Een tweede (motor)thuis in de Pyreneeën

Soms kom je ergens zó vaak, dat het bijna als tweede thuis gaat voelen. Voor mij zijn dat de Pyreneeën, waar ik de omgeving bijna net zo goed ken als mijn achtertuin, de taal spreek en me er welkom voel. En natuurlijk de mooiste routes, die ik bijna met m’n ogen dicht kan rijden. Dat verveelt nooit!

De klik van het communicatiesysteem in de helm doorbreekt plotseling het sonore gebrom van de tweecilinder en het windgeruis. “We gaan verderop linksaf”, zeg ik tegen Diana, die voor me rijdt. “Waar? Daar de berg op?” “Ja, precies!” Linksaf, en vervolgens schiet madam de afrit op. Eindelijk nemen we afscheid van de tot nog toe weinig enerverende ‘carretera nacional’ 260 met zijn campers en weekendvierders. Al bevinden we ons nog wel steeds op diezelfde nationale weg, echter dan op het oude deel ervan.

Deze is weliswaar afgesloten, maar niet volledig gesperd. Daarom zweven we nu helemaal moederziel alleen hoog boven de ultrablauwe Costa Brava met een vrij uitzicht tot aan Corsica. Hoewel moederziel alleen, er zijn toch nog enkele andere weggebruikers. Niet helemaal verwonderlijk, want zo’n bijzondere insidertip blijft natuurlijk niet voor iedereen verborgen! In de haarspeldbocht bij Punta de l’Escala slingeren drie Franse coureurs op hun hypernakeds door het magnifieke slingerwerk op en neer. De GoPro’s draaien overuren en met hun mobiele telefoons filmen ze de rest. Lijkt overdreven, maar je kunt het ze niet kwalijk nemen. Het is hier prachtig en buiten ons is verder helemaal niemand, we doen dus ook niemand kwaad.

Daarentegen doen wij het wat rustiger aan en genieten we wat meer van de omgeving. In MotoPlus 12/2024 lees en zie je hoe die omgeving er precies uitziet, en wat we verder voor bijzonders tegenkwamen onderweg!