Historic Route 66
Hij mag de pensioengerechtigde leeftijd dan al lang en breed hebben bereikt, vergane glorie is Route 66 zeker niet. De moeder aller wegen weet tot op de dag van vandaag nog horden fans van over de hele wereld te trekken. En wat blijkt, ook zonder Harley en franjes aan de leren jas weet dit historische stukje asfalt te fascineren!!
Ondanks dat het werkelijk een wonderschoon natuurfenomeen is, op een gegeven moment is het genoeg geweest. Teveel rotzooi, veel teveel mensen. Hoe buitenaards indrukwekkend de Grand Canyon ook mag zijn, met name bij het bekende uitzichtpunt South Rim kun je over de hoofden van de toeristen lopen. Dat maakt dat we sneller dan lief weer in het zadel stappen. Vaarwel oh bizar natuurspektakel, we gaan verder. De route laat zich hier makkelijk bepalen, slechts één weg voert weg van hier, in zuidelijke richting om precies te zijn. Fel middagzonlicht streelt over de zonnebril, het gehoor wordt geprikkeld door een diepe brom van een boxermotor en bosjes steppengras wiegen zachtjes heen en weer in een briesje wind. Wat een weldaad! Maar waarheen rij ik nu eigenlijk? Ik moet naar het westen, richting de Grote Oceaan. De Interstate 40 zou me in de juiste richting brengen, die geniet echter de charme en warmte van een modern stukje betonbouw. Kort voor de afslag valt mijn oog op een bordje: ‘William, Historic Route 66’. Hmm, waarom zou ik nu niet gewoon rechtdoor rijden? Route 66 op, voor het betere ‘born to be wild-gevoel’ zeg maar. De cilinders van mijn boxer staan weliswaar in de verkeerde richting, ik heb geen franjes aan de jas en draag ook nog een helm, maar wat zou dat?
En zo raast de Interstate 40 voorbij, soms is geen planning de beste planning immers. Route 66 op dus, met de voeten op de cilinderkoppen om toch nog een beetje choppergevoel te kweken. Recht zo die gaat, waarbij bijna als vanzelf de melodie van het nummer ‘Route 66’ van de Rolling Stones door het hoofd begint te zingen. Tot ook de melodie daarvan behoorlijk begint te vervelen. Gelukkig dient zich net op tijd Seligman aan, de zelf benoemde hoofdstad van deze legendarische weg. Het blijkt niet meer dan een klein plaatsje, waar echter wel 66 uit iedere porie druipt: stickers, T-shirts, tassen, koelkastmagneetjes en allerhande andere kitsch is er te koop. De jiffy krijgt rust op het verweerde asfalt voor Westside Lilo’s. Het restaurant is eigendom van een van origine Duitse eigenaresse luisterend naar de naam Lilo, die haar afkomst duidelijk niet verloochend. Binnen heerst een rasechte
Oktoberfest-sfeer, ondanks dat het nog ettelijke maanden duurt voor het traditionele bierfeest plaatsvindt. De Duitse gemoedelijkheid valt blijkbaar goed in de smaak bij de Amerikanen, al bijna twintig jaar bestaat het restaurant namelijk. Lilo is ooit op Route 66 hangen en ze is zeker niet de enige.
Route 66 was de eerste doorlopende verbindingsroute tussen Chicago en de westkust. Totale lengte: een fikse vierduizend kilometer, wat in Europa goed zou zijn voor een stuk asfalt van Palermo tot Moskou. Met het vooruitzicht op een ander, hopelijk beter leven, laadden veel mensen al hun persoonlijke bezittingen in de auto en lieten hun oude leven in het oosten achter zich. De 66 werd daarmee een weg voor optimisten, een soort van geasfalteerde zonnige toekomst. Ook voor de makers van de film Cars bijvoorbeeld. Zij werden veertig mijl verderop, in Peach Springs, gelukkig en lieten zich er inspireren voor de avonturen van Lightning McQueen, Chick Higgs, Takel en alle andere kleurrijke voertuigen.
Afijn, langzaam maar zeker begin ik de wennen aan het betere cruisen. Zo is het eeuwige rechtdoor bij Kingman lang niet zo erg als een blik op het navigatiesysteem doet vermoeden. Kwestie ook van de juiste instelling. Zo vindt ook Kyle, die ik net iets voor Kingman tref. Achter een paar tralies wacht hij op klanten. Eén dollar entree vraagt hij voor toegang tot zijn rijk. En dat blijkt één van de grootste schroothopen van Amerika te zijn, wat een werkelijk fascinerende aanblik is. Een beetje morbide eerlijk gezegd ook wel. Mobiele vrijheid werd voor velen op Route 66 realiteit, Kyle’s autokerkhof daarentegen is juist het fysieke eindstation van menig droom. Hoe groot de schroothoop van Kyle ook moge zijn, deze valt in het niet bij die van zijn buurman: Kingman Airport.
