Warmdraaien 10/2010
Oh wat is het toch fijn om motorrijder te zijn. Ja ja, totdat je op een drukke donderdagmiddag op een propvolle A45 door het Ruhrgebied naar het zuiden rijdt in de stromende regen… Zo extreem slecht als deze donderdagmiddag had ik het de laatste jaren niet meer meegemaakt: de temperatuur daalde op de ‘Sauerland-Autobahn’ tot een graad of vijf, terwijl het opspattende water van de auto- en vrachtwagenbanden voor een bijna ondoorzichtige spray zorgde. Tot aan de eerste tankstop, dik 200 km van huis, hield ik het droog, toen moesten de kletsnatte handschoenen uit. En weer aan waarna het was gedaan met de droge handen. Gelukkig bracht de föhn in de hotelkamer in Hanau uitkomst: het hoekje onder de wastafel werd omgetoverd tot droogruimte, waar alle doorweekte spullen heerlijk konden drogen. Op die manier kon ik de volgende dag toch weer droge motorspullen aan voor mijn eerste rit op de Dual Clutch Transmission VFR1200F.
Met een select gezelschap waren we namelijk te gast bij het nieuwe Europese Honda-trainingcentrum in Erlensee aan de A45. Een schitterend 52.000 vierkante meter groot complex met testfaciliteiten voor alle Honda-producten, van grasmaaiers tot motorfietsen en van zonnepanelen tot auto’s. Maar vooral een hypermodern opleidingcentrum voor monteurs in alle sectoren waarin Honda actief is. En hoewel Honda-grondlegger Soichiro Honda al bijna 20 jaar geleden is overleden, zou je zweren dat je zelfs in het gloednieuwe Honda European Training Center zijn geest rondwaart. Soichiro Honda was bij leven meer een technicus dan een zakenman. Hij benoemde al in een vroeg stadium anderen om zijn bedrijf te leiden, zodat hij zichzelf kon richten op het bedenken technische hoogstandjes. Hij heeft immer de focus gehad op de technologie en op R&D en nog steeds loopt Honda voorop in de motorwereld als het om innoverende techniek gaat. Maar ook daarbuiten: met hun hybride-auto doen ze goede zaken, evenals het door hen ontwikkelde nieuwe zonnepaneel. En volgend jaar brengen ze een heel compacte warmtekrachtcentrale uit voor privéhuishoudens. Zo is men op ongelooflijk veel fronten een voorloper.
Ook innovatief, maar heel anders, was natuurlijk de Honda Cub. Deze bromfiets maakte hele volkstammen mobiel; nog steeds worden er 4,2 miljoen per jaar geproduceerd…
Ik was trouwens naar Erlensee gereden op onze Motor van het Jaar, de gewone VFR1200F. Mijn eerste persoonlijke ritje op deze heerlijke machine die op een bepaalde manier klasse uitstraalt. Onderweg dacht ik wel: is dit niet al teveel toer, hoe moet een eventuele nieuwe Pan European hier ooit bovenuit komen? En ergeren deed ik me ook: onder meer aan het ietwat karige dashboard (er kon geen verbruiksmeter of reikwijdte-tripmeter af) en aan de kleine tankinhoud, die samen met het flinke snelwegverbruik zorgt dat je binnen 200 km alweer bij de pomp staat. Daarmee liep mijn enthousiasme voor de VFR in elk geval een flinke deuk op.
Mijn bevindingen met de Dual Clutch Transmission lees je vanaf pagina 14. Natte bevindingen trouwens, want ook deze testdag regende het vrijwel continu. Maar de rit van 200 kilometer was voldoende om mij te overtuigen. Wegrijden en accelereren zijn werkelijk subliem, het late terugschakelen vraagt wel gewenning, maar al met al is de DCT weer zo’n verbazingwekkend Honda-hoogstandje. Al zal het – net zoals met ABS-remmen – nog wel een flink aantal jaren duren voordat de motorrijders eindelijk accepteren dat de techniek weer iets beter kan dan de mens zelf. Nog meer dan bij ABS moet je jezelf als rijder namelijk durven overgeven aan deze nieuwe automatische DCT-transmissie. En dat kost nu eenmaal tijd.
Eric Bulsink
Hoofdredacteur MotoPlus
