Gratis online lezen: lezerstest Harley-Davidson Softails

Het Softail-platform is een belangrijke pijler in de line up van Harley. Het telt een aantal flink uiteenlopende modellen, van een klassiek ogende Heritage Classic en een brute FXDR. Met negen MotoPlus-lezers in de zadels van verschillende Softails verkennen we vanuit uitvalsbasis Harley-Davidson Big Rivers in Heteren de dijkwegen langs de Nederrijn en delen van de groene Veluwezoom.

Harold van Gaal

Foto: Guus van Goethem

Leeftijd: 55 jaar
Beroep: beleggingsspecialist
Rijbewijs sinds: 1983
Eigen motor: Kawasaki Vulcan S
Beoordeling Breakout 114: 4,5 ster
Beoordeling Fat Bob 114: 4,5 ster

“Noteer mij maar voor de Fat Bob!”
“De Breakout is een motor met een heel mooie styling en een minimalistisch display op het stuur. Starten gaat keyless en wordt gevolgd door een mooie roffel. De Breakout heeft een lage zit (665 mm), een breed achterwiel en een ver naar voren geplaatst voorwiel. Met mijn 180 cm moet ik iets naar voren buigen voor het stuur, maar deze houding is relaxed en makkelijk vol te houden. Ondanks het gewicht van zo’n 300 kg is de motor makkelijk te hanteren. Hij rijdt goed bij lage toeren en beschikt over veel koppel. Tijdens de rit ben ik niet boven de 2.500 toeren geweest, wat ondanks het zware blok ook wel weer zuinig rijdt. Bij lage snelheden en oneffen wegdek reageert de motor niet schokkerig op het gas en heuveltjes worden relaxed opgevangen zonder dat je uit het zadel vliegt. Door de lange wielbasis vragen korte bochten wat gewenning, maar lange bochten pakt hij heel mooi stabiel. De grondspeling is met 115 mm voldoende. De bediening van de knipperlichten is anders dan ik gewend ben. Rechtsaf gaat met een schakelaar aan de rechterkant, waardoor ik bijvoorbeeld op rotondes mijn hand iets moet verschuiven. Dat is even wennen. Wel makkelijk is dat de richtingaanwijzer daarna automatisch weer uitgaat. Opvallend is ook dat ik de motor stilstaand wel in zijn vrij kan zetten, maar dat het neutraallampje dan niet oplicht. Al met al een positieve indruk.
Na de pauze wacht de Fat Bob 114, een stoere, sportieve machine met recht stuur, fijne zithouding en wendbaar stuurkarakter. Zowel korte als lange bochten pakt hij met gemak. De zithoogte is 710 mm en de grondspeling 120 mm. Het display is mooi hoog op de tank geplaatst, zodat je niet naar beneden hoeft te kijken om het af te lezen. Kortom, een motor geschikt voor korte maar ook voor lange ritten, ziet er stoer uit en rijdt sportief. Noteer mij maar voor deze Fat Bob!”

Justin Verbeek

Foto: Guus van Goethem

Leeftijd: 34 jaar
Beroep: algemeen hoofdredacteur
Rijbewijs sinds: april 2013
Eigen motor: Yamaha XTZ750 Super Tenere (’90), Honda XRV750 Africa Twin (RD04, ’90)
Beoordeling FXDR: 3 ster
Beoordeling Low Rider S: 4,5 ster

