Warmdraaien – Kilometers vreten

Het asfalt slingert zich onder de wielen van de KTM 990 Duke vloeiend langs de groene hellingen, alsof het speciaal voor motorrijders als een uitnodigende grijze loper is uitgerold. Oostenrijk lijkt altijd meteen iets met me te doen. De lucht lijkt er frisser, de geuren intenser, en ja, de vele motorkilometers die ik hier eerder reed en de vakanties die ik er doorbracht zullen ongetwijfeld ook een geluksstofje in de bovenkamer losmaken. De eerste pasweg, die naar onze uitvalsbasis op de Tauplitzalm leidt, voelt na het monotone Autobahn-gedreun als een verademing. De 990 Duke herinnert zich ineens weer waar ‘ie voor bedoeld is, duikt gretig de eerste haarspeld in en klimt op karakter en aanstekelijk roffelend omhoog. Een open deur, maar ja, het uitzicht is echt onbetaalbaar: bossen die in eindeloze tinten groen op de hellingen staan, nu en dan onderbroken door grazige bergweides waar koeien loom in de laatste zonnestralen van de dag liggen en ook van het haast magische uitzicht lijken te genieten. De twee volgende dagen staan in het teken van een stel prachtige toerroutes, die vaak over weggetjes voeren die je op eigen houtje waarschijnlijk nooit zult ontdekken. Smalle wegen die zich tussen berg en beek door wurmen, glooiende stukken waar de rechterpols super vrolijk van wordt en pashoogtes waar je toch steeds weer afstapt om even te genieten.

Terug in het dal zijn het de kleine dorpjes met hun houten huizen met balkons vol bloemen, die er voor zorgen dat die grijns op je gezicht gebeiteld blijft staan. Een strakke espresso en een apfelstrudel in de ochtend en in de middag een schnitzel die nauwelijks op het bord past, doen de rest. En uiteraard ’s avonds dat biertje dat koud en fris de dag wegspoelt, en je er meteen ook aan herinnert dat de ‘5’ inmiddels aan de verkeerde kant van je leeftijd staat. Ook dat is het effect van de bergen; de luiken gaan vroeg dicht, maar ook vroeg weer open.

Op dag vier van de lezersreis was dat in mijn geval kwart voor zes in de ochtend, want waar de MotoPlus-lezers er nog een paar dagen aan vastknoopten, wachtte voor mij na nog een laatste afdaling van de Alm weer de cadans van de Autobahn. De 1.050 kilometers van de terugreis zorgden er voor dat de teller van de KTM na dit vierdaagse uitje bijna 2.800 kilometers rijker was. Denk nu even aan het krassende geluid van een naald op een langspeelplaat, want dat is nog altijd een dikke 1.400 minder dan collega Ad van der Wiel in nagenoeg hetzelfde tijdsbestek in het zadel van onze Harley-Davidson Pan America 1250ST afraffelde. Ad had zichzelf begin dit jaar als ultieme vorm van zelfkastijding ten doel gesteld om in uiterlijk vier dagen honderd marathons achter elkaar te rijden, over secundaire wegen. Waarom? Daar geeft Ad vanaf pagina 62 in deze MotoPlus op geheel eigen wijze antwoord op.