Mijn Trots – Chris van de Weide en zijn Kawasaki GPZ Endurance-racer

“Hoe ik ben begonnen met motorrijden? Ik was altijd al gek van brommertjes, maar op mijn zeventiende had ik een vakantiebaantje en daar ging ik altijd op de fiets naartoe. Onderweg kwam ik langs een woning waar een Kawasaki Eddie Lawson replica uit 1982 te koop stond. Dat was wel voor een absurde prijs, in de verste verte niet te betalen, maar zo is het vuurtje wel gaan branden. Stevig ook, al voordat ik mijn rijbewijs had kocht ik een motor, een Suzuki GS400. Daar kon ik op ons erf mooi een beetje mee oefenen. Daarna kwam er een Honda CB750F, die ik net als de Suzuki helemaal heb aangepast naar mijn eigen smaak. Dat heb ik eigenlijk altijd gedaan met alle motoren die ik heb gehad. Een jaar of tien geleden werd ik een keer gevraagd om in te vallen als gastrijder bij de Drie Uur van SAM, een endurance-race met twee rijders en één motorfiets.

Omdat een maat van de eigenaar van de motor niet mee kon doen, werd ik gevraagd. Ik heb toen meegereden en ik dacht meteen: ‘Dat is gaaf’. Met een kameraad heb ik daarna meteen afgesproken dat we dat ook gingen doen. We hebben een oude motor, deze GPZ, in onderdelen gekocht. Of beter gezegd grotendeels, want de man die ’m verkocht wilde voorvork en kuipdelen houden, dus ik kocht enkel het frame, de achterbrug en het blok. De rest van de onderdelen die nodig waren om de fiets weer compleet in elkaar te kunnen zetten, heb ik bij elkaar moeten verzamelen. De bedoeling was eerst om hem puur als ‘low-budget racer’ op te bouwen, zodat we konden deelnemen aan de drie-uursraces. Door de jaren heen heeft ’ie zich uiteindelijk ontwikkeld van low-budget naar een ongelimiteerd budget. Het was wel meteen de bedoeling om er een Beet-replica van te maken. Ik had een keer een foto gezien van de Beet-racer die in 1982 deelnam op Suzuka. Beet is een Japanse tuner die uitlaten, stepjes en andere onderdelen bouwt, en toen ik een foto van dat ding zag dacht ik meteen: ‘Wow, dat is anders!’

Ik vond het ook mooi dat het een onbekend team was, weliswaar bekend in Japan, maar in Nederland totaal niet. Ik wilde sowieso iets anders dan anders, daar hou ik namelijk wel van. Het idee om er een Beet-replica van te maken was er dus al vanaf het begin, maar gaandeweg zijn er ook wel steeds meer eigen ideeën aan toegevoegd. De dubbele tank en Brembo-remmen bijvoorbeeld, die zaten niet op het origineel. Zo is het langzaam gegroeid tot wat het nu is. Technisch is er ook wel het een en ander veranderd. Ik kwam bijvoorbeeld een keer op eBay een echte Beet-uitlaatdemper tegen, een racedemper, die zit er nu natuurlijk op. De wielen van Astralite heb ik er ook later ingezet. Die zijn heel licht en robuust, en werden vroeger veel gebruikt in de racerij. Het oorspronkelijke 750-blok heb ik na twee seizoenen gewisseld voor een GPZ1000 RX-blok, dat paste met wat kleine aanpassingen prima in dit frame. Ik kwam gewoon pk’s tekort, ook omdat ik zeg maar niet het meest sportieve lichaam heb. We reden tegen dikke duizends en die vlogen ons gewoon om de oren.

Er moest wat gebeuren, dus hebben we het frame verstevigd en het nieuwe blok erin gezet. Weet je, dit is niet de mooiste motor in mijn bezit, sterker nog: eigenlijk is het gewoon een lelijk ding. Maar voor mij is het wel de meest bijzondere, gewoon qua historie en het verhaal dat eraan kleeft. De momenten die je samen op de baan bent, de ervaringen, alles. En die momenten blijven nog komen, want volgend jaar sponsor ik met mijn winkel de drie-uursraces van de SAM. Dus we gaan het team weer tot leven wekken en staan volgend jaar zelf ook weer aan de start met de Beet. Gewoon voor de lol!”