“Cruisers geen funfactor? Ha!”
“Mo•tor•rij•der (de; m,v;): ‘iemand die bereid is om een tank met een licht ontvlambare vloeistof op een kokend hete verbrandingsmotor te plaatsen en het geheel tussen zijn (of haar) benen te steken’. Dit is natuurlijk een definitie met een behoorlijke knipoog – zeker richting de brave buurman op zijn Diversion, maar als je een Harley met een 114 c.i. Milwaukee Eight-motorblok (1.898 cc) onder je zitvlak schuift, wordt die definitie ineens een soort werkelijkheid. En wat voelt dat vreselijk goed.
Op de Lowrider S zorgen de mid controls en het lage dragsterstuur voor een uiterst comfortabele zitpositie. Dat in combinatie met het brute blok geeft je het gevoel dat je een ontembaar beest met gemak de bochten door stuurt. Ook al ben je geen zware machines gewend: je zelfvertrouwen krijgt gelijk een boost. De relatief kleine balhoofdhoek van 28° maakt van deze ruim 300 kilo wegende bruut een bijzonder wendbare cruiser. Voeg aan dat alles 155 Nm koppel toe en je voelt je de koning te rijk.
Bij de FXDR (160 Nm koppel) is de zitpositie een compleet ander verhaal. Deze soort-van-opvolger van de V-Rod is alles behalve comfortabel: door de klepschaarhouding kun je met je handen bijna de neuzen van je schoenen aantikken. Terwijl je rijdt. Voor een tourweekend geen aanrader wat mij betreft. Op de Lowrider daarentegen rijd je op je gemak in één ruk door naar de Pyreneeën. Het instrumentenpaneel op de Lowrider S zit op de tank. Niet ongewoon voor een Harley en hoewel dat zorgt voor een opgeruimd stuur, geeft het een slecht zicht op je snelheid. Dit vraagt wel wat gewenning. Ter vergelijking: bij de FXDR zit alles netjes verwerkt in een bescheiden digitaal display op het stuur, wat zich vertaalt naar een opgeruimde cockpit én een goed overzicht.
Door het lage zwaartepunt van zowel de Lowrider S als de FXDR laten beide motoren zich voor hun gewicht met veel gemak op enthousiaste snelheid de bochten doorsturen. Dankzij het stijve frame en de fabrieksaf goed afgestelde vering kosten strakke bochten geen enkele moeite (toegegeven, op de FXDR was het even inkomen). De Lowrider S en FXDR hebben met 120 mm respectievelijk 140 mm gevoelsmatig weinig grondspeling, maar dat hinderde niet voor deze eerste kennismaking. Of dat ook voor de tweede date geldt…
Wie denkt dat cruisers geen hoge funfactor hebben, moet nog eens goed achter zijn oren krabben en zich naar de dealer haasten voor een proefrit. Als je betoogt dat je op deze machines geen lol kunt beleven, ben je gewoon koppig of niet in staat om eruit te halen wat erin zit. Dit is voor mij in elk geval het summum van genieten.” 

Joey Morra

Foto: Guus van Goethem

Leeftijd: 29 jaar
Beroep: jurist bij de Rijksoverheid
Rijbewijs sinds: 2018
Eigen motor: Kawasaki Z650, Suzuki DL1000 V-Strom
Beoordeling Fat Bob: 4 ster
Beoordeling Low Rider S: 2 ster

“Wat een machines”
“Koop toch gewoon een echte motor!” Als mijn zwager dit zegt, dan bedoelt hij: koop toch een Harley! Maar bij mijn oude rij-instructeur betekent het iets heel anders. Deze lezerstest is voor mij de perfecte kans om eindelijk zelf eens kennis te maken met deze machtige machines en te bepalen in welk kamp ik thuis hoor. De motoren grijpen direct mijn aandacht, wat een machines, een stoere uitstraling, rauwe power en dat geluid, geweldig. Mijn ogen blijven wat langer hangen bij een Fat Bob met een niet standaard kleurstelling. Naast de kleuren is ook de brede koplamp een echte eyecatcher. We kunnen twee modellen proberen en keuze één is voor mij op dat moment al duidelijk, de Fat Bob! Het eerste wat opvalt, is dat de motor comfortabeler zit dan ik had gedacht. Op de dijk langs de Nederrijn volgt de tweede verassing: met deze Harley kun je behoorlijk sportief rijden. Je moet er wel wat voor werken, het is immers een zware fiets, maar als je hem een beetje leert kennen, wat een sensatie. Het dikke Milwaukee Eight 114-blok heeft een berg koppel. Elke keer als je het gas open trekt, word je gelanceerd. Nadat we de dijkwegen hebben verlaten is het een stukje rechttoe, rechtaan rijden. En zelfs een lang stuk toeren op deze Fat Bob zie ik wel zitten, ik zie Route 66 al voor me.
Het tweede deel van de route rijd ik op de Low Rider S. Hetzelfde blok, wel een andere zithouding en een kleiner voorwiel. Waar het comfort en de zithouding van de Fat Bob voor mij een aangename verassing was, is de zithouding op de Low Rider eigenlijk wat mijn beeld was bij het rijden op een Harley, leuk voor even. De Low Rider S heeft een machtig koppel en voelt wendbaar en ik lijk iets minder in de wind te zitten dan op de Fat Bob, maar de zithouding is voor mij (178 cm) niet lang vol te houden. Tegen het einde van de rit merk ik dat ik toch wel pijn in mijn onderrug krijg. Een minpunt aan beide motoren vind ik de positie van het dashboard. Op het moment dat ik mijn systeemhelm dicht heb, moet ik echt naar beneden kijken om het te zien. Wat ik ook onhandig vind (misschien wennen), is de plek van de knop voor het rechter knipperlicht. Op rotondes kan ik er niet goed bij zonder het gas los te laten of onbedoeld extra gas te geven.
Kortom, een leuke kennismaking met Harley-Davidson, al ben ik ben nog niet zo’n fan als mijn zwager, maar ik heb ze zeker niet uitgesloten zoals mijn oud rij-instructeur. Maar ik krijg toch wel hele warme gevoelens bij de gedachte om nog eens met die Fat Bob te rijden.”

