Test 7 high-end combi’s

Behaaglijk warm op koude dagen, luchtig geventileerd bij verzengende hitte, droog en beschut als storm en regen tegen je vizier slaan: een onrealistisch ideaal of inmiddels werkelijkheid? We hebben bij zeven allweather textielcombi’s tussen de 800 en bijna 1.600 euro uitgeprobeerd in welk pak je de verschillende weersomstandigheden het prettigst doorstaat.

Er bestaat geen slecht weer, alleen verkeerde kleding. Het is natuurlijk een dooddoener, maar dan wel eentje die al wordt gebezigd zolang er motorfietsen bestaan. Maar misschien ook wel een spreuk die met uitsterven wordt bedreigd. De motorkledingfabrikanten zijn aardig op weg om het fenomeen ‘verkeerde kleding’ uit te roeien. De tijd dat je je als toerrijder onder een brug in de waternevel van het voorbijrazende verkeer in een tegenstribbelend regenpak moest hijsen, die behoort zo onderhand tot de heldhaftige oude verhalen aan de stamtafel. Allweather toerpakken zijn allang standaard voorzien van allerlei moderne membranen en thermomaterialen. De schatting is dat drie van de vier motorpakken die er over de toonbank gaan van textiel zijn gemaakt. En waar er veel wordt verkocht, daar is het aanbod en de concurrentie natuurlijk groot. En dat is weer goed voor de consument. Wie zich in weersbestendig textiel wil steken, die kan tegenwoordig ook met een klein budget slagen. Al onder de 300 euro zijn er motorpakken met waterdichte, ademende membranen te vinden. Vooral de middenklasse is druk bezet: tussen 500 en 750 euro worden talrijke pakken met een goede prijs-kwaliteitsverhouding aangeboden. Daarmee is echter nog lang niet de top in de kledingmarkt bereikt. Wie wil, kan ook duidelijk dieper in de buidel tasten. Daarom richten we ons in deze test op de topklasse in het textielsegment: pakken voor een prijs waarvoor je ook een oude, maar redelijke tweedehands motor kunt kopen. De goedkoopste exemplaren in onze selectie kosten zo’n 800 euro, de duurste doen bijna het dubbele. Wat krijg je voor al dat geld?

Als je puur kijkt naar het ingenaaide label in de stof, dan is dat ietwat ontnuchterend. De materiaalmix van polyamide, nylon, polyester enz. (zie infokader op pagina ??) blijkt dezelfde als in de drieduizend euro klasse. Ook als je kijkt naar het productieland zal de kritische consument zijn voorhoofd wellicht fronsen. Zes van de zeven testpakken komen uit Aziatische fabrieken. Alleen het Duitse familiebedrijf Stadler blijft de thuisbasis nog enigszins trouw. De standaardmaten worden gemaakt in Kroatië, speciaal maatwerk (overigens een unicum bij textielpakken) wordt nog altijd in de hoofdvestiging in het Beierse Aidenbach gemaakt. Bieden ze dan allemaal meer functionaliteit en praktische mogelijkheden dan de concurrentie die de halve prijs over de toonbank gaan? Vooralsnog laat deze vraag zich met een resoluut ‘ja en nee’ beantwoorden. Laten we allereerst eens naar de minpuntjes kijken. Wie bijvoorbeeld onder het motto ‘meer geld, dus ook meer veiligheid’ het testveld eens peilt, zal bij sommige pakken best schrikken. Een complete uitrusting protectoren is namelijk ook in de topklasse van de textielpakken nog lang niet standaard. Een bijzonder forse flater slaat het Franse merk Bering, waarvan het model California weliswaar keurig met een goed dempende fullsize rugprotector is uitgerust, maar waarvan de gewrichtsprotectoren flink teleurstellen. Niet alleen omdat ze deels veel te klein zijn, maar ook omdat de extreem hoge restkrachtwaarden ver over de geldende norm liggen. Op de valtestbank haalt de schouderprotector een gemiddelde restkracht van 36 kilonewton (bijna 3.600 kilogram), terwijl de norm een maximumwaarde van 35 kilonewton toelaat. Andere deelnemers laten door de bank genomen behoorlijke waarden zien, maar stellen dan weer teleur qua rugprotectie. Wie bij Held, Lindstrands of Rev’it in het betreffende rugvak grijpt, knijpt in een dun stukje schuimvoering dat bij een harde klap tegen het asfalt nauwelijks respijt biedt. De Vanucci Ventus IV is, net als andere pakken, optioneel te voorzien van een fatsoenlijke gecertificeerde rugprotector, uiteraard wel tegen een meerprijs. Een troost is dat de heupprotectoren in de broek wel bij de prijs zijn inbegrepen. Alleen bij de twee duurste pakken in deze test is alles inbegrepen in de prijs. Rukka en Stadler voorzien hun pakken van eersteklas protectoren op alle risicovolle lichaamsdelen. Onder de streep stoort echter is het ronduit storend dat er zelfs in het dure segment nog altijd hier en daar op een waakvlammetje wordt gekookt. Puur uit oogpunt van de kosten zou namelijk al voor een handvol euro’s een volledige protectorenuitrusting geleverd kunnen worden.

