Warmdraaien

Warmdraaien – Kilometervreten

Op het moment van schrijven tref ik de laatste voorbereidingen voor een tripje naar de Franse Alpen om met een aantal MotoPlus-lezers deel te nemen aan alweer de achtste editie van onze Alpenmasters-lezersreis. Een dikke 1.000 kilometer heen, een paar dagen rondsturen in de bergen en weer een dikke 1.000 kilometer retour. Collega’s Eric en Ad tikten onlangs ook een ton aan kilometers op één dag aan, maar wel op heel andere manier.

Waar mij op de eerste rijdag ruim duizend saaie snelwegkilometers wachten en waarvoor ik de blik al een beetje op oneindig probeer te zetten, stonden die duizend kilometers voor Eric en Ad volledig in het teken van de Dutch 1000. Die Dutch 1000 is evenement voor de echte kilometervreters en behelst een tocht van 1.000 kilometer door Nederland, over secundaire wegen en af te leggen binnen 24 uur. Als je niet zo zeker bent van je zaak kun je naar wens ook kiezen voor kortere trajecten van 700, 500 en 300 kilometer. Maar Eric en Ad kozen voor de toch wel heroïsch in het oor klinkende 1.000 kilometer. En dat deden ze op geheel eigen wijze. Eric in het zadel van een dikke KTM 1290 Adventure R, gericht op een vlotte tijd en de koffie om acht uur ’s avonds thuis voor de buis, en Ad samen met een vriend op misschien iets minder voor de hand liggende motoren, een Kawasaki Z650RS en een Voge 500AC, onder het motto ‘we zien wel waar het schip strandt’.

Voor Eric, die op dezelfde dag trouwens nog flink wat extra kilometers bovenop de 1.000 maakte door van Varsseveld naar startplaats Siebengewald en na afloop vice versa te rijden, stond de dag vooral in het teken van strak schematisch doorknallen met zijn dikke twin. Vooral – erg – korte stops dus, met waar nodig een verse dosis peut, een snelle slok drinken en een hap-slik-weg-krentenbol; het motorrijdersvoer bij uitstek op zo’n dag. Dan maak je inderdaad flink meters en ben je voor de de koffie thuis.

Waar in huize Bulsink de koffie alweer geurend stond te pruttelen, ploeterde Ad, die de avond er voor al zijn tentje had opgezet op een camping bij de startlocatie, nog ergens onverdroten door in de polder. De snelheid van Ad lag een stukje lager dan van Eric, de pauzes namen net even wat meer tijd in beslag en ja, dan zie je het daglicht langzaam maar zeker plaatsmaken voor eerst de schemering en aansluitend het donker van de nacht. Zoiets kan een demotiverende uitwerking hebben en een snelwegoprit stukken verleidelijker maken dan een wachtend luchtbed in een tentje in Siebengewald, maar het maakte bij Ad en zijn maat ook iets los om de rit hoe dan ook uit te rijden, vlak voor een denkbeeldige bezemwagen uit. Dus ging het verder, door de donkere nacht. En waar het donker wordt, wordt het vanzelf ook weer een keer licht. En kon er bij het vroege ochtendkrieken zowaar nog iets van een eindsprintje worden ingezet. Na ruim 21 uur onderweg te zijn geweest, werden de Kawasaki en de Voge rond half zes ’s ochtends moe maar voldaan op de zijstandaard gezet voor ultrakort ‘nachtje’ welverdiende slaap….

Vanaf deze plek een diepe buiging voor Eric en Ad en zijn maat, en al die andere deelnemers aan dit fantastische en goed georganiseerde evenement. Heel voorzichtig heb ik de Dutch 1000 voor komend jaar alvast met potlood in de agenda gezet. Maar eerst wachten me nog een dikke duizend snelwegkilometers richting Les Saisies in de Franse Alpen. Peanuts vergeleken met de duizend die Eric en Ad achter de kiezen hebben….