Alpenmasters 2025 – Power nakeds VR1

We beginnen de Alpen-Masters 2025 sportief. Heel sportief. Met de superbikes van de Alpen, zo je wilt. De Honda CB1000 Hornet SP en Suzuki GSX-S 1000 hebben weliswaar geen  clip-ons of volledige stroomlijn, maar hun motorblokken wortelen in zeer krachtige sportmotoren, die duidelijk niet voor smalle bergpassen zijn ontwikkeld, maar voor het circuit waar je ruim baan hebt. De 1.000cc viercilinder-in-lijn van Suzuki werd in principe al gebruikt in de GSX-R 1000K5,  die van de Honda dreef de Fireblade SC77 aan. Beide motoren ruilden voor hun taken in deze naked bikes een paar pk’s vermogen bij hoge toerentallen in voor newtonmeters koppel in het middenbereik. Welke van deze getemde superbike-motoren brengt mens en machine het meest overtuigend naar de pashoogte? En is dat genoeg om het ticket voor de finale van de Alpen-Masters te bemachtigen? De eerste haarspeldbochten van de Passo Pordoi doemen voor ons op, het is zover.

Puur motorvermogen speelt hier op de passen een meer ondergeschikte rol, zo leert de ervaring, en is dan ook zeker niet het eerste beoordelingscriterium. De ergonomie van een motorfiets is bij het bestormen van een bergpas veel belangrijker. Op de Suzuki en de Honda heb je in het krappe bochtenwerk een in gelijke mate goed overzicht. Op beide zit je rechtop en duidelijk voorwiel-georiënteerd. Op de GSX-S1000 bouwt wat smaller bij de knieën dan de Hornet, die trouwens een opvallend stug zadel heeft, en heeft daardoor betere contactpunten voor de knieën. In beide gevallen staat niets je echter in de weg om de pas met gezwinde spoed aan te vallen.

Maar een gematigd enthousiaste gashand wordt in de Dolomieten beloond, want het zou zonde zijn om hier alleen maar naar het grauwe grijze asfalt voor het voorwiel te kijken en de parkeerplaatsen van de passen niet te gebruiken voor korte tussenstops om van de indrukwekkende uitzichten op de machtige rotsformaties te genieten. De GSX-S en de Hornet spelen dat spelletje graag mee met hun goed doseerbare en weinig handkracht vragende koppelingen, wat bergop -en af wegrijden met de dikke viercilinders tot kinderspel maakt. Ze zijn uiteraard gek op hogere toerentallen, maar per se nodig is het niet. Dat geldt met name voor het blok van de Suzuki, die vanuit de toerenkelder haast als een turbine oppakt, in haarspeldbochten superzacht op het gas gaat en nauwelijks vibreert.  Hetzelfde geldt voor de Honda, maar die doet dat dan net weer even iets minder fijngevoelig dan de Suzuki.

Wat het comfort betreft doe je op een naked bike natuurlijk wel wat concessies. De Öhlins-achterschokdemper van de Honda Hornet SP biedt weliswaar forse reserves bij sportief rijden, maar geeft op het door vorst aangetaste en provisorisch gerepareerde asfalt van de pasweg de hobbels wel voelbaar door aan je tussenwervelschijven. Op slechte ondergrond gedraagt de Suzuki zich overtuigend en strijkt grovere oneffenheden en gaten goed glad. Met de Suzuki kom je over het algemeen iets meer ontspannen, maar zeker niet later aan op de eerste pashoogte.

Dat geldt ook voor een passagier, want de kniehoek en het duozadel van de Suzuki zijn op de tweede rij van de GSX-S comfortabeler.

Maar terug naar wat naked bikes het liefste doen: bochten rijden, haarspeldbochten in dit geval. De Honda is net wat handelbaarder in dat bochtenwerk, met name in het krappere werk. De Hornet laat zich probleemloos op één oor leggen en geeft via de redelijk stug afgestelde voorvork veel feedback door van de lekker grip biedende Bridgestone S23’s (speciale specificatie ‘BB’) banden. De Suzuki doet dat iets minder vanzelfsprekend, de Dunlop Roadsport Sportmax 2’s (‘P-specificatie) voelen wat houteriger aan en hebben op nat wegdek merkbaar minder grip. Ook de 190/50-achterband (Honda: 190/55) draagt niet bepaald bij aan een uitgesproken levendig stuurgedrag, maar het zorgt aan de andere kant wel voor meer  stabiliteit in langere bochten, waarin de Suzuki stabieler aanvoelt dan zijn tegenstander.

Na een korte herinneringsfoto op de volgende top volgt de afdaling naar het dal. Die stelt de remmen van beide nakeds op de proef. Beide staan hun mannetje wat remmen betreft, alhoewel de Honda-stoppers bij aanremmen van haarspeldbochten minder handkracht vragen. De gebruikelijke remtest bij onze Alpen-Masters – een noodstop met passagier bergaf – wordt door de Honda en de Suzuki met vlag en wimpel doorstaan. Hoewel ze beide geen instelbaar ABS hebben, houden ze de voorwielen in zo’n extreme situatie op koers en de achterwielen veilig op de grond. De remwegen van 75 naar 25 km/uur van 24,4 meter (Honda) respectievelijk. 25,1 meter (Suzuki) mogen er zijn.

Na het remmen voorziet de Alpen Masters-testprocedure in een het nemen van een haarspeldbocht en een acceleratiemeting bergopwaarts, met twee personen aan boord. In de tweede versnelling wordt een sprint van 25 naar 75 km/uur gemaakt. Bij een helling van ongeveer twaalf procent heeft de Honda Hornet SP daarvoor precies vijf seconden nodig en heeft de Suzuki daar zes tienden meer voor nodig, en dat terwijl het motorblok van de Suzuki bij lagere toerentallen zoals gezegd meer koppel genereert. Hij slaagt er echter niet helemaal in om zijn  langere overbrenging te compenseren en blijft in dit acceleratieduel wat achter bij de Honda.

Het wordt wat onaangenaam op de Honda en Suzuki als het gaat regenen. Het ontbreken van bescherming tegen weersinvloeden hoort natuurlijk bij het concept van een naked bike, evenals matig veercomfort. Ook handvat- of zadelverwarming zoek je tevergeefs. Beide tractiecontrolesystemen kunnen dat weer wel worden ingesteld op natte omstandigheden en dan doen ze ongemerkt goed hun werk.

Onopvallend goed is misschien wel de beste omschrijving van beide nakeds, en dat geldt dan met name voor de Suzuki GSX-S1000. Die swingt net iets minder agressief over de paswegen en pakt daarmee bijna ongemerkt een kleine voorsprong op de Honda CB1000 Hornet SP. Welkom in de finale dus, Suzuki!

MotoPlus-conclusie
De Hornet en GSX-S doen het goed in de Alpen en doen veel dingen goed. Wie minder waarde hecht aan comfort op lange afstanden en windbescherming, zal op paswegen veel plezier beleven aan beide nakeds. De Honda is wendbaarder en geeft betere feedback in de bochten, maar de Suzuki verzekert zich met een net iets verfijnder motorblok en een aangenamere veerafstelling van een ticket voor de finale.