Lars Jetten

Foto: Guus van Goethem

Leeftijd: 30 jaar
Beroep: automotive sales
Rijbewijs sinds: 2017
Eigen motor: Honda CB1000R
Beoordeling Low Rider S:5 ster
Beoordeling Breakout: 4 ster

“Oprecht verrast”
“Klak!” Die zit! Dat het bij een Harley-Davidson om meer dan alleen het rijden draait, is al gauw duidelijk. Hier gaat het net zo veel om het geluid, het gevoel en de looks. En het inschakelen van de eerste versnelling klinkt dus ook typisch als een Harley: alsof een nijdige smid de versnelling er met een hamer in slaat.
Als eerste rijd ik de Low Rider S. Gedurende de rit valt het op hoe makkelijk deze motor, ondanks zijn 308 kilo drooggewicht, te bedienen is en zich leent voor het betere bochtenwerk. De grondspeling is ruim, de motor stuurt gemakkelijk in, houdt strak zijn lijn en als je vervolgens aan het gas draait schiet je dankzij de krachtige V-twin als een speer vooruit. Dit is verslavend leuk! Op de mooie bochtige route, slingerend over prachtige buitenwegen, komt deze motor helemaal tot zijn recht. Nadeel is wel dat mijn lengte van 190 cm lengte iets te veel is. De voetsteunen staan dichtbij en relatief hoog, waardoor mijn benen en onderrug in een wat onnatuurlijke positie gedwongen worden. Maar dat mag de pret niet drukken, want deze motor weet dankzij zijn verrassende stuurmanskunsten en fijne bediening een brede glimlach op m’n smoel te toveren.
De tweede Harley die ik rijd is de Breakout. Kijk, dit past! Mijn lange stelten kan ik lekker gemoedelijk op de ver geplaatste voetsteunen zetten en het lage, brede stuur past helemaal bij de relaxte zit. En relaxt rijden zul je moeten, want met zijn lange wielbasis, brede achterband en grote balhoofdhoek wil deze machine eigenlijk maar één ding: zo hard mogelijk bij het stoplicht wegjagen. Al snel zit je in een bocht aan de grond, en de motor heeft een merkbare neiging om zich op te willen richten. Je moet aan de bak om de Breakout de bocht om te krijgen! Wel word je tussen de 1.600 en 3.500 toeren getrakteerd op een machtige hoeveelheid koppel en donker gebrul van jewelste. Dit is zeker geen kwestie van ‘all bark and no bite’. Met zijn monsterlijk brede slof bijt de Breakout zich gretig in het asfalt en katapulteert hij je vol in de richting waar het voorwiel naar wijst.
Desalniettemin komt bij de Breakout het gevoel bovendrijven dat de emotie de boventoon voert. Hij lijkt meer gemaakt voor de dragstrip of om mee te flaneren, dan om een lekker potje mee te sturen. En hoewel hij er imposant uitziet en lekker relaxt zit, verliest de Breakout daarom een punt ten opzichte van de Low Rider S. Deze heeft me oprecht weten te verassen door zijn gecombineerde kwaliteiten als relaxte cruiser en sportieve bochtenvreter in een. Hij draait voor beide de hand niet om. En dat ik helaas iets te lang ben? Daar kan de Low Rider S niets aan doen.”

