Geen heer in het verkeer

Achter de trolleybus

In Arnhem rijden trolleybussen. Het verschil tussen een trolleybus en een politicus is dat een trolleybus stopt wanneer hij de draad kwijt is.

 Maar dat terzijde. De trolleybus ging rechtdoor. Dat was ook mijn plan. Maar er was een tegenligger in zo’n praktische Berlingo die direct achter de bus links afsloeg. Hij had mij niet gezien. Ik probeerde nog af te draaien om hem te ontwijken. Het werd een schampschot tegen de flank van de Berlingo. Een klap en vonken over het asfalt. Plus een zere schouder. Verder leek de zaak zich normaal te ontwikkelen. Ik stond op, pakt mijn motor en zette hem tegen een electriciteitshuisje.

De Berlingo piloot was duidelijk geschrokken uitgestapt. Hij had een vijftiger jaren kapsel en zag er even betrouwbaar uit als een kruising tussen Balkenende en Rouvoet. Inclusief overhemd met stropdas en een vest. Mijn zoon had me net uitgelegd dat het gaatje in mijn GSM geen defect, maar een cameralens was. Ik maakte wat foto’s van de situatie. De auto was van de vrouw van de tegenpartij en hij had niet alle papieren bij zich. Maar hij gaf overdonderend veel informatie en betoonde spijt.

 De politie wilde niet komen. Geen tijd. Want geen gewonden. In Arnhem duurt het bijvoorbeeld een week voordat je aangifte van mishandeling kunt komen doen. De politie is administratief geketend. Daar helpt geen goeie wil tegen. We moesten de zaak dus onderling afhandelen.

 ’s Middags nog deed ik mijn stuk schadeformulier op de post. In alle vertrouwen had ik er geen copie van gemaakt. Het werd oorverdovend stil. Ik hoorde niets van het ongeval totdat mijn assuradeur me belde om te vragen waarom de tegenpartij geen documentatie had opgestuurd. Zo kwam de bewijslast bij mij te liggen. Ik belde de politie. Maar dat verhaal is bekend. Ik nam contact op met mijn rechtsbijstandelaar.

 De ambitieuze jurist ging er van uit dat mijn tegenpartij Marokkaans of Turks was. Die mensen waren nooit verzekerd en stuurden in elk geval nooit papieren op. Ik meldde dat mijn tegenpartij zuiver Hollands was en de keurige uitstraling van een hard core bible belt bewoner had. Mijn juridisch adviseur verzuchtte: “Die zijn net zo” .

De zaak schoot zo niet erg op. Maar op een van de foto’s die ik had genomen stond het kenteken van de auto. De RDW mocht uit privacy overwegingen… Nou ja. Laat maar. Op de foto zat de kentekenplaat in zo’n keurige plestik houder met de naam van de garage er op. Ik stuurde een mail met foto’s van het ongeval plus de veroorzaker en de toedracht van de zaak er van naar die garage en naar een hoop andere garage’s in de regio.

Na een week belde mijn assuradeur dat de tegenpartij zijn papieren had opgestuurd naar zijn assuradeur. Er was iemand wakker of ongerust geworden net voordat ik de Gelderlander wilde inschakelen. Mooi! Zo liep alles toch nog goed af. Alleen heb ik nog steeds het adres van die man niet. Jammer voor mij. Prettig voor hem