We blijven nog even bij de veiligheid, maar stappen nu van de passieve naar de actieve veiligheid. Wat wordt er aan gedaan om de rijder zich prettig en behaaglijk te laten voelen? Het moge duidelijk zijn dat iemand die koud of doorweekt is en daardoor verkrampt op de motor zit, eerder fouten zal maken, net als de rijder die hartje zomer in zijn eigen zweet gaarkookt en daardoor aan concentratie verliest. De pakken moeten je dus enerzijds tegen kou en nattigheid beschermen en anderszijds voldoende ventilatie bieden op hete zomerdagen, bijvoorbeeld door een geheel uitneembaar waterdicht membraan. Daarnaast is een uitneembare thermovoering voor de koude voor- en najaarsdagen natuurlijk wel zo prettig. In deze prijsklasse wordt bijna zonder uitzondering gebruik gemaakt van de bekende namen in de membraan-industrie. Vijf van de zeven merken vertrouwen op het overbekende Gore-Tex. Louis voorziet de Vanucci van het Sympatex-membraan, Lindstrands gebruikt een membraan van het tamelijk onbekende merk Dryway. Technisch bekeken zijn de verschillen tussen de merken aanzienlijk. ‘Uitvinder’ Gore-Tex maakt gebruik van een microporeuze structuur van de folie, minuscule gaatjes waar vocht in de vorm van waterdamp doorheen kan. Sympatex en anderen willen datzelfde proces bereiken met een polyester waarvan de molecuulketens van zichzelf deze microscopische doorlaatbaarheid hebben. Tegelijk moeten de in verhouding 700 keer zo grote waterdruppels aan de buitenzijde geen contactvlak kunnen vinden om door het materiaal te dringen. Dat is in het kort de theorie achter het ademende, waterdichte membraan. Maar wat doet het in de praktijk? Onze test geeft een duidelijk beeld. Alle jassen en broeken blijken opgewassen tegen een flinke stortbui zoals we die in de test hebben gesimuleerd, of ze nou met Gore-Tex, Sympatex of Dryway zijn uitgerust. Ergonomisch gezien zijn er echter wel zwakke plekken die te wijten zijn aan de constructie, zoals de overgangszones. Sijpelt er water vanaf de helm in een te lage of te wijde kraag? Lekt er water via de mouwen in de handschoenen, zelfs bij de juiste wijze van aantrekken? Dus de handschoenen ín de mouwen (tenzij je een heel hoog stuur hebt), anders loopt het water vanaf je mouw zo je handschoenen in. En de bekende probleemzone aan de voorzijde waar regen zich via een slecht gemaakt labyrinth aan de voorzijde een weg naar en door de ritssluiting baant. Om alvast op de zaken vooruit te lopen: een echt probleemkind zit er niet bij. Geen van de pakken viel op door afwerkingsproblemen of slechte constructies. Het geconstateerde restvocht bij sommige armen of kraagsluitingen is bij deze hardcore-test met de hogedrukspuit nog acceptabel. Overigens moeten we wel rekening houden met het feit dat de testpakken natuurlijk in nieuwstaat verkeerden en dat met name de waterafstotende eigenschappen van de buitenlaag optimaal waren. Afhankelijk van hoe intensief het pak wordt gebruikt, neemt de waterafstotende werking van de buitenlaag af door vervuiling. Daarom is het belangrijk om het pak regelmatig te wassen en de buitenlaag aansluitend opnieuw te impregneren met een daartoe geschikt middel. Bovendien is het ook voor het waterdichte membraan belangrijk om af en toe gewassen te worden (met een vloeibaar wasmiddel, geen poeder!) om de poriën weer vrij te maken. Aangezien de waterdichtheid een materiaaleigenschap van het membraan is, kun je het er niet ‘af wassen’!

Natuurlijk zal er afhankelijk van de weersomstandigheden een pak nog altijd warm of zelf heet aanvoelen. De classificatie ‘ademend’ in de test betekent natuurlijk niet dat deze topklasse outfits zijn voorzien van een heuse airconditioning. En zweten is nou eenmaal één van de elementaire eigenschappen van de huid. Er kan echter met slimme trucs voor worden gezorgd dat je ook in hartje zomer niet in je pak wordt gesmoord en er zoveel mogelijk verkoelende lucht langs de huid stroomt. Dat kan de outfit echter niet alleen af. Een veel gemaakte fout is het dragen van katoenen kleding als T-shirts en zelfs spijkerbroeken onder het pak. Katoen absorbeert zweet en hindert het verdampingsproces enorm. Wat je nodig hebt is speciale onderkleding die geen vocht opneemt, maar vocht snel doorlaat, zodat de huid droog blijft. Dit wordt technisch ondergoed genoemd (niet te verwarren met thermo-ondergoed, wat niet perse technisch ondergoed is). Op broeierig hete dagen is het sowieso zaak om, indien mogelijk, het waterdichte membraan te verwijderen, aangezien deze het ventilatieproces beduidend beperkt. En in welk opzicht doen deze premium-pakken het nou beter dan hun goedkopere soortgenoten? Dat is een vraag die in een test als deze eigenlijk niet zo gemakkelijk is te beantwoorden. Sommige details van deze pakken voelen gewoon beter aan, zoals soepel lopende ritsen, degelijk klikkende drukknopen of precies goed hechtende magneetsluitingen. Het is als het bekende dichtgooien van autoportieren, in beide gevallen zitten ze dicht, maar bij de ene rammelt het en bij de andere klinkt een vertrouwenwekkende ‘plop’. Daarnaast zijn er vaak additionele zakken of handige extra’s. Verder weten we uit ervaring dat juist de met Gore-tex uitgeruste producten meestal een zeer lange levensduur hebben en dat garantieclaims ook na meerdere jaren doorgaans zeer coulant worden afgewikkeld. De hogere investeringskosten kunnen zich daardoor uiteindelijk ook terugbetalen.