Rome
Het is voorjaar. En alle VWo’ers zijn weer op schoolreis naar Rome. Wij zijn er ook geweest. Niet als VWO’er, maar als motorrijdende toeristen.
De bestaansmiddelen van de bewoners van Rome, dat zijn de ruines en geld. De ruines waren er al. Het geld wordt aangevoerd in de zakken van toeristen. Het Romaanse verkeer valt op door de 101% bezettinsgraad van de openbare wegen. De insteek is dat als iets kan, je het ook doet. Die ‘do or die’ aanpak geldt voor touringcars, auto’s en de miljarden, grotendeels Japanse, rondzwermende scooters.
De eerste indruk is dat de scooteristi allemaal geblinddoekt rijden en een spastische gasgeefhand hebben. En raadt eens wat? In Rome kun je als toerist gewoon een scooter huren om het allemaal zelf mee te maken! Gevoelsmatig lijkt dat op het huren van een Kalashnikov tijdens een georganiseerde reis naar Uruzgan. Bij de scooter herstelwerkplaats tegen over ons hotelletje bleek die huur actie veel goedkoper dan via de reguliere verhuur. De twee straten tot aan de hoofdweg waren genoeg om aan de scoot te wennen. Daarna veranderde de wereld in een roes van alleen maar direct insturen en gasgeven. En bijna doodervaringen verliezen veel van hun charme als je er vijf per minuut hebt.
Het andere verkeer veranderde in een vage wolk van vormen, kleuren en geclaxonneer en het megalomane gehuil van ambulance sirenes. Eerst Rome zien en dan sterven kwam zo wel erg dicht bij elkaar. Omdat de rit het doel was maakte het niet uit wat de koers was. Na een uur was er een reanimatiestop van een uur in een rustige zijstraat nodig om de bloeddruk en polsslag weer onder Olympisch niveau te krijgen. Achter een hek rechts van het terras zagen we een motorfiets. Een plaatmooie Honda CB 175 uit de zestiger jaren. Helemaal nieuw minus een spiegel en een knipperlicht. En met twintig jaar stof er op. Toen er iemand uit het hek kwam doken wij er in. We gebruikten alle losse bonnetjes en papiertjes uit een portemonnee en damestas om alle brievenbussen te folderen met ons e-mailadres. Om het portaal weer te verlaten hadden we weer iemand met de sleutels van het hek nodig.
De terugweg per TomTom was net zo waanzinnig als de heenweg. We vertelden de garagist onze belevenissen. “Ah uno Honda de 1965?”. Die had hij ook nog staan. Maar dat was een Black Bomber. Die werd direct gekocht. Het e-mail antwoord over de CB 175 kwam twee weken later. In mei gaan we terug om de nieuwe aanwinsten op te halen. Met de auto.
