Vandaag regende het..

Vandaag regende het.Regen op de motor. Ik heb er de beste herinneringen aan…

Het Lake district is overweldigend. En kan nat zijn. De zijspancombinatie gleed over een wildrooster een blinde bocht in. Na de blinde bocht stond een motorrijder. Herstel: een motorrijdster. Een verfrommeld, boos kijkend exemplaar. Met natte-, piekerige blonde haren. Modderig was ze ook. Ze maakte een nadrukkelijk stop gebaar. “I hit a calf, my bike is down there’. Het kalf ademde bloedig schuim.

Ural zijspanrijders hebben gelukkig altijd van alles bij zich. Vanaf een anderhalf tons krik, een betonschaar, een reservewiel, een extra cardan, een dynamo, punten, een condensator, aardbeienjam, een Leatherman en natuurlijk een Buck knife. Het kalf werd uit zijn lijden verlost. De motorrijdster zat intussen met haar hoofd tussen de knieën. Ze keek op en grijnsde bleekjes. “Please put the knife away before helping me”. Wat oppervlakkig ademend en met een nogal haastige polsslag. Klamzweet op het voorhoofd. Ervaringstechnisch gezien zou ze vanavond bont en blauw en morgen plankstijf zijn. Compleet met lichte shock verschijnselen werd Shay in het zijspan gezet. Bij een B&B tien mijl terug ontfermde de voluptueuze landlady Maggie zich liefdevol als een moederkloek over haar. Pakte haar uit. Was in de weer met jodium en pleisters. Stopte haar in bad. Troetelde en koesterde. Met Kenneth, de heer des huizes werd de gecrashte DRBig opgehaald. Eenmaal onder dak had Shay haar vriendinnen op de camping gebeld. Die kwamen er aan. De jongensclub ging in de schuur naar de Suzuki . Dingen rechtbuigen en zo. De schade viel mee. Shays vriendinnen arriveerden. Het werd gezellig. Het werd ook steeds later. Maggie keek steeds vaker op haar horloge. Kenneth werd zo enthousiast van alle vrouwelijk schoon dat Maggie er een scène over maakte. Britten hebben wel degelijk emoties. De ruzie begon aardig uit de hand te lopen. De cavalerie besloot af te blazen.

 De DR werd dwars achterop de Ural combi gebonden. Je kunt nooit genoeg touw en spanbanden bij je hebben. Shay ging met beginnende stramheid weer de bak in. Op de camping van de motormeiden was het te donker om nog tenten op te zetten. In tijden van nood leer je elkaar kennen. “Aanschuiven en indikken” was de oplossing van alle problemen. Het was laat, donker, nat en gezellig. Er werd een ver na middernachtelijk souper geïmproviseerd. Er waren pinda’s, er was bier en gin. Een driekwart flesje supermarktwijn.

Uit het zijspan kwam gedroogde worst ,een blik perziken en wat typisch Nederlandse rookwaar. Uralrijders hebben ook altijd medicinale alcohol bij zich. Dat desinfecteert, ontspant en verwarmd. Met zijn vijven werd de literfles whiskey veranderd in een whiskeyfles. Dat was een mooi toetje en scheelde weer koffie maken. Er waren nog wel koekjes.

Een heel blije Uralrijder viel tevreden in slaap tussen een R80GS pilote en Shay, de DR rijdster. De ene snurkte lichtjes. De andere kreunde pijnlijk als ze zich in haar slaap op haar beurse kant draaide.

Bij het opstaan was het het mooiste weer van de wereld. De meiden belden en verzorgden Shay’s – die eigenlijk ‘Cheyenne’ heette – repatriëring. Er werd afscheid genomen.

Bedoelen ze dat nu met een ‘one night stand?’ waar maken ze dan alle drukte over?