Eerste test – Royal Enfield Classic 650

Op de Classic 350 was ik zo verliefd dat het model in 2023 het perfecte excuus én de aftrap was voor de serie verhalen ‘Twee weken vreemdgaan’. Waarom ik naar een proeftijd van veertien dagen met de 350 verlangde? We gaan even twee jaar terug in de tijd voor het antwoord en lezen in Motoplus: “Wat is er behalve het vriendelijke prijskaartje zo leuk aan de Enfield? Allereerst zijn briljante historisch correcte uiterlijk. Zeker bij de chroomvarianten val ik onvermijdelijk in katzwijm voor de kleine eencilinder. Zelfs in koud tl-licht straalt deze Bollywood-ster meer warmte uit dan de heetste curry’s uit het vaderland. Van de eerste test herinner ik me bovendien de zalvende werking van het soepele eencilinderblokje.”
Uiteindelijk eindigde de ‘verloving’ in 2023 niet in een huwelijk. Het lag aan mij lees ik: “Uiteindelijk voldoet een iets praktischer – en laten we er niet omheen draaien: krachtiger – motorfiets beter aan mijn wensen die ik aan een motor stel. In het dagelijks gebruik heeft de Enfield beter gepresteerd dan ik vooraf had bedacht. Vreemd genoeg reken ik haar juist af op iets waar ze in uitblinkt: (in stijl) onthaasten.”

Twee jaar later sta ik oog in oog met de 650-variant van de Classic. Die neemt me de wind uit de zeilen als het gaat om vermogen. Waar de 350 eencilinder het met slechts 20,2 pk doet, is de tweecilinder 650 goed voor 47 stuks. Tegelijk zet de mono slechts 195 rijklare kilo’s op de weegschaal en de twin 243 kilo. Het is ook de indruk die de motorfiets geeft ten opzichte van de 350. Je ziet overduidelijk dat de twee familie zijn en van hetzelfde genetische materiaal zijn gemaakt. Tegelijk is de 350 de mooie jeugdige dochter in de bloei van haar leven en de 650 de in de loop der jaren wat spekkiger geworden moeder. Haar schoonheid is nog overduidelijk zichtbaar, maar dat geldt ook voor de extra kilo’s door het Bourgondische leven. Toch straalt ook de 650 (zelfs op de zijstandaard) uit dat je er prima in stijl en schoonheid mee moet kunnen onthaasten. Mocht je je vertwijfeld afvragen waar al die kilo’s zitten, weet dan dat ze bij Royal Enfield niet zo van het plastic zijn. De Classic is net als vroeger gebouwd van goudeerlijk ijzer.

Tijd om de motoren van hun zijstandaard te halen om te achterhalen of ze daadwerkelijk onthaasten als geen ander. De duozadels zijn van alle motoren verwijderd omdat ze als solozitter nu eenmaal veel fotogenieker zijn. Maar retro-duopassagiers wees gerust: standaard komt de motorfiets met duozadel inclusief frame waarop dat zitje gemonteerd is. Het dik gepolsterde solozadel zit net zo comfortabel als het oogt. Het stuur voelt bijna custom-achtig breed aan, maar de voetsteunen zitten weer retro-correct in het midden. Het lijkt een ongemakkelijke mix, maar het eindresultaat pakt goed uit. Al met al voelt de zitpositie alleen al onthaastend.

Het uitzicht vlak voor je neus brengt je direct weer een paar decennia terug. In de nacelle met de prachtige daglampjes links en rechts naast de koplamp zit een klassiek ogende kilometerteller. Naar een toerenteller zoek je tevergeefs, maar iedereen die ooit met de tweecilinder reed, maakt zich daarover geen zorgen. Deze motorfiets rij je op gevoel en niet op een naald die een bepaald aantal toeren aangeeft. De waarschuwingslampjes in het dashboard mogen iets feller zijn. Regelmatig rijden de Classics voor me (te) lang met hun knipperlichten aan omdat de groene lichtjes in het dashboard niet opvallen. Het kleine schermpje rechts zou in vroeger tijden het aantal opgewekte volts aangeven, maar bij deze Classic 650 dient het als navigatie-apparaat. Al werkt het Tripper-navigatiesysteem alleen in combinatie met een mobiele telefoon en de Royal Enfield-app.
Die app blijft vandaag op stal want we volgen als makke schaapjes een voorrijder. Die brengt ons in mum van tijd naar een glooiend heuvellandschap. Daar vergeet ik – het is gebeurd voor ik er erg in heb – tijdens het werken te werken. Terwijl ik me eigenlijk bezig moet houden met de rijeigenschappen van de Classic, de kwaliteit van de remmen, het oppakken van het blok en de afstelling van de vering en injectie ben ik simpelweg aan het rijden en geniet ik van de omgeving en de motorfiets. Ik analyseer de motorfiets niet tot drie cijfers achter de komma, ik geniet alleen maar. Verstand op nul, blik op oneindig en wat mijmeren over de kwaliteit van het leven. Het tempo dat we rijden past prima bij dat zalige gevoel: niet te snel, vooral lekker ontspannen. Waarom zou je gehaast door dit landschap schieten op deze motorfiets? Luister liever lekker naar de zalvende plofjes uit de authentieke ‘pea shooter’ uitlaatdempers.

