Bandentest: 4 sets hypersportbanden
Hypersport: da’s rondetijden jagen op circuits op hoog (en droog) niveau. Tegelijk zeggen de bandenfabrikanten: deze banden zijn ook geschikt voor normaal straatgebruik! Dus het circuit op, de natte testbaan op en vol in de ankers. Een bandentest met verrassende resultaten.
Tweehonderd… Waanzinnig, wie had enkele jaren geleden gedacht dat dit een gangbare maat zou worden op straat-superbikes. Hier dan de eerste sportbandentest – of beter gezegd hypersportbanden – in de achterbandmaat 200/55! Ergens was het ook wel duidelijk dat met de wapenwedloop in de superbike-klasse op een gegeven moment ook de bandenmaten mee moesten groeien. Dat heeft maar in beperkte mate met prestige te maken, het heeft vooral technische redenen. Het enorme vermogen van de 200pk-kanonnen moet tenslotte ook goed aan de weg gebracht kunnen worden en we weten allemaal hoe klein het contactvlak van een motorband eigenlijk maar is. Bij de dikke 200-achterbanden is dat contactvlak in elk geval iets groter, waardoor er meer grip mogelijk is. Anderzijds heeeft een minder brede 190 voordelen qua stuurgedrag, maar deze discussie was er ook al toen we in de tweede helft van de jaren negentig van de 180 naar de 190 gingen, en daarvoor al bij de overgang van 160 naar 180.
Parallel aan de nieuwe breedtemaat 200 zien we momenteel ook een nieuwe categorie banden ontstaan. Superstrak sturende en krachtig klevende circuitbanden die daarnaast ook op straat en in slecht weer nog goed zouden moeten voldoen. Ook die categorie is dus een primeurtje in deze conceptvergelijking. Daarbij is de gekozen balans van eigenschappen interessant; een soort 50/50-combinatie waarmee je zowel op het circuit als op straat goed uit de voeten kunt. Het klinkt ambitieus, maar misschien brengt het wat leven in de brouwerij. Ter herinnering: in de toerbandentest waren de uiteindelijke puntenverschillen in de einduitslag minimaal. Daarbij zijn sportbanden en toerbanden steeds meer op elkaar gaan lijken; de hypersportbanden kunnen wellicht zorgen voor meer uitschieters, iets wat de moderne sportbanden door hun allround-karakter inmiddels hebben verloren.
Het deelnemersveld in deze test is nog vrij beperkt: Conti, Dunlop en Pirelli doen mee met hun ‘50/50-banden’, als referentie doet de winnaar van het circuitonderdeel in de sportbandentest van vorig jaar mee – de Michelin Power RS. Laat de Spelen beginnen!
GOED GENOEG VOOR OP STRAAT?
Eerste testonderdeel in de hypersportbandentest: het favoriete rondje sturen in de omgeving. Klinkt als een eenvoudige opgave, na een opwarmronde zeg maar. Dat is echter een misvatting.
De vraag die we in de titel stellen, klinkt op het eerste gezicht misschien vreemd. Een band die de zware belasting van het circuit kan doorstaan, die zal gewoon verkeer, je favoriete stuurronde of een volgas-etappe op de Duitse Autobahn toch moeiteloos aankunnen? Nou, hij zal niet stukgaan nee. Maar dat wil nog niet zeggen dat hij in ‘soft modus’ prettig aan zal voelen. Eerst maar even een paar dingen duidelijk maken.
Voor deze test hebben we de voor de BMW S1000RR door de fabriek voorgeschreven bandenspanning gehanteerd, dus 2,5/2,9 bar (voor/achter). De adviesspanning van de bandenfabrikanten voor het circuit wijkt daarvan in de meeste gevallen fors af, maar die spanningen zijn niet bruikaar voor de openbare weg. Pas bij zware belasting op het circuit, met grote hellingshoeken, harde acceleratie en voluit remmen komen de banden volledig op temperatuur. Ze worden dan over het hele oppervlak sterk opgewarmd en daardoor loopt de bandenspanning flink op, tot de spanningen waarbij de juiste combinatie van grip, stabiliteit en stuurprecisie optreedt. Daarnaast is op straat een licht, maar geleidelijk stuurkarakter gewenst, op het circuit wil je meer bochtenstabiliteit en mag hij na insturen sneller naar grote hellingshoeken vallen.
Afhankelijk van persoonlijke rijstijl kunnen op straat lichte aanpassingen zinvol zijn; dat wil zeggen het verlagen van de spanning met ongeveer 0,1 tot 0,3 bar (koud gemeten uiteraard), om een beter gevoel op bochtige wegen te krijgen, zeker bij een stevige rijstijl in mooi weer. Daarvoor zijn echter geen absolute waarden te geven, omdat het afhankelijk is van banden, motor en rijder. Voor het beste gevoel moet je zelf een beetje experimenteren. In plaats van de officiële 2,5/2,9 bar (voor/achter) is solo rijdend op een sportmotor van rond de 200 rijklare kilo’s de combinatie 2,5/2,6 een redelijk universele richtlijn voor straatgebruik. Verder adviseren we om op straat niet onder de 2,3 bar voor en 2,5 bar achter te gaan.
Daarmee zijn we ook bij de kern van het probleem aangekomen. Banden die bestand zijn tegen de zware belasting op het circuit (en daarbij een aangepaste bandenspanning vereisen), kunnen op straat al gauw hard en gevoelloos worden, omdat ze niet op temperatuur komen en de feedback slecht is.
Het is dus interessant om te zien hoe de bandenfabrikanten proberen deze spagaat te maken. Met de zogenaamde multicompound-techniek, waarbij het loopvlak uit verschillende stroken harder en zachter rubber bestaat, kun je voor een groter werkgebied qua grip zorgen. Zo heeft de nieuwe Pirelli Diablo Rosso Corsa II dankzij twee respectievelijk drie rubbercompounds in voor- en achterband uitstekende eigenschappen in de opwarmfase. De Dunlop Sportsmart TT, die nota bene alleen achter van twee compounds is voorzien, doet het zelfs nog beter en schittert met fantastisch lichtvoetige stuureigenschappen in het gewone straatgebruik. Dat het hebben van meerdere compounds niet allesbepalend is, zien we aan de Michelin Power RS, die ondanks een twee-compounds-constructie lichtvoetigheid en feedback tekort komt.
