Uitstapje naar Dinant
De vorige nacht was het laat geworden. Eigenlijk alweer vroeg geworden. Feitelijk ochtend.
Laat in de zelfde ochtend troffen we elkaar weer in de keuken. Het rook er naar vers brood, naar scrambled eggs, bacon en sterke koffie. Achter dat vreugdevolle begin van de dag stak Ghislaine, Dieudonnéé’s dochter met de verbijsterend flessengroene ogen. Ze heeft het voorkomen van een Hollywood starlet, de blij onschuldige uitstraling van een EO maagd en een messcherpe, analytische geest. Bovendien heeft ze het verbijsterende gebrek aan scrupules en het opportunisme van haar moeder geërfd. Boven haar maatgemaakte kangoeroe lederen motorlaarzen en tailormade apalca lederen motorbroek droeg ze een verontrustend T-shirt, een massa geblondeerde lokken en een glimlach. Ghislaine verdient bakken euro’s als Euro lobbyiste. En menig Europees politicus – en een paar politica’s – merkten verbijsterd dat ze opeens overtuigd blatend de ideeën van een van Ghislaines opdrachtgevers stonden te promoten.
Ghislaine is overigens het meest slanke meisje op de nog op het Internet lopende fotoserie met Berlusconi en een stel topless jongedames… Sterker nog: Ghislaine had de meisjes geselecteerd. En de fotograaf uitgenodigd.
Ze rijdt een tweetakt Bimota. Alle bekeuringen gaan naar Europa.
Na het ontbijt besloten we koffie te gaan doen in Dinant. Op een terras aan het water. Alleen Walter W. verexcuseerde zich. Hij moest nog naar Luxemburg Stad om bij Dieter de Vlaamse Staatseigendommen terug in de motorkoffers te laten ‘vijzen’. Op het terras was het weer Ghislaine die alle aandacht trok. Zeker nadat ze haar motorjack had uitgedaan en haar haren had losgeschud. Een man die blijkbaar nog nooit een op maat gemaakt alpaca lederen motorjack uit had zien doen bezeerde zijn familiejuwelen tegen een paaltje. Maar al snel werden we, werd Ambroos belegerd door ‘nen ‘Ollander. De man was in alle staten toen hij de motor van Ambrosius, een 1935’er Rudge Ulster met bronzen vierklepskop achteloos olie druppelend tegen een gevel zag leunen. Hij wilde weten van wie de motor was. Hij wilde de motor kopen. Kost wat kost. Het was een museumstuk! Een unikaat!
Ambrosius waaide vermoeid met een ham-grote, zwaar beringde hand. Hij legde het nog een keer rustig uit: “Ik stoan er ni oem te springe. Da trekt oepniks, waant asde ‘kik u dieën moto verkoop, dan hedde ‘kik gienen moto meer.” De koopgrage Hollander flipte.
Maar voordat de zaak escaleerde kwam er van net over de brug een scherp gestileerde supersportfiets aan blazen. De berijder was van wat show niet vies. Ter hoogte van Ghislaine, pal voor ons, maakte hij een stoppie. Zijn voorwiel gleed weg over een plastic frietbak van Waals formaat. Hij stortte pal voor ons neer.
“Tis ‘nen SuperStortfiets” bemerkte the Boxer Whisperer bedachtzaam. We zetten de koffie op tafel en wachten beleefd of de stuntelaar nog meer kunstjes kende.. De motard werd door wat publiek onder zijn moto vandaan gehaald. Het staan ging niet best meer. We knikten hem waarderend toe. Namen nog een grand café.
Het is wel leuk op een terras in Dinant.
Maar soms wat onrustig.