Raymond Foudraine

Foto: Guus van Goethem

Leeftijd: 60 jaar
Beroep: finance manager
Rijbewijs sinds: 1978
Eigen motor: BMW R1150R
Beoordeling Heritage Classic: 5 ster
Beoordeling Fat Boy: 4 ster

“Een betere naked heb ik niet gereden”
“Ik rijd de Softail Heritage Classic en als tegenhanger de Fat Boy, beide met het 114 cubic inch blok oftewel 1.868 cc. Beide motoren zien er krachtig uit en vooral de Fat Boy toont compact en robuust door de volledig alu wielen. Gezien het gewicht van respectievelijk 330 en 317 kg verwacht ik dat beide motoren zwaar en lastig te manoeuvreren zijn. Beginnend met de Heritage merk je dat je prettig zit en door de zithoogte van 68 cm goed bij de grond kunt komen hetgeen manoeuvreren vergemakkelijkt. Starten gaat keyless, waarna opvalt dat je het schudden en trillen mist. Dit blok loopt ontzettend mooi bij elk toerental. Op en aan het stuur is alles zoals gewend met een lichte bediening van de niet hydraulische koppeling. Met je voeten op de treeplanken zit je rechtop als in een zwevende fauteuil en schakelen gaat trefzeker met een droge klik. De Heritage rijdt verrassend gemakkelijk en licht en ook bochten nemen gaat perfect. De demontabele ruit houdt je uit de wind en cruise control doet het werk. Bij gas dicht is de vertraging minder dan verwacht, ik denk door een zwaar vliegwiel. Hierdoor rijd je makkelijk met lage toeren en gebruik je het enorme koppel van 155 Nm om met flinke stappen een bocht uit te accelereren. Remmen gaat met een enkele schijf voor en die voelt wat soft aan maar in combinatie met de achterrem kun je prima vertragen. De Heritage is een klassiek model met alle comfort om uren lang te toeren. De Fat Boy is ondanks hetzelfde frame en nagenoeg dezelfde specificaties toch heel anders. De zitpositie is even hoog, het stuur vibreert wat en alleen de cruise control zou ik missen. Echter met een achterband van 24 cm breed wil de Fat Boy graag rechtuit. Wil je een bocht nemen, dan moet je de Fat Boy duidelijk insturen. Op snelheid is dat geen probleem, alleen bij een lagere snelheid vraagt dat extra aandacht. Voor beide modellen geldt overigens dat de snelheidsmeter en kleine display op de tank zitten. Aandacht hiervoor betekent dat je schuin naar beneden kijkt en dus even geen oog voor de weg hebt. Ik ben het meest onder de indruk van de Heritage. Is deze perfect? Nee, maar een betere naked heb ik nog niet gereden.”

Andries Bosma

Foto: Guus van Goethem

Leeftijd: 55 jaar
Beroep: ontwikkelaar bij een bodemkundig instituut
Rijbewijs sinds: 2019
Eigen motor: Kawasaki Ninja 400
Beoordeling Street Bob: 4 ster
Beoordeling Low Rider S: 4 ster

“Meteen een vertrouwd gevoel”
“Komende van de Ninja 400 had ik mij vooraf ingesteld op een lange gewenning door het hogere gewicht en de andere positionering van de controls. De Street Bob met het 107 cubic inch-blok (1.745 cc!) voelt eigenlijk meteen vertrouwd. Door het lage zwaartepunt is het een hele wendbare motor, waarmee je met plezier de bochten in gaat. Door het enorme koppel van 145 nm bij 3.000 toeren kun je de Street Bob erg schakellui rijden, altijd voldoende trekkracht. En geef je eens gas, dan komt hij goed van zijn plek, iets wat ik totaal niet verwacht had bij een Harley. Zitpositie en comfort zijn goed door het mini-apehanger-stuur, na een uur rijden geen centje pijn. Enig nadeel is de uitstekende luchtinlaat rechts, waardoor je rechterknie minder contact met de tank heeft en daardoor de verbinding met de motor soms ontbreekt. Een hele fijne motor, die er ook nog eens fantastisch uitziet.
De Low Rider S met het 114-blok is een enorm krachtige machine, die erg strak stuurt. Vergeleken met de Street Bob is de zit veel sportiever. Door het lagere stuur zit je meer voorovergebogen. Erg jammer vind ik het dashboard, een typisch geval van vorm gaat voor functie. De chromen klokken op de tank zijn in het felle zonlicht slecht afleesbaar én je moet steeds naar beneden kijken. In het kuipje was ook voldoende plek geweest voor een mooi dashboard. De motor gaat er als een speer vandoor als je het gas opentrekt. Persoonlijk vind ik het als beginnende rijder ‘too much’, maar ik kan me voorstellen dat anderen hier erg van kunnen genieten.”

