Eerste Test Moto Morini Corsaro 1200ZZ
Welkom terug, Moto Morini! Na een nogal slechte periode meldt het Italiaanse traditiemerk zich weer aan het front. En wel met haar eerste Euro 4-model, een naked op basis van de behoorlijk succesvolle Corsaro 1200. Aan die naam werd, buiten de toevoeging ZZ, dan ook weinig veranderd. Wij reden namen de nieuwe generatie machine mee uit rond thuisbasis Trivolzio!
Daar is hij gelukkig weer, de meest korteslag V-twin aller tijden. Een blok, dat we de laatste jaren toch wel een beetje hebben gemist, omdat Moto Morini langzaam maar zeker in de schaduw verdween. Maar nu, een kleine twaalf jaar na zijn oorspronkelijke debuut, viert de machtige 1200 zijn rentree. En wel in een volledig gerenoveerde Corsaro 1200, die niet meer de tot noch toe gangbare toevoeging Veloce meer draagt, maar ZZ.
Ondanks Euro 4 maken de homologatiepapieren nog altijd melding van een gezonde 139 pk. Natuurlijk persen tegenwoordig qua cilinderinhoud gelijkwaardige V-twins er heel wat meer pk’s uit, maar niet op zo’n directe, ongetemde wijze als deze bullige Italiaan. Misschien verklaart dat wel de blijdschap rond het weerzien en wederhoren van deze fascinerende twin.
Die indrukwekkende sound onderstreept het exclusieve karakter van de 250 kilometer lange Corsaro 1200 ZZ introductie, waarvoor Moto Morini slechts vier journalisten uit de hele wereld heeft uitgenodigd. De licht naar voren gerichte zitpositie voelt in vergelijking met het vorige model nog compacter, waarbij het lekker brede stuur een hoge mate van controle en daarmee ook vertrouwen verschaft. Daarnaast heeft Morini’s chef techniek, Massimo Gustato, de aandrijving ook wat verfijndere manieren aangeleerd, dat merk je al vanaf de eerste meter. Het blok hangt lang niet meer zo direct (of zelfs agressief) aan het gas, desondanks laat het voorwiel zich, bewust of onbewust, nog altijd met groots gemak de hoogte in tillen. Ook omdat er naast ABS en een quicksifter geen verdere elektronica aan boord zit. Het vinden van de maximale grip hangt dus enkel af van de sensitiviteit van je rechterhand. Weliswaar niet meer helemaal conform de actuele stand van zaken, maar wel degelijk heel onderhoudend. Noem het maar motorrijden 1.0 zo je wilt.
Die quickshifter, die enkel bij opschakelen werkt, is daarbij overigens niet van de subtiele soort. Onder de 3.500 toeren werkt hij sowieso niet, daarboven weliswaar wel, maar op een nogal agressieve wijze. Dat terwijl de versnellingsbak zich met koppeling wel soepel en precies laat bedienen. Niet direct een meerwaarde dus en gedurende de rit verdwijnt de quickshifter dan ook langzaam richting achtergrond.
Ook in Euro 4 configuratie blijft het blok zelf hemels, mits het een beetje op toeren wordt gehouden. Bij lage toerentallen, wordt hij wat kortademig, maar vanaf 3.500 tpm barst er een koppelonweer los waar zelfs een pitbull tam van wordt. En die storm houdt de twin vast tot de toerenbegrenzer de feestvreugde bij 9.200 toeren tot een halt roept. Het aggregaat leeft, schreeuwt, buldert en beest, wat een waanzinnig blok blijft het toch!
Het prima gebalanceerde rijwielgedeelte, waarbij er nu iets meer gewicht op de voorzijde rust, sluit daarbij naadloos aan op het krachtige blok. De testroute voert van de thuisbasis in Trivolzio bij Pavia door de bochtenrijke uitlopers van de Apennijnen tot aan de Penice pas. En hoe langer mens en machine in elkaars nabijheid vertoeven, hoe meer een eenheid of ze worden. Op een uiterst geëngageerde wijze rond de ravissante naked bike bochten van uiteenlopend kaliber. Kort, scherp draaiwerk meestert hij net zo harmonieus als langgerekte, snelle doorlopers, daarbij goed ondersteund door de bijzonder gripvolle standaardbanden, Pirelli Diablo Rosso III’s. Het overtuigend, maar niet storend ingrijpende ABS verhoogt het vertrouwen alleen maar meer.
Net als bij de aandrijving, is ook de rest van de motor een directe afgeleide van de Moto Morini Corsaro 1200 Veloce (zie foto) uit 2005, die uiteraard wel fiks op de schop ging. Zo is de geometrie aangepast door onder meer een langere swingarm, langere veerweg voor en veranderde balhoofdhoek. Verder natuurlijk nog een opgefrist design en de toevoeging van zeer hoogwaardige componenten als gesmede aluminium wielen en radiaal aangeschroefde vierzuiger Brembo Monoblocks. Zowel voorvork als achterschokdemper, beide afkomstig van het Bolognese Mupo, zijn volledig instelbaar en functioneren perfect. Op glad asfalt dan, wordt het wegdek wat slechter, dan hebben beide elementen de neiging om de klappen één op één door te geven aan rug en handen. Al is daar met wat stelwerk nog wel wat verbetering in aan te brengen.
Als totaalpakket echter, maakt de Corsaro 1200 ZZ de comeback van Moto Morini toch wel tot een geslaagde. Het nog altijd machtige blok dat zijn ongebreidelde kracht zonder enige inmenging van elektronica direct op het asfalt kegelt, maakt de machine wel tot een attribuut voor geroutineerde rijders. Kleine kanttekening, tijdens deze test werd er gereden met pre-productie motoren. Eind mei gaat de definitieve productie van start, tot die tijd zal er nog wat aan de afstelling van zowel quickshifter als rijwielgedeelte worden geschaafd. Bovendien wordt de kunststof tank vervangen door een hoogwaardig aluminium exemplaar.
Ieder boutje, moertje en schroefje van de nieuwe Corsaro 1200 ZZ wordt met de hand geassembleerd, de hoge afwerkingsgraad en liefde voor detail is bovendien subliem. Dat exclusieve karakter heeft echter ook een prijs: € 22.780,00 moet de Italiaanse schone kosten. Bijna een hypotheek waardig, daarentegen zijn de productieaantallen bijzonder waardoor de exclusiviteit redelijk gewaarborgd is. Ondanks de exorbitante prijs zou het Moto Morini daarom best eens kunnen lukken om succesvol een marktniche te veroveren. Ook en vooral dankzij die nog altijd fascinerende V-twin!
