Column Sebastiaan Labrie 16-2011
Iedere motorrijder kent ‘The Long Way Round’ en waarschijnlijk ook de opvolger ‘The Long Way Down’, toch? Ewan McGregor, die samen met maatje Charley Boorman, op een BMW R1200GS over de wereld crost. Het zijn twee prachtige series met de juiste ingrediënten van vriendschap, avontuur inclusief wat tegenslag, mooie rijbeelden en puur levensplezier. Kijk ernaar en je hart gaat sneller kloppen en hunkert naar een zelfde vrijheid. Het liefst bel je direct de baas op om drie maanden verlof te vragen, vervolgens plunder je je bankrekening, gooi je je fiets in een container naar bijvoorbeeld Zuid-Amerika en vlieg je er zelf achter aan. Als vrije ziel ongedwongen kilometers vreten. Heerlijk. Helaas boort het besef van de realiteit zo’n initiatief direct weer de grond in, want de buitenkant van het huis moet nog geschilderd worden, de auto is kapot en de jongens hebben nieuwe voetbalschoenen nodig en alles kost geld…. Voor je het weet, hoor je jezelf zeggen: ‘Zou ik toch eens moeten doen. Hoe mooi zou dat zijn?’. “Ja, dat is ook echt iets voor jou”, beaamt je meissie. Ze wordt overstemd door een reclameblok met de bijhorende verhoging van het volume en even lach je om de nieuwe Albert Hein-reclame en je begint met zappen….Bij mij gebeuren er twee dingen als ik zoiets op tv zie. Allereerst heb ik een soortgelijke reactie als hierboven beschreven en ten tweede vraag ik me altijd af waarom het in Nederland zo moeilijk is om zo’n programma te maken. Als ik al een Hollands motorprogramma tegenkom, haak ik meestal binnen vijf minuten af. Het voelt in het algemeen als een groot sponsorgebeuren met een hoop technisch gelul. Alsof ik naar een lange reclame zit te kijken. Kan aan mij liggen, maar ik word er niet warm of koud van. Vaak heb ik hier met collega’s over gesproken en dan hoor je meteen over het grote budget van de BBC en de gehele wereld, die hun afzetmarkt is, waardoor sponsoren maar wat blij zijn om mee te doen en niet zo veeleisend zijn als hier in het kleine Nederland. Daar hebben ze natuurlijk gelijk in. Achter Ewan McGregor en zijn acteursvriendje reed een cameraman op dezelfde motor, gevolgd door een enorme karavaan met 4×4’s en trucks gevuld met technici, monteurs, onderdelen, extra filmapparatuur en een busje met beveiliging. Dat kost me een bak geld…. En dat alles om de tocht met zo mooi mogelijke shots op het ruige terrein te kunnen filmen tijdens de netjes afgebakende opnameperiode. Daarnaast helpt het ook dat een wereldster als McGregor als leidraad dient. Je krijgt even inzicht in het leven van een echte beroemdheid, die zowaar een geschikte peer blijkt. Het voegt allemaal wat toe aan dit unieke project. Als BMW-sponsor ben je dus intens gelukkig dat ze jouw fietsen helemaal naar de filistijnen rijden. Zelfs als Charley aan de grote klok hangt dat hij veel liever op een KTM had gezeten. Het maakt niet uit, BMW kreeg middels deze serie een haast onbetaalbaar stukje PR voor hun machines…. In Nederland is het praktisch niet te doen om zoiets te bewerkstelligen. Te klein. Het grote budget en de enorme afzetmarkt zijn echter niet het enige redenen die deze serie zo succesvol hebben gemaakt. Als kijker word je aangestoken door die mannen die hun droom najagen. Je voelt een prettig soort jaloezie door hun eerlijke pret. Je krijgt de indruk te weten hoe zij zich moeten voelen en jij wilt dat ook. Die passie voor hun reis en het avontuur is ook precies datgene wat van het scherm afspringt. Passie is waar het om gaat!Enne… passie is gratis. Het moet toch mogelijk zijn om een motorprogramma te maken, waarbij het er misschien minder ‘slick’ uitziet, maar waar de vrijheid van en liefde voor het rijden onverdund in naar buiten komt? In ons kikkerlandje gaan motorprogramma’s over motoren. In mijn ogen moet het over passie, liefde en avontuur gaan. Toch? Hm, wie A zegt…. [Streamer]ALS BMW-SPONSOR BEN JE DUS INTENS GELUKKIG DAT ZE JOUW FIETSEN HELEMAAL NAAR DE FILISTIJNEN RIJDEN. ZELFS ALS CHARLEY AAN DE GROTE KLOK HANGT DAT HIJ VEEL LIEVER OP
