebben lange sporen van hun ‘wandeling’, die maanden soms jaren duurden, achtergelaten op het keiharde leem. De sporen van mijn rit hiernaartoe zijn eveneens zichtbaar, maar deze zullen morgen door de wind volledig zijn uitgewist. Dit in tegenstelling tot de herinnering aan deze en alle andere bijzondere plaatsen die Californië me heeft laten zien. Die blijven gelukkig voor altijd bestaan!
