Compacttest Harley-Davidson 1200 Roadster
Een nieuwe Harley-Davidson verschijnt niet bepaald dagelijks ten tonele, in dat licht beschenen is de voor dit jaar gepresenteerde Roadster een kleine sensatie. Maar in alle eerlijkheid, helemaal vanaf de grond af nieuw geconstrueerd is de XL1200CX ook weer niet. Het gaat, zoals de naam al doet vermoeden, om een nieuwe exponent van de 1200 Sportster-familie. En wij gingen er een blokje mee om.
Kijk even rustig en je ziet niet alleen de basis van de standaard 1200 Sportster terug, maar ook designelementen van andere familieleden rond het 1.202 cc Evolution-blok. De 12,5 liter peanut-tank bijvoorbeeld, werd van de Forty-Eight geleend, net als het subtiele ronde koplampje trouwens. Verder een paar mooie spaakwielen, voor in 19 inch en achter in 18, een verdacht veel op het exemplaar van de XR1200 lijkende Ø 43 millimeter upside-down voorvork (volgens het cartridge principe en met progressieve veren), ‘premium ride’ achterschokbrekers en een dubbele reminstallatie voor, waar de standaard 1200 Custom met slechts één remschijf is getooid. Het moge duidelijk zijn, met de Roadster heeft Harley niet een gemakzuchtig, net even anders opgetuigde uitvoering op 1200-basis neergezet. Integendeel, dankzij de nieuwe veercomponenten wint de Roadster in vergelijking met mama Sportster ook nog eens duidelijk aan veerweg en grondspeling. Je zou de machine zelfs bijna als licht sportief kunnen bestempelen. Voor een Harley dan.
Op zich een mooie ontwikkeling, het onderscheidende kenmerk van de Roadster is echter niet het rijwielgedeelte of de rijeigenschappen. Nee, die eer gaat naar de opvallende, eigenaardige en bijna niet te omschrijven zitpostitie. Toch een poging: redelijk bescheiden zithoogte van 785 millimeter, waarbij het achterwerk ver naar achteren en laag in een smalle, harde, maar ook fijngevormde kuil plaats vindt. De voetsteunen zijn redelijk centraal geplaatst, maar bouwen rijkelijk breed, terwijl het smalle stuur zo is gekromd, dat de ellenbogen bijna als vanzelf naar buiten draaien. Bovendien reikt het stuur zo dicht naar je toe, dat je blik straal langs het bij daglicht nauwelijks afleesbare (maar wel erg chique) instrumentarium schiet, direct de straat op. Het ziet er cool uit en voelt ook stoer, doet een beetje herinneren aan wilde tijden. Helaas heeft het stuitje op een gegeven moment genoeg van die wilde tijden en verlangt dringend naar een koffiepauze.
Voor het echter zover is daagt deze uitnodigende, relatief actieve zitpositie (wederom, voor een Harley) uit tot het betere bochtenroven. En dat doet de Roadster helemaal niet slecht. In vergelijking met de Forty-Eight laat de machine zich, deels ook door de volledig ander bandenmaten, veel makkelijker en neutraler sturen. Daarbij krassen de blufspijkers veel later dan welke Sportster dan ook hun handtekening in het asfalt. Net als de achterschokbrekers is de voorvork redelijk straf afgeveerd, de Roadster blijft daardoor heel stabiel op koers. Soft comfort zou eerlijk gezegd ook niet echt bij het enigszins sportieve imago passen.
Sportief daarentegen is de 1200 twin niet bepaald. Het blok profiteert weliswaar van een kortere eindoverbrenging, maar voelt nog altijd wat tam aan. Ondanks dat het best toerenhongerig is, het maximale koppel van 97 newtonmeter wordt namelijk pas bij driekwart van het maximum toerenbereik (4.250 tpm) op het asfalt gesmeerd. Onder de streep draait het blok echter best gewillig, zijn levensuitingen en polsslag vormen bovendien een prima aanvulling op het karakter van de Roadster.
Laat je de teugels trouwens flink vieren, dan kun je rekenen op een meer dan capabel remsysteem. De dubbele remschijven vertragen flink, zijn goed doseerbaar en worden ondersteund door een prima functionerend ABS – dit alles niet alleen voor Harley-begrippen.
Onder de streep presenteert de Roadster zich zonder twijfel als de meest actieve aller Sportsters. Een authentieke, pure, echte Amerikaanse café racer. Eigenlijk dus toch een echte nieuwe Harley-Davidson!