Liza de Wild

Foto: Guus van Goethem

Leeftijd: 25 jaar
Beroep: fysiotherapeut
Rijbewijs sinds: 2017
Eigen motor: Suzuki TL1000S
Beoordeling FXDR: 3,5 ster
Beoordeling Fat Bob: 4,5 ster

“Voor de Fat Bob laat ik de TL staan”
“De FDXR toont spierballen. Niet alleen door de strakke looks, maar ook zeker qua rijeigenschappen. Met een lekkere roffel komt de motor tot leven. De big twin loopt soepel en rustig. Vanaf 1.500 toeren pakt het blok al vlot op. Het gebied tussen de 2.500 en 3.500 toeren gebruik je het meest en is er meer dan voldoende koppel beschikbaar. De zithouding vraagt wat gewenning. De voetsteunen staan ver naar voren. Met mijn 168 cm kom ik niet helemaal lekker uit met mijn been aan de rechterzijde. Daar zit het luchtfilterhuis in de weg. Het stuur is breed, ligt goed in de hand, maar is net als de voetsteunen ver naar voren geplaatst. Dit maakt dat je in een semi-actieve houding komt te zitten. Het display is handig geplaatst en goed afleesbaar. De informatie in het menu is wat summier, maar is met een knop op de linker stuurhelft makkelijk door te scrollen. Ondanks de lange wielbasis en de dikke 240-achterband is de motor wendbaar en heeft een aardige grondspeling. Met deze spierballenmotor wil je de weg voor je aanvallen. Op de strak ogende Fat Bob is het meer ontspannen vertoeven. De voetsteunen staan minder ver naar voren, de houding is meer rechtop en het brede rechte stuur pakt prettig vast. Ten opzichte van de FXDR is hij wendbaarder en makkelijker te rijden. Een motor die je pakt voor een dag toeren, maar ook voor een vlotte dijkenrit. Het display is wat onhandig laag op de tank geplaatst. Bij beide motoren geldt dat het koppelingshendel licht werkt. De remmen zijn voldoende en goed te doseren. De voor- en achterzijde zijn comfortabel gedempt, maar strak genoeg om contact met het wegdek te houden en vlot bochten te kunnen rijden. Bij beide motoren eindigt de rit met een flinke glimlach op het gezicht, maar de Fat Bob is de motor waar ik mijn TL voor zou laten staan.”

Pieter Kroodsma

Foto: Guus van Goethem

Leeftijd: 62 jaar
Beroep: private banker kredieten
Rijbewijs sinds: 1976
Eigen motor: diverse BMW’s, waaronder R1200GS Adventure
Beoordeling FXDR: 5 ster
Beoordeling Fat Boy: 3,5 ster

