Warmdraaien 12 – 2017
Soms word je ingehaald door de tijd: op het moment dat de drukpersen draaiden om MotoPlus 11 te drukken, bereikte ons het trieste bericht dat 2006 MotoGP-wereldkampioen en momenteel WK Superbike-rijder in het Red Bull Ten Kate Honda team Nicky Hayden op 35-jarige leeftijd was overleden aan de gevolgen van een verkeersongeluk. In de buurt van het Italiaanse Rimini werd Hayden woensdagmiddag 17 mei tijdens een trainingsrit op zijn racefiets frontaal aangereden door een auto en liep daarbij ernstig hersenletsel, diverse botbreuken en inwendige bloedingen op. Van meet af aan was duidelijk dat de situatie zeer kritiek was; uiteindelijk overleed Hayden maandag 22 mei aan het begin van de avond in het ziekenhuis in het Italiaanse Cesena in het bijzijn van zijn verloofde Jackie en zijn naaste familie. In het GP-verslag in MotoPlus 11 vertelden onder meer Rossi, Marquez en Crutchlow over hun fijne samenwerking met Nicky Hayden in het verleden. Maar nog voordat de inkt op die pagina’s droog was, kon er een rouwrand omheen geplaatst worden…
Hoe triest ook, in feite was Hayden’s ongeluk er eentje zoals ze dagelijks in het verkeer gebeuren en waarover je dan drie regels in de krant leest. Maar de schok in de motorwereld was enorm. Het is natuurlijk ook heel bizar dat je leven in het teken van snelheid staat en je tot de allerbeste motorcoureurs ter wereld behoort om dan tijdens een ritje op je fiets geschept te worden door een auto. Maar Nicky Hayden’s overlijden had ook zo’n impact omdat hij in de motorsport een uniek mens was. Een zeer geliefd coureur met een enorme arbeidsethos en een zeer innemende persoonlijkheid die ook in de paddock eigenlijk alleen maar vrienden had.
Het toeval wilde dat ik exact een maand voor zijn overlijden nog bijna tegen hem op botste bij de MXGP in Valkenswaard, waar hij als echte motorsportliefhebber een kijkje nam bij de motorcross-Grand Prix en onder meer zijn Italiaanse vriend en achtvoudig motocross-wereldkampioen Tony Cairoli bezocht. Niks geen sterallures dus, maar gewoon met de voeten in de modder naar een motorcross kijken omdat je houdt van de sport.
We passeerden elkaar bij één van de controlepunten achter de start. Ik herkende Hayden uiteraard direct; het is één van de coureurs die ik echt bewonderde omdat hij in alles zichzelf bleef en ‘supercool’ overkwam. Hij ging zijn eigen weg en liet zich ogenschijnlijk door niemand gek maken. Nu ben ik nog van voor het selfie-tijdperk en ik gun dat soort grote kampioenen ook graag hun relatieve rust en anonimiteit; ik voelde me op dat ene moment in Valkenswaard dus niet geroepen om hem aan te spreken of zelfs met hem op de foto te gaan. Het bleef bij een klein knikje van herkenning van mijn kant en een glimlach terug…
‘Kentucky Kid’ Hayden debuteerde in 2003 in de MotoGP en beleefde zijn ‘finest hour’ in 2006, toen hij voor Honda tijdens de laatste race in Valencia MotoGP-wereldkampioen werd ten koste van Valentino Rossi. In MotoPlus 11 van 2006 – we waren als blad toen net begonnen – publiceerden we een mooi interview met Hayden, die uit een echte racefamilie kwam en al in 1999 de allerjongste supersportkampioen van Amerika werd. Daarin vertelde hij heel open over het feit dat hij in Amerika als de nummer 1 rijder van Honda America alles subliem voor elkaar had, maar toch koos voor het onzekere bestaan in de MotoGP om wereldkampioen te kunnen worden. Wat hem dus lukte in 2006, het jaar dat hij ook de TT in Assen sensationeel won. In 2009 stapte de Amerikaan over naar Ducati, maar ondanks zijn enorme toewijding bleven de echte successen helaas uit. Zijn laatste MotoGP-jaren beleefde Hayden in het Aspar-team, voordat hij in 2016 overstapte naar het WK Superbike, waar hij uitkwam voor het Ten Kate Honda-team en vorig jaar teammaat van Michael van der Mark was. Ook in Nieuwleusen zal de Kentucky Kid dus zeer gemist worden…
Eric Bulsink, hoofdredacteur MotoPlus
