Dat zo’n zoon van de Achterhoek, zo’n grote rol heeft gespeeld in de mondiale motorcross

Afgelopen zondag zond de NOS in ‘Andere Tijden Sport’ een aflevering uit over Gerrit Wolsink, één van Nederland’s beroemdste motorcrossers. Wolsink – de vliegende tandarts – was in de jaren ’70 een absolute wereldtopper en miste in 1976 op enkele puntjes de wereldtitel in de 500 cc, de koningsklasse van de motorcross.

Uiteindelijk zou Nederland dus nog tot 2018 moeten wachten, toen Jeffrey Herlings er als eerste Nederlander wél in slaagde die titel te veroveren. Voor wie de aflevering zondagavond om 23.15 uur gemist heeft, kan ik aanraden hem toch eens terug te kijken. De documentaire bevat prachtige oude beelden en geeft een kijkje in de ontluikende glitter en glamour van de motorcross, waarin Wolsink en zijn Belgische teammaat in het Suzuki-fabrieksteam Roger DeCoster een hoofdrol speelden. In de jaren ’70 begonnen de Japanse merken zich te roeren, werden de oude zwarte leren broeken en blauwe overalls vervangen door felgekleurde kleding, en de boerenkinkels van weleer transformeerden in die jaren tot heuse helden waar velen – ook ik – posters van aan de slaapkamermuur hadden hangen.

Ettelbruck
Gerrit Wolsink was in die dagen razend populair; hij stond ook model voor de superhit Oerend Hard van Normaal (Wolsink is een jeugdvriend van Bennie Jolink) én voor de spraakmakende film Spetters van Paul Verhoeven. Maar de uitzending van Andere Tijden Sport focust zich uiteindelijk vooral op de laatste wedstrijd van 1976 in het Luxemburgse Ettelbruck, waarin Wolsink dus nét naast de wereldtitel greep. Onze landgenoot maakte weliswaar veel punten goed op DeCoster, maar moest de laatste manche winnen om wereldkampioen te worden. En dat lukte helaas niet omdat een andere Belg, Jaak van Velthoven, hem dwars zat en met hand en tand zijn leidende positie verdedigde, waardoor Wolsink geen kampioen werd.

Wolsink nu: “Direct na die wedstrijd was ik natuurlijk kwaad, maar ik dacht ook ‘Mijn tijd komt nog wel, ik heb nog jaren om wereldkampioen te worden’. Maar dat is dus helaas nooit meer gelukt, met name omdat mijn motoren nooit meer zo goed zijn geweest.” De makers van Andere Tijden Sport organiseerden 43 jaar na dato een treffen tussen Van Velthoven en Wolsink, die daar aanvankelijk eigenlijk niets voor voelde. Ik denk dat de programmamakers hoopten dat dit spectaculaire tv zou opleveren, maar het werd slechts een flauw item in deze mooie documentaire.

Kinf of Carlsbad
Terwijl een ander aspect daardoor toch wat naar de achtergrond verhuisde: Wolsink won in zijn gouden jaren vijf keer de Amerikaanse GP in Carlsbad en kreeg de geuzennaam ‘King of Carlsbad’. Als tiener heb ik daar destijds nooit bij stilgestaan, maar door Andere Tijden Sport werd mij in één klap duidelijk waarom er in Amerika nog steeds met zoveel respect over Gerrit Wolsink wordt gesproken. Carlsbad was niet zomaar een wedstrijd: het was een mythe.

De grootste motorcross ter wereld, met ruim 40.000 toeschouwers plus een liveuitzending die in heel Amerika te zien was. Het was achteraf bezien dé wedstrijd die de mondiale motorcross veranderde. Die van motorcross een serieuze sport maakte en van motorcrossers echte helden. Na Carlsbad kwamen de grote fabrieken, de grote sponsoren en het grote geld. Dat zo’n zoon van de Achterhoek – Wolsink’s vader had in Hengelo (Gld.) zo’n typische oude dorpsgarage waar je terecht kon voor fietsen, bromfietsen, motoren en auto’s – zo’n grote rol heeft gespeeld in die mondiale omslag van de motorcross, daar neem ik met terugwerkende kracht nog graag even mijn pet voor af. En dat vijfvoudig wereldkampioen Roger DeCoster verzucht ‘Ik had wel een wereldtitel willen inruilen om één keer Carlsbad te winnen’, terwijl dat Gerrit dus vijf keer lukte…

Verdiend podium
Dat aspect maakte op mij diepe indruk; jammer dat het in de documentaire toch wat ondersneeuwde in de tweestrijd Wolsink-Van Velthoven. En Gerrit Wolsink zelf? Van hem had het allemaal niet gehoeven, maar ik denk dat hij met deze documentaire wel een verdiend podium heeft gekregen. Hij is inmiddels 72 jaar en geniet nu vooral van het rijden op de weg met zijn Ducati Multistrada. En ook dit jaar is hij er weer bij tijdens de MotoPlus-lezersreis naar de Alpen!

-Eric Bulsink
 Hoofdredacteur MotoPlus