Minder verkeersdoden 2

Ongevaltechnisch gaat het met ons dus de goeie kaqnt op in het verkeer. Minder doden. Maar we blijven een risicogroep.   

Het regent op de Gijsbrecht van Aemstellaan. Net als In de rest van Nederland . En niet te weinig ook. De Volvo stationcar voor me gaat onverwacht en zinloos in de ankers.

Misschien zat ik er wat te kort op. Misschien zouden alle motorfietsen ABS moeten hebben. De klap is er niet minder om. Als ik mijn ogen weer open doe, zie ik de onderkant van de Volvo. Met een trekhaak. Keurig in orde en niks mis mee. Maar daar is onder uit te komen. Mijn motor ligt dapper zijn plek te markeren. Vrolijk in regenboog kleuren spiegelende olie op somber asfalt. Het schakelpedaal is door het carterdeksel gegaan. Ik zet het slachtoffer overeind en begin de Triumph naar de dichtstbijzijnde boom te rollen.

Terwijl ik dat doe wordt ik van achteren besprongen door een jonge dame. Niet uit blinde passie, maar omdat ze nog al in de war is. Ze hangt gillend om mijn nek. Dat beperkt mijn bewegingsvrijheid hinderlijk en is mild gênant. Er staat intussen al een flink aantal paraplu’s te staren.  De Triumph wordt neergezet. Ik graaf wat in mijn judoverleden en trek de gillende dame over mijn schouder. Ze komt met een tevreden makende klap op de stoep terecht en is direct veel rustiger.

Ze kijkt me met grote schrikogen aan en stamelt: ’ Ik heb vandaag afscheid genomen bij mijn werkgever en dit is de auto van mijn vriend’.

Lekker belangrijk. ‘Maar waarom stopte je dan?’ ‘Ik werd weer zo geëmotioneerd van mijn afscheid op het werk, dat ik een tissue moest pakken. Uit mijn tas. En toen remde ik per ongeluk. Want ik ken deze auto niet. Hij is van mijn vriend’.

Dat stuk tekst was intussen al gehoord. De Hilversumse politie was er niet alleen tijdens de moord op Pim Fortuijn snel bij. Er was een daadkrachtige agente die Rite heette, maar er beduidend menselijker uitzag dan de dame van Voormalig  Trots op Wat Dan Ook. De intussen weer op de benen staande brunette met verwoest kapsel vertelde de agenten luid en herhaaldelijk hoe alles haar schuld was. Dat het haar laatste werkdag was. Het afscheid. De Tranen. De Volvo van haar vriend… De tissues. Die arme motorrijder.

 Intussen repareerde ik de koppelingsdeksel met een stuk duct-tape, spul dat elke motorrijder bij wet bij zich zou moeten hebben. En ik hield goed in de gaten dat de agenten in het verhaal duidelijk noteerden hoe verschrikkelijk het haar schuld was dat ik achter onder de Volvo was terechtgekomen. In het politieautootje werd er van alles ingevuld en ondertekend. Iedereen nam ontroerd afscheid van elkaar.

Bij het wegrijden schepte de Volvo rijdster bijna een fietser. Want laatste dag. En emoties. En dan nog dat ongeluk. En ik reed een maand later nog met de duct-tape op mijn koppelingsdeksel. En met een beurs been. Maar daar tegen was geen duct-tape gewassen. Daarvoor was het smartengeld van de verzekering. De schuldvraag was dank zij de mededeelzaamheid van de automobiliste immers geen enkel probleem geworden. een geluk bij een ongeluk!