Eerste Test Kawasaki Ninja 400: IJzersterke troef in het A2-segment
Kawasaki heeft een reputatie hoog te houden voor wat betreft lichte, sportieve motorfietsen. Sinds 1986 heeft Kawasaki al een Ninja 250 in het modelgamma, die gedurende de jaren vele naamswijzigingen en evenzoveel facelifts ondergaan heeft. In 2012 zette Kawasaki een tandje bij en werd de Ninja 300 gelanceerd.
Inmiddels zijn we zes jaar en 100 cc verder en staat er een groene KRT Edition van de Ninja 400 in de Spaanse zon te glimmen, met onder de banden het asfalt van het kartcircuit van MotorLand Aragón. De A2-categorie voor jongvolwassen motorrijders is weer een stukje volwassener geworden!
Het eeuwige dilemma voor motorrijders met een A2-rijbewijs: wordt het een geknepen motorfiets, waarvan na twee jaar de kurk uit de fles kan om het volledige vermogen los te laten? Of kies je voor een lichtere tweewieler, zowel qua vermogen als gewicht, die het maximale uit de legale kaders weet te halen? Sinds de introductie van de huidige rijbewijsregels in 2013 is deze keuze als vrij lastig te bestempelen. De meeste fabrikanten voegen met rap tempo modellen aan het gamma toe en daarmee wordt het maken van een beslissing wellicht alleen maar moeilijker. Kawasaki had met de Ninja 300 al een sterke troef in handen maar hoopt met de Ninja 400 de keuze weer iets makkelijker te maken.
Foto: Kawasaki
Fris en volwassen
Het moet gezegd worden: zowel van een afstandje als dichtbij staat de nieuwe kleine supersport zijn mannetje. Hij oogt fris, volwassen, sportief en bovenal heel serieus. Met de nieuwe styling is de 400 duidelijk familie van de Ninja 650 en ZX-10R en de groen/zwarte KRT Edition kleurstelling lijkt zo van de ZX-10RR Superbike van drievoudig wereldkampioen Jonathan Rea af te zijn gekomen. Aan de voorkant vallen de nieuwe koplampen direct op en net als het overduidelijk van de ZX-10R afgeleide achterlicht, zijn deze volledig voorzien van LED-verlichting. Het dashboard laat niets te wensen over met een analoge toerenteller, digitale snelheidsmeter, versnellingsindicator, benzinemeter en een boordcomputer met gebruikelijke zaken als tripmeters en gemiddeld brandstofverbruik.
Net als zijn 100 cc kleinere voorganger is de Ninja 400 uitgerust met een heuse assist- en slipperclutch die zowel de praktische als de sportieve kant van de motorfiets moet benadrukken. Lang niet gek! Kawasaki is niet bang en om het sportieve aspect extra kracht bij te zetten, staat er een middagje spelen op de planning. We bevinden ons net buiten het circuit van Aragón, waar op de achtergrond duidelijk hoorbaar de trainingssessies van het WK Superbike gaande zijn. ‘Ons’ circuit is een stuk kleiner, maar niet minder interessant: ruim 1.600 meter lang en liefst 15 bochten. De LED-koplampen van de rij Ninja 400’s in de pitsstraat lijken de groep afgevaardigde journalisten uitdagend aan te kijken. Wat voor rijbewijs je ook hebt, hier wordt iedereen blij van!
Comfort en sportiviteit
Een voor de regio vrij zeldzame regenbui heeft er voor gezorgd dat het circuit er ’s ochtends wel een klein beetje treurig bij ligt. Droge en natte plekken wisselen elkaar op verraderlijke wijze af. Zaak dus om in de eerste sessies rustig de baan te verkennen, een droge lijn op de baan te creëren en de laag siliconen van de nagelnieuwe banden af te rijden. Dit blijkt helemaal niet zo verkeerd te zijn, want dit circuit is hard werken. Korte en listige bochten volgen elkaar in rap tempo op en deze verkenningsmissie is dus zeer welkom. Met de focus en ogen strak gericht op het asfalt, valt de Ninja 400 eigenlijk helemaal niet op. Best een vreemde gewaarwording, maar in dit geval is die louter positief. Een iets bewustere analyse van de situatie levert een aantal conclusies op. De zithouding is een zeer geslaagde mix van comfort en sportiviteit. Er is voor mijn 1.85 meter lange persoon voldoende ruimte om te verzitten in de bochten en de bovenop de kroonplaat geplaatste clip-ons zorgen voor een ontspannen maar actieve verbinding met het voorwiel. De tweezuiger remklauw in het voorwiel grijpt heel vriendelijk aan en de assist- en slipperclutch is uitermate licht te bedienen. Niet de eigenschappen die je doorgaans zoekt op een circuit, maar wel heel welkom in lastigere omstandigheden en niet te vergeten heel waardevol voor relatief onervaren motorrijders!
Foto: Kawasaki
De 399 cc paralleltwin reageert alert op het gas en heeft een lineaire vermogensopbouw die niemand zal verrassen. Van meet af aan is wel duidelijk dat die 100 cc extra ten opzichte van zijn voorganger de Ninja 400 geen windeieren heeft gelegd. Het wijnglas aan extra cilinderinhoud vertaalt zich in bijna 10 pk en 10 Nm extra. Dat klinkt niet veel, maar is relatief gezien een flinke slok op de borrel. Bovendien is het maximale koppel nu 2.000 tpm eerder beschikbaar. Het resultaat is dat de Ninja 400 veel soepeler draait in het middengebied en minder aan de kook gehouden hoeft te worden dan de Ninja 300 van voorheen. Na een aangename eerste kennismaking van zo’n 15 minuten draaien we na de eerste sessie de pitsstraat weer in.
