Warmdraaien – En een buiging voor Bo
Ja, ook ik zat weer eens ouderwets op het puntje van de stoel tijdens de laatste GP in de Verenigde Staten. Niet alleen voor de geweldige race die Alex Rins in de MotoGP op het asfalt legde, maar uiteraard nog meer vanwege de indrukwekkende inhaalrace én podiumplek van Bo Bendsneyder in de Moto2-klasse.
Dat was om meerdere redenen een bijzonder podium. Het was niet alleen Bo’s eerste Moto2-podium, maar ook het eerste Nederlandse Moto2-podium ooit en de eerste podiumplek voor een Nederlandse coureur in de ‘middenklasse’ van de GP’s sinds lange tijd. Heel lange tijd, want daarvoor moeten we bijna dertig jaar terug in de tijd, naar 1994 toen Wilco Zeelenberg tijdens de TT op het ‘eigen’ Assen na een al even sensationele race derde werd in de 250cc, toen nog de middenklasse. En het was destijds toch al feest, want eerder op de dag pakte ook Loek Bodelier een podiumplek in de 125cc-klasse.
Maar terug naar Bo Bendsneyder. Voor hem was dit podium om nog meer redenen erg bijzonder. Een paar dagen voor de race overleed namelijk niet alleen de Indonesische hoofdsponsor van Bendsneyders team, maar ook zijn opa. Dat maakte het raceweekend in Amerika sowieso al emotioneel beladen, maar ongetwijfeld gaf het Bendsneyder ook iets extra’s. Dat begon al in de kwalificatie, waarin hij meestreed om pole position en uiteindelijk nipt de eerste startrij misliep. Bo’s start van de race was echter niet geweldig en de eerste ronde tamelijk dramatisch, want hij moest liefst tien plekken inleveren. Maar waar hij voorheen in zo’n situatie vooral tegen zichzelf leek te vechten en de schouders liet hangen, volgde nu een meer dan indrukwekkende opmars. Bendsneyder ging als zesde de laatste ronde in, waarbij een podiumplek nog ver weg leek, maar hij profiteerde optimaal van het gevecht tussen drie andere coureurs, passeerde onderlangs en snelde naar een magistraal podium. Dik verdiend en niets op af te dingen!
Ongetwijfeld heeft het overlijden van Bendsneyders opa daarbij voor een stukje extra motivatie gezorgd, maar de podiumplek kan ook niet helemaal los worden gezien van de ontwikkeling die Bendsneyder als coureur heeft doorgemaakt. Na een paar ronduit moeilijke Moto2-seizoenen ontpopte de Rotterdammer zich afgelopen seizoen al als een behoorlijk constante en vooral zadelvaste rijder, met ook behoorlijk wat top-10-finishes. Alleen het laatste stapje naar een echte vaste waarde in die top 10 wist Bendsneyder nog niet te maken.
Die potentie is er absoluut, zo veel heeft deze podiumplaats wel duidelijk gemaakt, ook al waren de resultaten in de eerste twee races van het seizoen een stuk minder door domme pech en de weersomstandigheden. Racen blijft wat dat betreft natuurlijk altijd iets onvoorspelbaars houden. Het zou geweldig zijn als Bendsneyder dit momentum weet vast te houden als het GP-seizoen eind deze maand op het Spaanse Jerez de Europese circuits aandoet. Alhoewel nog ver weg, zou er straks in juni ook nog een mooie stunt op het TT Circuit Assen in kunnen zitten voor Bendsneyder. Als Collin Veijer (Moto3) en Zonta van den Goorbergh (Moto2) dan ook nog boven zichzelf uitstijgen, dan zou 1994 als laatste meest succesvolle Nederlandse GP-seizoen zomaar eens uit de boeken gereden kunnen worden!
Jeroen Hidding – hoofdredacteur MotoPlus
