Ronald Zondervan – Kawasaki Z900 A4

« Terug naar Mijn Trots
Na een meer dan 30 jaar durende motorloze periode pakt Ronald Zondervan (60) in 2014 de motorhandschoen weer op. Hij koopt een nieuwe Kawasaki Z750, maar toch blijft zijn echte grote liefde, een Z900, het meest trekken. Na een aantal restauratieprojecten vraagt hij zichzelf af wat er toch met zijn eigen eerste Z900 is gebeurd? Nou, dit is ‘m!

“Ik kon altijd redelijk goed voetballen en veel van mijn teamgenoten kwamen destijds op de motor. De meesten hadden van die Honda viercilinders, CB750’s, maar ik had veel meer met Kawasaki. De eerste keer dat ik een Z900 zag dacht ik, ‘dat is pas een echte motor’. Een gevoel dat altijd is gebleven. In de zomer van 1977, ik was nog maar zeventien, heb ik deze Z900 A4 gekocht. Hij was slechts twee maanden oud en ik had ‘m helemaal zelf gespaard van mijn krantengeld. Een jaar of vijf heb ik ‘m gehad, maar op een bepaald moment wilden m’n vriendin en ik toch een auto. De motor heb ik toen aan m’n broer verkocht, die er een paar jaar op heeft gereden voor hij ‘m ook weer doorverkocht. Heel lang was er toen even geen motor in de familie, maar vooral in de zomer, wanneer de zon scheen, begon het altijd weer te kriebelen. Toch heb ik er nooit aan toegegeven. In de privésfeer was er niemand meer die mee wilde en dan maak je toch de afweging, waar ga ik dan heen? Dus deed ik het maar niet, maar dan werd het weer zomer en kwam dat gevoel weer. Dan komt er een moment dat je er toch weer voor gaat. Ik wilde dan wel weer een Z900, maar dat bleek inmiddels een echte oldtimer te zijn waar flink geld voor werd gevraagd. Zelf had ik destijds iets van negenduizend gulden voor mijn motor betaald, nieuw toen, dus ik had gedacht met twee- à drieduizend euro wel klaar te zijn. Voor de eerste die ik tegenkwam, en die was niet eens écht mooi, vroeg de verkoper achtduizend euro. De tweede werd me aangeboden voor elfduizend euro, moest ik ook nog eens zelf de remmen ontluchten. Toen dacht ik wel ‘oei, dit gaat ‘m niet worden’. In 2014 heb ik daarom maar een Kawasaki Z750R gekocht, kon ik in ieder geval weer rijden. Het bloed stroomde direct weer, echt heerlijk, puur genieten weer op twee wielen. Maar ondertussen toch steeds weer met een scheef oog kijken naar oude Kawa’s. Toen heb ik eerst een garage gekocht waar ik in alle rust in kon sleutelen, vervolgens heb ik aan een goede kennis van me, die ook veel met motoren doet, gevraagd of hij niet wilde helpen zoeken naar een geschikt project. Kon wel even duren volgens hem, maar twee weken later belde ‘ie op. Hij stond in Limburg bij twee Z900’s uit 1976, van dezelfde eigenaar, die ze alleen samen wilde verkopen. Achter hem stonden ook al drie potentiële kopers en omdat zijn inschatting was dat er wel wat van te maken viel, heeft ‘ie ze direct meegenomen. En toen moesten ze dus gerestaureerd worden, wat ik nog nooit had gedaan. Ik ben geen techneut, maar dacht wel, als ik dit nu rustig uit elkaar haal, krijg ik het ook wel weer in elkaar. En dat klopte, ik heb ze allebei helemaal volledig in originele staat hersteld. Vond ik geweldig, dus nadat ze klaar waren ben ik gaan zoeken naar een nieuw project, dat werd een originele Z1 uit ‘73. Dat was al een groter project, omdat ik er van alles bij moest zoeken, dus dat duurde wat langer. Toen deze bijna klaar was vroeg ik mezelf ineens af, hoe zou het eigenlijk met mijn eigen motor zijn? Dat ik dat niet eerder had bedacht hè? Via het RDW ben ik in contact gekomen met de eigenaar van mijn Z900 en die bleek er nog steeds op te rijden. De motor was echter compleet verbouwd. Hij was gespoten in racekleuren, er was een Yamaha-blok in gebouwd en mijn eerste gedachte was: ‘Mijn hemel, wat is er met mijn motor gebeurd?’ Ik was eigenlijk een soort van gepikeerd. De man had de motor al heel lang en wilde ‘m ook niet verkopen, dus heb ik ‘m gezegd dat als dat wel ooit wel het geval was, dat ik ‘m dan graag wilde hebben. Twee jaar geleden was het zover, het blok was kapot gelopen en de Z900 mocht weg. Heb ik voor de vorm nog gevraagd of hij niet toevallig nog wat onderdelen had liggen, want onder meer dat Yamaha-blok hoefde ik toch niet. Bleek ‘ie nog wel een krukas te hebben liggen. Dus vraag ik verder: ‘En de rest van het blok dan?’ Cilinders had ‘ie ook nog wel, en het onderblok, de wielen, carburateurs. Uiteindelijk ik zo’n beetje de hele motor teruggekocht in potjes en pannetjes. Dat was op 10 maart 2018 en pas in maart van dit jaar was ‘ie helemaal klaar. Alles was stuk of versleten en ik wilde het wel echt helemaal goed hebben. Zo is onder meer het blok van binnen en buiten ultrasoon gereinigd, het frame gepoedercoat en zijn ik weet niet hoeveel onderdelen opnieuw verchroomd. Maar nu is ‘ie ook helemaal origineel zoals ik ‘m destijds heb gekocht. Zelfs het spuitwerk. De dealer had ‘m destijds laten voorzien van een custom paintjob en de spuiter die dat toen heeft gedaan, heeft ‘m ook nu weer gespoten. Er is eigenlijk maar één detail anders dan toen ik ‘m in 1977 kocht, in de ophoging van het zadel zijn nu mijn initialen geborduurd. Dat maakt ‘m nóg meer van mezelf!”