De weergoden zijn ons gelukkig goed gezind en de zon komt op overtuigende wijze door om af te rekenen met het water op de baan. De resterende sessies gaat het gas er duidelijk meer op en wordt er serieus lekker gestuurd. De Kawasaki slikt alles voor zoete koek en doordat de acceleratie -uiteraard- veel beter te behappen is dan bij een 600 of een 1000 cc, krijg je veel meer de gelegenheid om je te richten op je eigen rijkunsten.
Ineens zijn rempunten, schakelmomenten, zithouding en bochtlijnen weer vele malen belangrijker voor een geslaagde ronde. Het klinkt zo cliché, maar op een lichte motorfiets leer je écht beter rijden. Ook als je al heel wat kilometers onder je door hebt zien vliegen. De telescoopvoorvork is niet verstelbaar, maar doet uitstekend en onopvallend zijn werk. De achterveer is naar goed gebruik wat aan de zachte kant, maar daar heb ik met mijn 75 kg nagenoeg geen last van. Deze heeft wel de mogelijkheid om de veervoorspanning wat op te hogen. Incidenteel krassen de voetsteunen in het asfalt, maar doorgaans was dat te ondervangen door meer te gaan verzitten. Ik verklap bij deze vast dat de voetsteunen op de openbare weg, een dag later, nooit het asfalt gezien hebben.
Foto: Kawasaki
Allemansvriend
De remmen die in de eerste sessie zo vriendelijk aangrepen, blijken een dubbel karakter te hebben. De rijder die stevig doorknijpt in het niet verstelbare remhendel wordt beloond met een heel behoorlijke vertraging. Daarbij valt op dat het ABS pas mooi laat ingrijpt, waardoor het een sportieve rijbeleving niet in de weg staat. Goed voor elkaar dus! Voor wie meer initiële bijtkracht wenst, zullen een setje stalen remleidingen en andere remblokken ongetwijfeld een wereld van verschil maken. Kawasaki heeft zelf ook gedacht aan de Ninja 400-rijder die net iets extra’s verlangt: voor €799 extra vink je het Performance pakket aan. Daar krijg je een duozit cover in kleur, een tankpad en een Akrapovič uitlaatdemper voor terug. Die laatste voorziet in een uitlaatgeluid met een warmere klank, een sportiever uiterlijk en een onverwacht prettige bonus: meer ruimte voor de hak van de rechtervoet.
In de dagelijkse praktijk blijkt de Ninja 400 een echte allemansvriend. Ook in het heuvel- en bergachtige achterland van Aragón deinst de kleinste Ninja niet terug voor het betere gooi- en smijtwerk. Hij laat zich met kinderlijke eenvoud een bocht in sturen en is, mede dankzij zijn lage rijklaargewicht van 168 kilo, eenmaal op één oor ook nog gemakkelijk te corrigeren. Het motorblok draait gretig en gewillig zijn toeren en laat zich graag opwinden tot dik 13.500 toeren. Nuttig is het niet, want wie bij zo’n 11.000 omwentelingen per minuut overschakelt krijgt daar een snellere acceleratie voor terug.
De vering, die zich op het circuit zo goed hield, valt op een stuk slechter asfalt een stuk meer op. De wat zachte achterkant kan het dan minder goed bijhouden en de fiets gaat wat stuiteren. Het wordt nooit spannend of gevaarlijk, maar comfortabel is anders. Gelukkig zijn we in ons eigen land gezegend met doorgaans uitstekend asfalt en ook in Spanje zijn er meer biljartlakens dan kinderkopjes uitgestrooid dus het valt allemaal te overzien.
De zithouding laat zich op straat ook van zijn goede kant zien en na een intensieve rit van een aantal uur stap je dan ook uitgerust af. Tijdens deze rit was het brandstofverbruik zo’n 1 op 18,3 wat met een tankinhoud van 14 liter resulteert in een actieradius van dik 250 km.
Contstant
Voor wie de Ninja 400 met name op de snelweg zou willen inzetten: de tweecilinder draait zonder moeite constante toerentallen en pakt ook in 6 bij 130 km/uur nog vlot op voor een inhaalactie. Een brandstofverbruik van 1 op 20 moet dan makkelijk haalbaar zijn en dat vertaalt zich in een actieradius van zo’n 280 km. Alles bij elkaar is de Ninja 400 een ijzersterke troef in het A2-segment. Een volwassen uiterlijk, een vriendelijk karakter en een duidelijk sterker motorblok dan zijn voorganger. De Ninja 400 bewijst wederom dat een kleinere motorfiets zich maar al te vaak terugbetaalt in een grotere grijns in de helm.
Aan alle A2-rijbewijshouders: staar je niet blind op een geknepen versie van een veel snellere motor. De Ninja 400 staat binnenkort bij de dealer en voor € 6.899,- (België € 5.999,-) rijd je er mee naar buiten.
Foto: Kawasaki
