Column Sebastiaan Labrie 04-2010
Sinds ik ben verhuisd uit de grote stad en word omringd door veel groen, geniet ik veel meer van de seizoenen. De lente toont zich in al zijn pracht en praal. Als het gesneeuwd heeft, blijft het een lange tijd wit in plaats van de ranzige zwarte sneeuw, die je in de steden vindt. Ik woon vlak bij het water, dus in de zomer word ik overlopen door surfpakken en bikini’s. En zelfs de herfst kan me plezieren als ik met mijn honden vecht in grote bergen bladeren. Het zal wel te maken hebben met ouder worden, maar dit soort kleine dingen geven kleur aan mijn dag. MAAR ZO LANGZAMERHAND BEN IK WEL KLAAR MET DE WINTER!!!!!! Mijn arme motortje staat buiten te vernikkelen in de kou en kijkt me af en toe wat weemoedig aan. "Wanneer gaan we weer, baas?" Ik aai hem dan wat zacht over z’n bevroren zadel en laat de motor even lopen, zodat de accu geen stille dood sterft. We hebben nu al meer dan een maand samen geen asfalt voor de kiezen gehad, omdat de gladheid net iets te tricky was en dat geeft ons een wat ontheemd gevoel. Overigens, even van de hak op de tak en even zeiken. Over asfalt gesproken: wat is er in hemelsnaam met onze snelwegen aan de hand? Waarom vallen ze uit elkaar? Vorig jaar stonden er eeuwige files bij mij op de A6 vanwege wegdekreparaties en dit jaar op precies dezelfde plek weer, omdat er nieuwe gaten in het ZOAB zitten. Zo koud is het ook niet. Waarom kunnen wij geen normale wegen maken? Snap ik geen moer van. Zo, da’s eruit. Dank u. Mijn motor en ik missen dus de vrijheid van twee wielen. Het trekt en duwt en wil iets, maar kan niet, omdat vadertje winter moeilijk doet. Ik heb zo’n zin om die oerlelijke koffers op mijn BMW te knopen, kleren en een tentje er in en een horizon op te zoeken. Nu schijnt er echter wel een lichtje aan het einde van de tunnel. Laatst ben ik in mijn saaie auto naar het kantoor van MotoPlus in Varsseveld gereden. Na een dikke 140 kilometer en Duitse muziek op de radio ontmoette ik er hoofdredacteur Eric Bulsink en het commerciële brein Sebastiaan Horsman. Twee zeer geschikte heren. Onder het genot van een bak koffie en een stuk verdomd lekker krentenbrood kwam het gesprek op kant en klaar aangeboden motorreizen. Ze blijken zeer populair. Mensen houden klaarblijkelijk van het maken van mooie tochten, maar vinden het ook fijn te weten dat er ’s avonds een comfortabel bed ergens op ze wacht. Helemaal prima en iets wat ik alleen maar toejuich. Toeren is toeren en of er aan het einde een prettige herberg staat, maakt de rit er niet minder fraai om.Maar, en vergeef me dat ik het zeg, het is wel minder avontuurlijk. Niet weten waar je wat gaat eten en het hoofd te rusten zal leggen, kan er best toe leiden dat je ’s avonds in de regen langs de weg met je tentstokken aan het ruziën bent. Maar als je dan de volgende ochtend opstaat en je tuft met je ochtendhumeur door die prachtige bergpassage, dan is dat een groot cadeau. Of ’s middags aanschuiven bij een paar verdwaalde zigeuners in Hongarije om de weg te vragen. Uiteraard begrijp je ze totaal niet, waarop je maar een glas bocht van ze aanneemt omdat het eigenlijk wel zo gezellig is. Vervolgens word je dronken en eindig je met een nieuwe vloeiende brabbeltaal bij een groot kampvuur, muziek en met een geroosterd stuk dier op een bord. Het klinkt ietwat te romantisch, maar het is me gebeurd. Juist dat najagen van het onbekende levert voer voor de meest fantastische verhalen. Misschien dat ik voor MotoPlus dit soort avontuur ook eens ga opzoeken. Voor mij is dat alvast een warm lichtje aan het einde van een winterse tunnel.[Streamer]
