Ronnie Tolkamp – Aprilia Shiver

« Terug naar Mijn Trots
Na jaren met heel veel plezier op een Suzuki V-Strom te hebben gereden, besloot Ronnie Tolkamp (50) over te stappen op een mid-sized naked. Maar welke motor moest het worden? Na het lezen van een Alpenmasters-test werd hij weer op het merk Aprilia geattendeerd. En dan in het bijzonder op de Aprilia Shiver 900. “Maken die ook motoren? Ik kende het vroeger alleen van de brommers.” Die twijfel was na de eerste proefrit meteen weg. “Ik was meteen verkocht.”

“Ik heb zo’n 25 jaar geleden dankzij een motorordonnans kennisgemaakt met het motorrijden. Na mijn basisopleiding bij Defensie kwam ik in Duitsland in een werkplaats terecht waar ook de motorordonnans gestationeerd was. Ik vond motorrijden altijd al wel gaaf, en hij heeft me een beetje leren motorrijden op de Moto Guzzi V50 Nato. En ja, omdat je op een gegeven moment toch wel wat meer wilt dan een beetje achterop het oefenterrein stukjes rijden, besloot ik het felbegeerde papiertje te halen. Met dat op zak, kocht ik mijn eerste motorfiets: een Suzuki GS500E. Als je het hebt over een mid-sized naked. Daar begon het eigenlijk al. Die motor heb ik heel lang gehad. Zeker wel een jaar of elf. Uiteindelijk heb ik hem toch ingeruild voor een Honda VF750F. Ook een leuke motor, totdat hij vastliep. Het blok sloeg onder me weg en ik werd getrakteerd op een onvrijwillige noodstop. Dat was voor mij het moment om even te stoppen met motorrijden. Tot eind jaren ’90, toen ik op een paasshow in Slagharen een BMW F650 ééncilinder zag staan. Leuk ding – ik heb hem gekocht zonder een proefrit te maken. Beetje van het niveau: lekker rijden zonder extra’s. Het enige dat me tegenstond was het constante schakelen. Daarom besloot ik toch maar naar wat anders uit te kijken. Zodoende kwam ik op een knalgele Suzuki SV650 terecht. Compleet met half-kuip en een Leovince-uitlaat eronder. Zoals de verkoper hem destijds omschreef: hij klinkt als een Ducati, maar rijdt bulletproof. Donders, dacht ik, dat is mooi – en tijdens de proefrit werd dat gevoel nog eens onderstreept. Helaas bleef dat gevoel niet. Ik ging namelijk van een relaxte rechte zit naar een veel sportievere houding. Dat is me duur komen te staan. Iedere keer als ik een uur op de motor had gezeten, deed alles me zeer. Ik dacht echt ‘wat heb ik nu dan gedaan?’ Mijn oude BMW is weg, dus terug kan ik niet. Dan maar weer op zoek naar weer een andere motor. Het werd een Honda CB900F. En ook hierbij was ik na de eerste rit meteen verkocht. Een half jaar later zat het helaas weer anders. Het ding had dusdanig veel vermogen dat de motor meer met mij ging rijden dan andersom. Dat moet je niet willen.

Gelukkig kwam ik toen via via bij TT Motoren in Zwolle terecht. Die hadden een V-Strom 650 staan. Precies waar ik naar op zoek was. Met een leuk blok dat ik nog kende van mijn knalgele SV, goede zit en mooi aangekleed met opties. Tijdens de proefrit viel de regen met bakken uit de lucht, maar het kon de pret niet drukken. Wat een leuke motor. Ik was dusdanig verliefd op de motor dat ik ook maar meteen lid werd van de V-Strom club. Toen ik later de kans kreeg een jongere V-Strom te kopen, heb ik het ook direct gedaan. Met mijn V-Stroms heb ik echt heel veel avonturen beleefd. Van Eifel tot Noordkaap, alles heb ik met de V-Strom gedaan. Totdat ik in 2019 terugkwam uit de Eifel en ik de motor in de schuur zette. Sinds die tijd betrapte ik me erop dat ik voor de zondagritten eigenlijk steeds de Gladius van mijn vriendin pakte. Nooit mijn V-Strom. Het gebeurde zo vaak, dat het mijn vriendin ook begon op te vallen. Zij stelde daarom de vraag of de V-Strom nog wel bij me paste. Tja, en dan kom je aan het denken. Het steeds uit de schuur halen van een volledig aangeklede motor stond me inderdaad wat tegen. En om echt lol te hebben met die motor, moest ik het toch echt van de lange ritten hebben. Was het dan nog wel wat ik zocht in een motor? Met die vraag in het achterhoofd liep ik een tijdje rond tot ik ergens tussen kerst en oud-en-nieuw de boekenkast aan het uitruimen was. Daarbij kwam ik een stapel MotoPlussen tegen, waaronder de uitgave waarin de Alpenmasters 2019 stond. Al lezend viel mijn oog op het deel over de mid-sized nakeds. Wie er mee deden? De Honda CB650, Yamaha MT-07 en nog zo wat andere motoren. Én de Shiver 900. Sterker nog, die motor won. Opvallend, want ik kende Aprilia eigenlijk alleen van mijn brommerperiode.

Dus ja, goh, wat leuk. En wat een mooie motor ook, zo met die underseat uitlaat. Dus trok ik de stoute schoenen aan en ging op zoek naar een Shiver. Eind januari 2020 kon ik er een proefrit mee maken. Het was ijskoud, maar de heenweg op de V-Strom was prima te doen. Windschermpje, handvatverwarming. Net alsof je met een auto op pad bent. Hoe anders was dat toen ik overstapte op de Shiver. Toch deed het me niks, want ik kreeg het gewoon warm van die motor. Dat geluid… Wauw! Ik ben zelfs gestopt om mijn oordoppen uit te doen zodat ik er nog meer van kon genieten. Daarnaast ook een TFT-display, verschillende rijmodi, instelbare vering. Heel wat anders dan mijn V-Strom. Maar het grootste verschil? Die enorme grijns die ik op mijn gezicht had. Deze motor daagde me uit om weer lekker op pad te gaan. Dat ik daarvoor wat comfort in heb moeten leveren, vind ik prima. Ik heb er echt een bak plezier voor teruggekregen