Hugo Pinksterboer – Zoektocht
Begin september ging mijn GSA in vlammen op. De R1 waar ik toen een paar weken op mocht spelevaren was een feestje, maar ondertussen had ik de zoekopdracht voor de opvolger van die BMW al uitgezet.
Mag ik me op twee fronten gelukkig prijzen. Die R1 staat inmiddels weer voor de deur. Niet vanwege een tweede brand, maar gewoon omdat hij beschikbaar is, omdat ik regelmatig een fiets als fotofigurant nodig heb en omdat ik er – zoals ik al schreef – nog lang niet klaar mee ben. En front twee? Naast die R1, anderhalf keer zo hoog en zo breed, staat weer een GSA. Hoe saai. Hoe voorspelbaar. Hoe meedoen-met-de-massa. Toch werd dat ‘m. Jaren jonger dan z’n tot op het bot verkoolde voorganger, een keer of wat minder de wereld rondgetoerd, en met voelbaar meer power onder z’n nog even onverstoorbaar dikke huid. Waarom niet ’s wat anders? Weet dat ik nooit in een motorzaak kan komen zonder een rondje langs het aanbod te lopen, en op motorparkeerplaatsen doe ik hetzelfde. Die romantiek gaat dus nooit weg. Maar als er een nieuwe fiets moet komen en ik precies weet wat er te koop is en hoe dat allemaal rijdt, dan is het een kwestie van afstrepen. Weg romantiek.
Ik rij motor omdat ik liever deelneem dan toeschouw, omdat ik liever rijd dan wacht, omdat ik graag verder kijk dan mijn motorkap lang is, omdat ik een binnen werkend buitenmens ben, omdat elke bocht altijd beter kan, omdat ik liever groei dan herhaal en omdat ik in de auto steevast de ramen openzet. Maar ik heb wel vaak veel zooi bij me. Als ik mijzelf daarbij optel, valt alles beneden de 1.000 cc al snel af, net als alles zonder koffers of lange veerwegen. We houden het kort: een dikke allroad, dus. En dan niet die bozige V-twin die me bij elk stoplicht uitdaagt, niet die solide paralleltwin die me juist iets te braaf is, niet z’n slanke collega-twin omdat ik liever achter een 30-litertank schuil, niet die geweldige driepitter met – hoe jammer – te smalle koffers, niet de Italiaan omdat ik die schoenen ook nooit pas, en niet de viercilindervariant op het thema.
Een GS dus. Adventure, natuurlijk, voor de tank en de spaken en het smoel. Zwart, natuurlijk, omdat dat de enige was waar mijn dochter ook voor ging. Met een opzetruitje, omdat de verhalen over z’n geweldige windbescherming wel goed klinken, maar ik compleet zot wordt van de turbulentie. Met een extra koffertje voor kleine zooi, omdat daar onder het zadel geen ruimte meer voor is. Met een tweede bagagerek, dat vroeger gratis onder de duozit zat. Met een sleutelbos die ik uit m’n jaszak moet peuteren om het ding op slot te zetten, omdat er geen contactslot meer is. Leve de vooruitgang. Maar mij hoor je niet zeuren, want diezelfde vooruitgang betekent ook dat het vervangen van de koppeling geen 1.500 euro meer kost. En dat BMW een andere oplossing heeft bedacht voor dat voortdurende haperende tanklintsysteem, bijvoorbeeld. Heb ik inmiddels ook geleerd dat je na het bereiken van een bepaalde leeftijd beter gebruikte dan gloednieuwe onderdelen kunt laten monteren, en kan ik alleen maar concluderen dat ik de komende tien jaar of langer voor een prikkie rondtoer op een fiets waar ik steeds meer plezier in krijg. Want wennen was het wel, tot mijn verrassing. Dat het vloeistofgekoelde blok veel meer herrie maakt dan de luchtkoeler was me in eerdere ritten met dit model niet opgevallen, bijvoorbeeld. De ellende van dat gedruis is dat je het alleen zelf hoort. Het aanzienlijk opgeknapte uitlaatgeluid is er namelijk vooral voor je omgeving, tenzij je het gas flink opendraait. Vooral in combinatie met de quickshifter, waarvan ik pas later ontdekte dat die het ook heel fijn doet als je lager in toeren het gas even sluit en dan tegelijk opschakelt. Ik zei het al. Het was even wennen, zelfs na die eerdere ritten. Voor een volgende keer weet ik het dus zeker: ik ga zo’n geplande aanschaf eerst een paar dagen huren. Ben ik alleen wel bang dat ik toch weer dezelfde koop.