“Dat Harley’s scherp kunnen sturen, bewijst de FXDR”
“Eerst maar eens goed ingelezen. Hoeveel cilinders heeft zo’n Harley ook alweer? En hoe zien de nieuwste modellen er uit? Gelukkig heb ik ervaring met dit cultmerk uit de VS. In de jaren ’80 reed ik een Shovelhead Electra Glide en begin ’90 een EVO Electra Glide en een snelle Low Rider Sport, eveneens voorzien van het destijds zeer krachtige Evolution-blok. De tijd heeft uiteraard niet stilgestaan, de techniek is verder verbeterd, maar het design uit Milwaukee is nog steeds onovertroffen. Daarom trekt de knalrode FXDR mijn aandacht. Liefhebbers van dragsters en musclebikes zoals de V-Max en Ducati Diavel loopt het water uit de mond. Lang en laag, groot motorblok, dikke achterband en een spetterend sportief design dat oerkracht uitstraalt. Ik stop snel de sleutel in mijn zak. Op deze motor ga ik rijden. Ik pas er met mijn 186 cm goed op. Voeten ver naar voren, de snorkel voor de airbox zit een beetje in de weg. De motor start vlot en is dankzij de tropische temperaturen al snel opgewarmd, zie ik op het minuscule schermpje. Het blok heeft een fijne gasrespons en trekt vanaf zeer lage toerentallen als een bezetene. Trillingen zijn er wel, maar absoluut niet vergelijkbaar met de twins van vroeger. Zeker voor zo’n krachtige motor zijn met name de voorremmen echt goed en prima te doseren. En dan het geluid! Het kenmerkende potato potato gecombineerd met – op hogere toerentallen – het turbine-achtige gehuil van de airbox. Wauw! De FXDR stuurt voor zo’n lobbes gemoedelijk en blijft goed op zijn lijn. Wel dien je de motor nadrukkelijk in te sturen, vooral als de bochten elkaar snel opvolgen. De vering is stevig, mede gezien de korte veerwegen.
De tweede machine die ik rijd, de Fat Boy, is ondertussen een iconisch model, want inmiddels al 30 jaar op de markt. Waar de FXDR je continu uitdaagt, biedt de Fat Boy rust. Gewicht is niet meer belangrijk, hellingshoek speelt geen rol, net zo min als de tragere acceleratiecijfers. Kijk eens naar die wielen! Wat een design. Geen lelijke plastic, maar overal mooi aluminium. Kan zo in de huiskamer! Echter, al rijdend krijg ik de indruk dat het hier een goed voorbeeld betreft van vorm boven functie, want hoewel de Fat Boy rechtuit prima rijdt, zijn bochten aan hem niet besteed. Voor mij is het een kunst om de onwillige Fat Boy vlot door bochten te sturen. Op hobbelig asfalt moet je vaak corrigeren. Hoe komt dat? Ik kan me dit niet herinneren van de Harley’s van 30 jaar geleden. Rijd ik nu vlotter, leg ik de lat te hoog? Neen, vermoedelijk zijn de (te) brede banden de oorzaak, achter een 240 maar voor een 160. Nog niet zo lang geleden waren achterbanden niet eens 160 breed. Ik denk dat deze maat echt te breed is en dat de stuureigenschappen met een smallere voorband flink verbeteren. Maar dat is niet de opzet van deze Fat Boy. Dat Harley’s wel scherper kunnen sturen, bewijst de FXDR.”

Remco van der Bolt

Foto: Guus van Goethem

Leeftijd: 42 jaar
Beroep: docent dierhouderij
Rijbewijs sinds: 1998
Eigen motor: Triumph Tiger 800 XCA
Beoordeling Street Bob: 3,5 ster
Beoordeling FXDR: 4,5 ster

“Muscle cars op twee wielen”
“De Street Bob oogt lekker basic met een iets verhoogd stuur, gewoon mooi. Eenmaal in het zadel begint het gewennen. Waar de knoppen bij andere merken soms verschillende kleurtjes hebben, lijkt bij H-D lijkt de Henry-Ford-gedachte te gelden, want alles is zwart. Opmerkelijk is de bediening van de knipperlichten met een schakelaar links en rechts op het stuur. Het starten is een feest. Iedereen die wel eens een muscle car heeft gestart zal het herkennen, want dit is er een op twee wielen. Rijdend valt direct het hoge koppel op, waarbij je heel laag in toeren kunt rijden zonder acceleratie te missen. Het hoge stuur is op den duur echter vermoeiend en de vering en korte wielbasis zorgen er voor dat je drempels nog minder leuk gaat vinden. Verder is het genieten met een hoofdletter ‘G’, waarbij het 107-blok prima volstaat.
De FXDR ademt een totaal andere sfeer dan de Street Bob. De zitpositie is voor mijn lengte veel comfortabeler. Alleen staat het stuur iets te ver naar voren, waardoor je misschien eerder een koffiepauze neemt. Waar de Street Bob zich binnen de bebouwde kom heel makkelijk laat sturen, is het op de FXDR harder werken om hem korte bochten in te duwen. Maar als de weg dan weer recht is en het gas open kan, dan is het 114-blok zo vreselijk lekker! Ik ben niet boven de 3.500 toeren geweest, maar wat een koppel en acceleratie. Het gaat met zoveel gemak, heel bijzonder. En dan het geluid…om te smullen. Ik zou Harley nog wel willen meegeven iets aan de zijstandaards te doen, die doen afbreuk aan de beleving van de verder prachtig machines.”