Roadbook-tour Grenzen
Wanneer iemand in figuurlijke zin tegen je zegt dat je ‘de grens opzoekt’, is dat over het algemeen niet echt positief bedoelt. In letterlijke zin echter, hangt de vlag er heel anders bij, en dat is wat we gaan doen tijdens deze roadbook-tour. Sterker nog, we gaan er zelfs overheen en pakken een stückchen Duitsland en stuksken België mee!
Het beginpunt van deze route ligt nog geen vijfhonderd meter van de Belgische grens. Dus het is voor de meeste mensen een aardig eindje rijden om daar te komen. Gelukkig zijn er in Zuid-Limburg voldoende mogelijkheden om te overnachten. Daarom is deze tocht een mooie basis voor een weekendje naar het zuidelijkste puntje van Nederland.
Auberge De Smockelaer in Slenaken is een van die plekken waar het goed toeven is. Dat is daarom het startpunt van deze route. Zoals te verwachten, kun je al snel genieten van de meest prachtige uitzichten. Dat dit gebied populair is merk je meteen aan de vele andere motorrijders, maar ook fietsers en wandelaars komen hier graag. Daarom is het soms zaak om extra op te letten. De uitzichten en haarspeldbochten zorgen er voor dat je al snel het gevoel krijgt dat je in het buitenland bent, en dat het duurt dan ook niet lang voor je echt de grens overgaat. Uiteraard doe je dat bij het Drielandenpunt. Wie is daar niet geweest als kind… Al in 1896 werd hier een steen geplaatst om het hoogste punt van Nederland te markeren. De oorsprong van de toren is gelegd in 1905, toen al was hier een horecapunt, als kon je in die tijd alleen limonade kopen bij een houten kar. Hoewel, onder een dekzeil was illegaal sterke drank te krijgen. In 1924 werd een houten hut gebouwd, waar al wat meer te koop was.
Er staan twee uitzichttorens: de Wilhelminatoren in Nederland en de Koning Bouwdewijntoren in België. Wanneer je verder rijdt, merk je meteen dat je in België bent. In Nederland hebben dorpen meestal een ronde vorm in het groen. De Belgen bouwen vaak steeds langs een weg (lintbebouwing). Daardoor rij je vaak tussen de huizen door en heb je geen zicht op de omgeving. Het is dan ook niet altijd erg aantrekkelijk.
De borden maken duidelijk dat Frans hier de voertaal is, toch is het lastig om de grens tussen Wallonië en Vlaanderen te zien. Dat is soms lastig, omdat je in Vlaanderen 70 km/uur mag en in Wallonië. Om de verwarring compleet te maken, gaat de route ook nog door een stuk van België dat Duitstalig is. Formeel heet dit gedeelte De Duitstalige Gemeenschap. Sinds 2017 is ook de term Ostbelgien in gebruik. Na alle taal-perikelen ga je de grens met Duitsland over en kom je bij het eerste MotoPluspunt: Biker-Ranch-Eifel. Dit is echt een pleisterplaats voor motoren, dus je zult zeker niet de biker zijn.
Het is meteen duidelijk dat je België achter je hebt liggen, het uitzicht is namelijk veel groener. En omdat je nu in de Eifel bent, heb je de nodige haarspeldbochten en hellingen tot 15 procent. Dit wordt het echte motorrijden.
Onderweg kom je langs vele vakwerkhuizen, maar ze zijn niet echt allemaal opgetrokken uit houten balken en leem. Op veel huizen zijn de balken met een kwast aangebracht op het pleisterwerk.
Na prachtig stuurweggetje kom je bij Monschau. De route leidt je naar een parkeerplaats bij het stadje. Het stadje ligt in een van de diepe valleien van de Eifel en lijkt uit een sprookjesboek te komen. Dat komt door de vele oude huisjes langs de kabbelende beek met de rotsachtige oevers.
Even verderop rij je België weer in. Aanvankelijk is het nog Duitstalig, maar na een paar kilometer worden de borden weer Franstalig. Midden in het groen van de Hoge Venen ligt het tweede MotoPlusPunt: La Baraque Michel. Met de taal zul je hier geen probleem hebben, want ze spreken Frans, Duits en Nederlands.
In dit gebied valt de meeste neerslag van heel België en het is er kouder dan elders, met dank aan de hoge ligging.
Een deel van al dat water verzamelt zich in de Barage de la Gileppe. Oorspronkelijk werd deze stuwdam aangelegd om water te verzamelen voor de textielindustrie bij Verviers. Tegenwoordig wordt er drinkwater gewonnen en elektriciteit opgewekt. Vanaf de uitkijktoren heb je een mooi uitzicht op de stuwdam.
Vlak voor het einde kom je langs het oorlogskerkhof van Henri-Chapelle. Hier hebben bijna achtduizend Amerikaanse soldaten hun laatste rustplaats gevonden. De meesten van hen zijn gesneuveld tijdens het Ardennenoffensief in ‘44-’45. Het eindpunt is Taverne Haciënda in Remersdaal. Dit restaurant is onderdeel van een camping die door een Nederlandse familie wordt gerund. Als je daarna nog twee kilometer door rijdt, ben je weer een Nederland.
