Zwarte schapen…

Koninginnedag was een prachtdag. En in de buurt van de Posbank leek het wel of iedereen die niet op de vrijmarkt stond op Harleys rond reed.

Harley Davidson rijders zijn na een tientallen jaren durende marketing en PR oorlog vanuit The Company al lang geen outlaw bikers meer. Het zijn keurige motorrijders met een hang naar de modernste technologie in een nostalgisch jasje.

Ze koesteren de Legende

Dat was ooit wel even anders. We herinneren ons Leddy….
Leddy was gezegend met een bizar gevoel voor humor. Hij was ook het soort Harley rijder waar ze bij The Harley-Davidson Motorcycle Company Benelux, heel onrustige nachten van hebben. Het soort Harley-Davidson rijder waar de roemruchte fabriek al tientallen jaren niet – herhaal NIET – mee geassocieerd wil worden.

Zijn unieke gevoel voor humor zorgde er telkens voor dat hij er met zijn volle twee meter en honderdvijftig pond wat beschadigd uit zag. Bij een lokale horeca uitbater, the Cockroach, waar het wit schuimend bier net zo gulzig werd geabsorbeerd als het witte poeder dat zulke wonderbaarlijke dingen met neustussenschotten doet schopte Leddy de deur van de herentoiletten open onder het slaken van de strijdkreet “NARCOTICABRIGADE!”.

De verbijsterde gebruiker die in de schrik niet alleen zijn portie suikerpoeder, maar ook zijn scheermesje en zakspiegeltje had opgesnoven, klapte in de assertieve stress die zo kenmerkend is voor coke gebruikers. De neutraal kijkende broeders voerden de stoere 150 pond botten en bloed af. Van achter de doorbloede zwachtels klonk een vergenoegd gegrinnik. Leddy had ze weer mooi tuk gehad.

Zijn foute opmerkingen resulteerden ook in structureel minder agressieve omgevingen in verbijstering en agressie. Toen zijn Lief bevallen was stond de altijd in techniek en vrouwen geïnteresseerde Leddy er met zijn neus boven op toen de vroedpersoon naald en draad pakte om zijn ingeknipte Lief te hechten. Met blije onbevangenheid keek hij de kortgeknipte, compacte kraamdame aan. Hij haalde diep adem en sprak blij: “doe maar twee steken extra, dat is lekker strak”. De kraamdame was er een van de assertieve soort. Ze vloog hem aan. Leddy liet zich niet slaan door vrouwen en mepte terug. De kraamdame stak hem met twee vingers in de ogen en gaf hem een FC Utrecht knietje. De ambulance moest komen. Voor de trotse vader.

Maar Leddy’s absolute hoogtepunt was de move toen hij en een maat achtervolgd werden door de politie. Ter hoogte van Lunetten waren de twee chemisch benevelde kwajongens heel snel en luidruchtig zigzaggend onderweg. “Loud pipes save lives” Ook om half drie ’s nachts. Terwijl de politiewagen rechts langszij kwam drukte Leddy hem meteen de vluchtstrook op. Toen de agenten uit hun auto kwamen rende Leddy ze tegemoet. Hij gilde: “Jullie moeten hem pakken! Hij heeft mijn zusje vermoord!”

Vervolgens viel hij de vrouwelijke agent snikkend om de hals. Want een vrouw. Dus prettig omhelsbaar. De politie gaf algemeen alarm.

En zelfs een heel stoere criminele Biker heeft geen duidelijk verweer tegen een arrestatieteam dat aan alle kanten uit een donkerblauwe Volvo buitelt . Er volgde veel gericht, maar zinvol geweld. Leddy’s maat werd geboeid als Houdini in de Volvo gepropt. Zijn trots, zijn verchopte Harley werd achtergelaten en later door ongeïnteresseerde bergers op een vrachtwagen gesmeten. In de tussentijd had Leddy de schik van zijn leven. Want wat had hij iedereen weer tuk gehad!

Omdat we verder met beschaafde mensen onder elkaar zijn vertel ik niet hoe zijn maat het verhaal afrondde. Maar Leddy ging weer in een ambulance naar het Medisch Centrum Utrecht.