‘Ik stuitte bijna letterlijk op een dichtgegroeid woud aan verbodsborden’
De afgelopen zomervakantie bracht ik met vrouw en beide Hidding juniors vlak bij de Franse Middellandse Zeekust en het pittoreske Perpignan. En daar was het met een temperatuur van een graadje of dertig, vergezeld van een lekker verkoelend briesje, een stuk beter te harden dan in Nederland, dat op dat moment gebukt ging onder een verzengende veertig graden. Dat je nog eens naar Zuid-Frankrijk zou rijden voor een stukje verkoeling, wie had gedacht…?
Het was trouwens wel een autovakantie, je kunt nu eenmaal niet altijd alles hebben. Maar of ik nu met twee of met vier wielen op zo’n plek ben, ik blijf het altijd nog steeds leuk vinden om de omgeving te verkennen door lukraak wat kleine weggetjes in te rijden. Niet veilig een bestemming van A naar B op een navigatiesysteem inkloppen, maar domweg een weggetje pakken, gewoon omdat het er uitnodigend uitziet. Lekker puur rijden. En met een beetje kennis van de windrichtingen kom je links- of rechtsom altijd wel weer thuis. Lukt het helemaal niet, of worden de protesten vanaf de achterbank te heftig, dan kun je altijd nog een navigatiesysteem of Google Maps als hulplijn inschakelen.
Afijn, ook deze vakantie leverde het weer onverwachte bezoekjes aan schilderachtige dorpjes op, dorpjes die in andere gevallen niet meer waren geweest dan een klinische aanduiding op een verkeersbord langs een drukke doorgaande weg. Het triggerde me in ieder geval om in mijn eerste werkweek na de vakantie weer eens ouderwets met de motor te gaan pionieren op mijn woonwerktraject tussen de Achterhoek en de Veluwe. Dus nu toch maar eens een keer dat smalle zijweggetje langs die saaie B-weg indraaien en dan maar zien…
Nou, dat viel vies tegen. Dat kwam bepaald niet door de omgeving, maar vooral door alle maatregelen die genomen waren om te voorkomen dat ik op twee wielen van die omgeving kon genieten. Ik stuitte namelijk bijna letterlijk op een dichtgegroeid woud aan verbodsborden voor motorfietsen. Die stonden veelal aan het begin van onverharde wegen, maar ook op een aantal keurig geasfalteerde wegen was ik blijkbaar allesbehalve welkom.
Dat eerste is uiteraard een direct uitvloeisel van het feit dat de Achterhoek bij uitstek een offroad-streek is, dus op die wegen zal de inmiddels gevleugelde uitspraak ‘een kleine groep verpest het voor de massa’ wel van toepassing zijn geweest, net als op een aantal dijkwegen. Maar dat ik ook op een deel van het asfaltnetwerk als een soort paria werd beschouwd, viel me toch behoorlijk rauw op m’n dak. Ongetwijfeld dat ook op deze wegen zich iemand eens flink heeft laten gaan op twee wielen en wellicht dat het er ook eens flink is misgegaan, maar als we alle wegen waar het ooit op vier wielen misging gaan afsluiten, is het hele land waarschijnlijk in rep en roer. Nu voel ik me vooral als motorrijder in m’n kruis gepakt.
Eens kijken of er volgend kwartaal een gecorrigeerde rekening voor de wegenbelasting op de mat ligt, aangezien ik als motorrijder niet van hetzelfde wegennet gebruik kan maken als een automobilist. Zal wel niet. “All animals are equal, but some animals are more equal than others”, om George Orwell maar eens aan te halen…
