Skørn op Glemsesck
Als regerend kampioen van 2022 stond Peter van der Velde aan de start van Glemseck 2022. Aan de perfect geprepareerde Yamaha XS ligt het niet en ook niet aan zijn instelling. Een overdosis … beleefdheid doet hem dit keer bij de sprint al in de eerste ronde de das om.
Peter van der Velde moet een van de weinige sporters zijn die net zo enthousiast vertelt over verlies als over winst. Misschien is het de aanstekelijke omgeving? We zijn in het hoofdkwartier van Skørn en dat is niets minder dan een oase van mechanisch geluk. Broers Peter en Arjan van der Velde hebben in Almelo een werkplaats neergezet die je normaal alleen in peperdure en over-the-top geregisseerde reclamecampagnes ziet van gerenommeerde motorfietsfabrikanten die hun klassieke ‘heritage’ willen uitdragen. Hier in de Achterhoek is dat met minimale middelen, maar met maximaal effect gedaan. Het is een filmset, clubhuis, mancave, pitbox en werkplaats tegelijk. Zelden ‘omarmt’ een werkplaats bezoekers zo liefdevol.
Op de vier werkbanken staan de vier racemotoren waarmee Skørn Europese circuits afstruint. Alle vier verschillend, maar het blok is altijd hetzelfde: het vermaarde blok van de XS650. Het is wat dat betreft verdomd handig dat de broertjes Van der Velde de activiteiten van Heide Tuning hebben overgenomen. Van sommige kasteleins is het bekend dat ze zelf hun beste klant zijn, maar de bij gemotoriseerde variant kunnen de Van der Velde’s er ook wat van. Ook die snoepen regelmatig van hun eigen waar. Geef ze eens ongelijk, de heren houden van techniek, hard gaan, de XS650 en van de verbroedering tijdens de sleutelavonden en de gezamenlijke race-evenementen. Heide Tuning is voor hen als de kat op het spek binden.
Race-evenementen bezoeken de heren van Skørn met hun imposant ogende trailer die net zo sfeervol – inclusief bloemetjesbehang – is ingericht als de werkplaats. Dat ze de totaal verwaarloosde trailer voor een habbekrats kochten en compleet stripten, ziet niemand er meer aan af. Het is geen enkele alchemist ooit gelukt om lood in goud te veranderen, maar de mannen van Skørn komen in de buurt.
De trailer kreeg dit jaar een wel heel prominente plek op Glemseck 101. Het driedaags evenement op het voormalige Solitude-racecircuit trekt tegenwoordig meer dan veertigduizend bezoekers. Het is een evenement van zien en gezien worden, van livemuziek, van toeleveranciers van de custom- en caféracer-scene en natuurlijk van de beroemde sprint over de 1/8 mijl. Aan die laatste deed Peter van der Velde vorig jaar voor het eerst mee en als nieuwkomer kaapte hij direct de eerste prijs weg. Alle reden om dat succes in 2023 te herhalen.
“Ach man, natuurlijk hadden we ons weer veel te laat ingeschreven, maar die organisatie is geweldig aimabel en denkt met iedereen mee” begint Peter van der Velde zijn verhaal. “Voor de zekerheid heb ik ze maar gebeld en gezegd dat we er als XS650-expert wilden staan en racen. Bij toeval had helmenfabrikant Shoei zich op het laatste moment afgemeld en onze veertien meter lange trailer paste precies in het vrijgekomen gat. De plek was perfect, we stonden direct bij de startlijn. Heel wat bezoekers hadden geen idee wie die idiote Hollanders met hun behang, oude kleedjes op de tafel en velours gordijnen waren.”
Net als een jaar eerder schrijft Van der Velde zich voor de sprintwedstrijd bij de caféracers in. Dat is een vergaarbak van prachtige klassieke voertuigen met een keur aan aandrijfbronnen (zonder lachgas of dat soort gekkigheid). Van een Ducati 900 met verlengde achterbrug, literzware BMW boxers tot een 750 cc vier-in-lijn met een vette slof achter. “Vooraf weet je een ding zeker: op vermogen kom je te kort, ook al meet mijn XS 750 in plaats van 650 cc. Omdat er veertigduizend toeschouwers zijn die je toch wat moet vermaken, hebben we de uitlaatdempers vervangen door rechte buizen. Een beetje herrie weten de bezoekers wel te waarderen, al verloren we er drie pk mee.”
Bij zijn eerste deelname in 2022 was alles nieuw voor Peter van der Velde, maar het was vooral feest. Zaterdagavond was het enorm gezellig en daardoor stond hij op zondagochtend naar eigen zeggen “wat mistig” aan de start. Groot was de verbazing toen hij de ene na de andere tegenstander wist te verslaan. Al in de derde sprint rolde hij de regerend kampioen op en dat ging zo to door tot in de finale. “Starten is echt mijn ding. Als ik met het classic racen bijvoorbeeld als veertiende getraind sta, lig ik vaak al derde bij de eerste bocht. De eerste tien meter in een spint zijn ook altijd voor mij, probeer dat vervolgens maar eens in te halen op de achtste mijl. Het is in mijn voordeel dat ik op mijn oude vertrouwde XS rij die ik nu al 32 jaar heb. Met die machine kan ik lezen en schrijven.”
Als regerend kampioen stond de motor van Van der Velde inclusief overwinningsbeker op het zadel bij de startlijn. Hoe gemoedelijk en leuk het evenement ook is, die voor iedereen zichtbare trofee levert toch automatisch de nodige stress op. “Die gasten ouwehoeren niet alleen, ze kunnen ook nog gas geven, hoorde ik regelmatig.” Op de zaterdag voor de wedstrijd deed Van der Velde het dan ook een stuk rustiger met het bier. “Je bent nu kampioen, je moet nu bij de pinken zijn, vertelde ik mezelf.”
Voor de zekerheid had Van der Velde zijn hele motorfiets nagelopen en een raceslick gemonteerd voor meer grip. Voorafgaand aan de serie sprintwedstrijden mag je een proefstart maken om te wennen aan de dame die de startvlag hanteert. Iedere dame heeft namelijk haar eigen manier.
“De proefstart gaf vertrouwen. Is was al over de finish toen de tegenstander nog maar halverwege was. Je moet anticiperen op de starter, dan val je precies in het schot. Toen ik naar de start ging voor de echte wedstrijd merkte ik dat de koppeling anders aanvoelde. De koppeling slipte en langzaam rolde ik naar voren.”
Van der Velde weet wat hij had moeten doen en wat hij daadwerkelijk doet. “Ik had even mijn hand in de lucht moeten steken en moeten vragen om vijf seconden om de koppelingspeling bij te stellen. Helaas besloot ik om de boel niet op te houden en het koppelingshendel met de volle hand te pakken in plaats van met twee vingers zoals ik altijd doe. Zonder gevoel in mijn koppelingshand was het na een paar seconden in de eerste sprint over. Het ene jaar is het vlag en wimpel, het volgende jaar druip je direct af.”
