Een massa motorrijders

In China is motorrijden nog steeds een zwaktebod. Motorrijden is daar goedkoper dan het openbare vervoer. En er zijn miljoenen motorrijders in China.

Een keer per jaar hebben die vrij. Dan gaan ze van uit de grote steden waar ze werken terug naar het platteland waar ze vandaan komen.

Chunyun, zoals de Chinezen deze enorme migratienoemen, is een jaarlijks terugkerend transportdrama voor de hondrdduizenden fabrieksarbeiders-met-een-motorfiets, die weer, wind en gevaarlijke wegen trotseren.

De volksverhuizing per motor is nog maar een vrij recent fenomeen. Een paar jaar geleden zijn er ruim honderd mannen en vrouwen uit Zuid Chinese fabrieken mee begonnen mee: ze rijden op hun motorfietsen naar hun geboortedorp. Het is de allergoedkoopste manier om thuis te komen.

De documentaire ‘1750 Kilometer’, die een jong echtpaar volgt tijdens hun tocht huiswaarts, dwingt respect af voor die motorrijders. Sommige mensen boemelen dagenlang met een gangetje van zestig-zeventig, als het meezit tachtig door de regen, koude mist of natte sneeuw. Op hun saaie route zijn de plaspauzes, de nocotinestops en een periodiek vuurtje om de handen te warmen de ankerpunten. ’s Avonds liggen in de allergoedkoopste logementjes uitgeput op een plank onder een dun dekentje.

Hoe moeilijk de rit ook is, dit jaar zijn het  650.000+ motorrijders die de grote rit aan gaan. Gemeentes op de belangrijkste motorroutes hebben intussen speciale ‘motor-migranten-dienstverleningspunten’, waar bedrijven met een warm hart en een goed oog voor de PR-potentie van de migrant-en-route gratis producten aanbieden.Dit jaar gooit oliemaatschappij Sinopec er voor de eerste 10.000 motorrijders zelfs een gratis volle tank tegenaan.

Laten wij dus maar eens uit onze gemakkelijke stoel opstaan, naar de schuur lopen en de motorhoes van onze trots optillen en tegen de tank fluisteren: “Wat hebben wij het toch goed”.