Het leven van een goede retro – de Classic is er een – is makkelijk. Eventuele nukken vergeef je hem simpelweg en doe je af als leuk, karakter, sfeerverhogend of welk excuus je ook mag aanvoeren. Het blok geeft kleine vibraties af die je alleen in het zadel voelt, maar dat geschud hoort simpelweg bij een Engelse twin. Liever let je op de uiterst soepele vermogensafgifte die onderin en in het middengebied lekker vol aanvoelt en het zijdezachte oppakken van de injectie. Dat je een inhaalactie soms wat moet plannen, kan vreemd genoeg ook maar geen nadeel worden. Je haalt gewoon later in en plakt nog even achter die auto terwijl je naar de fraaie omgeving kijkt. Het Zwitserleven-gevoel laat je zelfs niet in de steek achter een trage dieselwolken brakende vrachtwagen.

De Classic 650 rij je in de ideale situatie in het zonnetje, op een kronkelende weg in een landelijke omgeving en van de remmen blijf je liefst af. Dit is zo’n motorfiets waarbij de remmende werking van het motorblok genoeg moet zijn. Pak je de remmen er toch bij dan is de voorrem een zesje, maar de achterrem speelt overtuigend voor anker. Dit moet zo’n beetje de krachtigste achterrem op de markt zijn.

Met het brede stuur in je handen stuurt de Classic 650 licht en voorspelbaar. Een ietsie pietsie druk op de binnenste stuurhelft houdt hem mooi op koers in lange doordraaiers. Gemak is wat het stuurgedrag typeert en dat is op deze retro belangrijker dan stuurprecisie. Woorden als apex doen er even niet toe, rust en schwung wel. Oké, een enkele keer wens je jezelf iets meer grondspeling, maar zelfs schrapende voetsteunen gaan maar niet irriteren. Het is lastig nadelen te benoemen bij een motorfiets die standaard geleverd wordt met een XXL mantel-der-liefde.

Bij de vering verwacht je eerlijk gezegd die mantel wel nodig te hebben. Vooral de achterzijde met zijn veerweg van slechts negentig millimeter lijkt een recept voor pijnlijke schoppen onder je achterste. Verrassing: de mantel der liefde kan achterwege blijven want de achterdempers weten verdraaid goed raad met oneffenheden. Zonder door te slaan en lekker soepel verteren ze asfalt van mindere kwaliteit. De voorvork gaat net zo voortvarend en comfortabel te werk. Hoe de achtervering zich houdt met een duopassagier achterop durf ik niet te voorspellen. Zouden er überhaupt mensen zijn die met twee man rijden op deze retro? Wie het internet afstruint naar foto’s van de Classic 650 kan zo maar denken dat het een pure eenzitter is. Werkelijk iedereen gaat voor de looks van het enkele zadel. Terecht, het maakt hem samen met het vele chroom een ware beauty.

Conclusie
Een Classic 650 is precies wat je van een retro verwacht. De motorfiets oogt als een wonderschoon kras oudje, is betaalbaar en in het zadel is het in alle comfort en rust genieten van ouderwets motor rijden. Je vergeeft een Classic 650 zijn onhebbelijkheden en bestempelt ze simpelweg typische retro-eigenschappen. Slechts 47 pk? Wat maakt het uit als ze zo soepel, moddervet en aangenaam pulsend uit het blok rollen. Laat die avondritten onder een gouden ondergaande zon maar komen. Met zijn ABS, katalysator, LED-verlichting en modern dashboard staat de Classic met beide voeten in 2025, maar van het gehaaste gevoel dat bij deze tijd hoort, heeft hij nog nooit gehoord. Doe er je voordeel mee.