Warmdraaien

Warmdraaien – The GOAT

De Amerikanen zijn dol op hun ‘Greatest Of All Time’; de echt absolute toppers in hun vakgebied of sport mogen rekenen op deze eretitel. En in mijn ogen komt ook de zojuist gestopte Valentino Rossi deze GOAT-eretitel toe.

Het is lastig om sporters en sportprestaties door de jaren heen met elkaar te vergelijken. In de wegrace hebben we sinds de invoering van het WK in 1949 al veel imposante namen voorbij zien komen, denk aan Geoff Duke, John Surtees (de enige die wereldkampioen wegrace èn F1 werd), tienvoudig wereldkampioen Mike Hailwood en natuurlijk Giacomo Agostini, met zijn vijftien wereldtitels de recordkampioen. Wat niet wegneemt dat Mike ‘the bike’ Hailwood rond de eeuwwisseling in een onofficiële verkiezing nog tot beste coureur van de twintigste eeuw werd verkozen; zelfs Agostini stemde op hem…
Al die mannen waren absolute toppers in hun tijd en droegen ze bij aan de ontwikkeling van motorfietsen èn van de wegracesport. En dat geldt natuurlijk ook voor ‘onze’ Valentino Rossi, die wij allemaal veel bewuster hebben meegemaakt als coureur. Wij kunnen over pak ‘m beet tien of twintig jaar immers vol trots roepen dat we hem nog met eigen ogen hebben zien rijden. En zelfs hebben zien winnen in Assen!
Hoe lastig het ook is om de gestopte Rossi te vergelijken met zijn illustere voorgangers, toch hoort hij naar mijn persoonlijke mening helemaal bovenaan in dit rijtje thuishoort, als echte wegrace-GOAT.
Rossi was een onvoorstelbare 26 jaren (!) achtereen actief in de GP’s: hij startte in 432 GP’s, en scoorde er in 373 WK-punten. Dat leidde tot negen wereldtitels, waarvan zeven keer in de hoogste wegraceklasse. Na zijn wereldtitels in de 125 cc (1997) en 250 cc (1999, beide op Aprilia’s) volgde in 2001 zijn eerste titel in de koningsklasse, die toen nog net met de gillende, explosieve 500 cc viercilinder-tweetakten werd verreden. Vanaf 2002 werd die 500 cc klasse omgetoverd tot MotoGP-klasse, en deden de dikke viertakten hun intrede, maar Rossi ging op de nieuwe Honda RC211V gewoon verder met winnen. En ook in 2004 en 2005 werd hij kampioen, nu op een Yamaha M1, waarmee hij zijn debuutrace in Zuid-Afrika meteen winnend wist af te sluiten. En in 2008 en 2009 behaalde Rossi zijn achtste en negende wereldtitel op een Yamaha, het merk waarop hij na een uitstapje naar Ducati zijn carrière vorige week beëindigde.
Wat echter niet in al deze indrukwekkende statistieken is te vangen is de immense populariteit van ‘The Doctor’. Hij is één van die sporthelden die zijn eigen sport ver wist te ontstijgen. Ook mensen die niets weten van wegrace, kennen wel zijn naam. En met racetalent, maar ook met zijn sympathieke en innemende persoonlijkheid en zijn vertederende Italiaans-Engels stal hij menig hart. Om maar te zwijgen van het vieren van overwinningen: ook dat was opeens next-level bij Rossi!
De wegrace kreeg met Rossi een enorme duw in de rug: de motorsport in het algemeen en de MotoGP in het bijzonder mag hem tot in lengte van dagen dankbaar zijn, want een betere ambassadeur was niet denkbaar.
Ik prijs mezelf gelukkig dat ik zijn hele carrière bewust mee heb mogen maken en zal zeker regelmatig terugdenken aan zijn mooie overwinningen, aan zijn typische voorbereidingen voor de start en aan zijn gedrevenheid om tot op zijn 42e echt serieus partij te geven aan knapen die half zo oud waren en twee keer zo onverschrokken. Bijvoorbeeld als ik weer eens op de motor tussen een file doorsukkel, en dan een auto of vrachtwagen zie met zo’n kenmerkende gele 46-sticker achterop…