Moto Guzzi is zo’n merk waar je nooit kwaad op kunt worden

Je kent het vast wel, een situatie waarin je gewoon niet kwaad kunt worden op iemand. Die keer dat je op dat weggetje met die geweldige serie bochten in een colonne stapvoets voortploeterende colonne auto’s terechtkwam bijvoorbeeld.

Net na die machtige bochtenpartij waar je je zo op had verheugd, beland je achter de oorzaak van de optocht; een lieflijk oud vrouwtje in een rammelende Aixam op weg naar een bakkie leut bij kinderen en kleinkinderen of een bridgemiddagje met leeftijdsgenoten. Met al even hard rammelende en knikkende knieën waarschijnlijk, en ach, dan houd je die knuist die je woedend had willen bollen toch maar aan het stuur en laat je je verbeten grimas soepeltjes in een vertederende glimlach verglijden.

Zo’n oud besje is toch wat anders dan zo’n aan een latte macchiato nippende yup, die je in al zijn onwetendheid in de ochtendspits met zijn leasebak van de motor probeert te rijden…. Zelf had ik afgelopen week ook weer eens zo’n momentje. Niet op de motor, maar langs de lijn van het voetbalveld.

Het team van mijn jongste zoon moest in actie komen voor de eerste competitiewedstrijd van het seizoen. Waar zeven van de acht spelertjes met een hongerige blik het gras bijna opvraten voor de eerste drie punten van het seizoen, was er één die dat gras heel anders benaderde, er met een dromerige blik overheen liep en er ieder moment een vrolijke koprol op leek te kunnen gaan maken. Waar de coach van dienst met rood aangelopen hoofd tevergeefs trachtte het spelertje aan te zetten tot Messiaanse acties, had ik zoiets van: ‘Ach, laat lekker lopen, die andere zeven lossen het wel op en deze wordt later als ‘ie groot is waarschijnlijk toch een schaatser…’.

Op zo’n gastje kun je toch gewoon niet kwaad worden…? Waar dit heen gaat? Nou, de motorwereld heeft ook zo zijn merken waar je domweg niet kwaad op kunt worden. Moto Guzzi is een sprekend voorbeeld van zo’n merk. Ooit, in de tijd van zwart/wit fotografie, een dominante fabrikant met een GP-palmares om U tegen te zeggen en met de trotse fabriek in Mandello del Lario als onaantastbaar adelaarsnest.

Maar die ooit zo trotse adelaar lijkt onder de vleugels van het Piaggio-concern al een aantal jaar wat vleugellam rond te fladderen. Hele en half mislukte modellen, een verdwaald pareltje als de veel te snel uit productie gehaalde Stelvio 1200; misschien is het wel deze wonderlijke tragiek die op mij een bepaalde aantrekkingskracht uitoefent en maakt dat ik niet snel kwaad kan worden op Guzzi, ook al zou je ze wel naar nieuwe successen toe willen schreeuwen. Dat gevoel wordt blijkbaar breed gedeeld, want op het onlangs georganiseerde ‘Open House’ van de fabriek in Mandello del Lario kon je behoorlijk over de koppen lopen.

Er lijkt toch iets heerlijk ongrijpbaars te borrelen aan de boorden van het Como-meer en dat werd door Guzzi wat tastbaarder gemaakt met de presentatie van de V85 TT, een nieuwe allroad met een bijzonder aanstekelijk Eighties-sausje. Hopelijk doet deze nieuwe avonturier met ingang van komend jaar oude tijden herleven en daarop vooruitlopend hoef je maar wat door de straten van de Mandello te dwalen om die sfeer van ‘toen’ op te snuiven. Dat deden wij voor deze MotoPlus bij Pino Todero, zoon van Umberto Todero, van 1939 tot zijn dood in 2005 een van de drijvende krachten achter Moto Guzzi.

In het schuurtje van deze nog steeds in Mandello del Lario wonende Todero staat namelijk een puntgaaf gerestaureerde ‘Otto Cilindri’-GPracer, waar wij onder het genot van een strakke Italiaans espresso even aan mochten ruiken. En nu maar hopen dat de huidige beleidsmakers bij Moto Guzzi later als ze groot zijn geen schaatser willen worden….

– Jeroen Hidding
Adjunct-hoofdredacteur MotoPlus