Langs een op het oog oneindig hek rij ik een rondje langs de luchthaven, waar meer vliegtuigen landen dan opstijgen. Er waren tijden dat er per dag 150 vliegtuigen landden, die vervolgens direct werden gedemonteerd. Overproductie uit oorlogstijd. Vandaag de dag is het aantal veel kleiner, de hoeveelheid geparkeerde American Airline, DHL en Star Alliance toestellen die hier wachten tot ze verschroot worden, is echter nog altijd indrukwekkend.
Tijd voor een pitstop in ‘Airport Café’. Aan de tafel naast me doen drie wat oudere dames zich tegoed aan een hamburger, die hier de namen dragen van historische vliegtuigen. Een van de witharige dames stelt zich voor als Maxine. Wijzend naar mijn helm: “Mag ik die eens opzetten?” Ik denk terug aan de afgelopen twee jaar, toen ik de helm heb vol gezweet, geniest en gehoest. “Weet je dat wel zeker?”, vraag ik lachend. Maxine blijkt van de relativerende soort: “Ik ben 92, wat kan mij nu nog gebeuren.” Ik reik haar de helm aan, die ze vervolgens opvallend geroutineerd opzet. Direct dwaalt haar blik door het raam naar buiten, richting een verte die enkel zij kan zien. “Alles in orde Maxine?”, vraagt één van haar vriendinnen. Ze zet de helm af. “Weet je”, vertelt ze, “mijn hele leven heb ik met m’n man motor gereden. Van Alaska naar Mexico, van Los Angeles naar New York, alles hebben we gezien. Onze tent zetten we op waar plaats was, een mooi en vrij leven. Maar nu, ik krijg het been gewoon niet meer over de buddy geslingerd”, legt ze met een licht geamuseerde blik uit. Mocht ik überhaupt ooit in de buurt van haar respectabele leeftijd komen, dan vraag ik me af of ik net zo positief over mijn lichamelijke beperkingen kan praten. Met enige weemoed nemen we afscheid van elkaar.
Na deze Kingman-Maxine-melancholie heeft mijn gemoed wel even een stevige oppepper nodig. En gelukkig word ik op mijn wenken bediend. Direct voor mijn neus doemt de Sitgreaves pas op. Eindelijk bochten!
Achter Kingman slingert de weg zich door een korte kloof en draait in de middagzon af. Volledig vanuit het niets is het ineens afgelopen met rechte stukken. Bescheiden heuvels, rode rotsen en gegroefde bergen dwingen de 66 tot permanente richtingswissels. Bovendien heeft het asfalt de grip van een tube secondelijm, het duurt dan ook niet lang voor de BMW van de ene in de andere hellingshoek valt. Op pashoogte haalt een enerverende 170-graden slinger de snelheid er uit. Wat te doen? Naar beneden met het gas tegen de stuit of toch even stoppen op de parkeerplaats?
Een belletjes bungelt in de wind, het tere pingeltje dat het voortbrengt lokt me te voet naar de bron van het geluid. Bont beschilderde rotsen en eenzame kruizen baden in het warme zonlicht. Een soort van hippie-kerkhof zo lijkt het, dat niet passender had kunnen liggen dan hier voor het bescheiden plaatsje Oatman. De straat die door dit wilde westen-relikwie voert is zo heerlijk verstoft, beter kan een karakterstadje als dit het niet wensen. Naar het schijnt hebben Clark Gable en Carole Lombard hier hun huwelijksnacht doorgebracht. Hoewel dat door velen wordt betwijfeld, is het wel een feit dat Gable hier in de saloons op hoog niveau heeft gepokerd. Wellicht is dat de reden dat nog altijd velen dit oud goudzoekersstadje met een bezoekje vereren.
De Black Mountains vibreren nog licht in de spiegels wanneer de eerste buitenwijken van de immense stad Los Angeles zich aandienen. De 66 is op de nieuwe snelwegen al sinds de stad Barstow nauwelijks nog te herkennen als de moeder aller wegen. Of grootmoeder inmiddels misschien wel. Er is domweg geen ontkomen aan, aan deze megametropool. Een één adem rolt de boxer door de immense agglomeratie, hier stoppen doe je niet voor je plezier. De schuimkragen van de Grote Oceaan, die zich af en toe tussen de gevels van de huizen van Santa Monica laten zien, komen dan ook geen moment te vroeg. Route 66 eindigt hier bij de befaamde pier. Wat is er nog over van de eigenlijke mythe van Route 66, vraag ik me af? Als het niet de weg zelf is, dan in ieder geval de Amerikaanse gedachte dat alles op de een of andere manier ooit goed wordt. Ik stap weer op en pak Highway One. Tijd om wat zeelucht op te snuiven. Het gaat goed worden. Vermoedelijk zelfs beter!
