Het Echte Afrika

Dat motorrijden meer behelst dan rustig achter je TomTom aanrijden met vooraf ingeplande lunchpauzes, dat is doorgaans iets waar we over lezen. Iets voor mensen die blijkbaar meer vrij invulbare tijd hebben dan wij. Het indrukwekkende reisverhaal Trans Africana van de hand van Nikki van der Spek en Stephan Moerkerken (MotoPlus 6 en 7-2015)  is een voorbeeld van zo’n echte reis. Indrukwekkend, je zou zo onbetaald verlof opnemen of je baan opzeggen.

Uit eigen avontuurlijker tijden een kleine kanttekening waarvan de actualiteit werd bevestigd  door de bemoeienissen van de staat inzake de Woerdenaar die een negatief reisadvies in de wind sloeg en gekidnapped werd: ga er vanuit dat de overheid je niet helpt als je in het buitenland in de problemen komt. Nog net op het randje van de guldentijd, ervoeren we dat zelf op een nogal Monty Python-achtige manier. We waren beroofd van alle geld en papieren. Met een hoop gedoe kwamen  we terecht op de lokale Nederlandse Missiepost in den Vreemde: het Consulaat. Daar was er volop begrip voor onze situatie, via het Consulaat mochten we daarom een fax (!) naar Nederland sturen om geld en benodigde nooddocumenten aan te vragen. Het versturen van die fax kostte 12 gulden 95 of zo. En dat moest bij verzending betaald worden. Dat geld hadden we alleen niet meer. Het con-sulletje van dienst legden we uit dat we die fax juist moesten versturen om aan geld te komen. Maar helaas: hij moest ons daarvoor 12 gulden 95 in rekening brengen. En dat kon dus echt alleen bij betaling vooraf. Of we niet iemand kenden die het bedrag voor kon schieten? We gingen weg voordat er klappen zouden vallen. Onze Duitse campinghouder schoot zonder enig voorbehoud 500 mark voor. Zo kwam alles goed, behalve onze verstandhouding met de Nederlandse Dienst in den Vreemde…