Retro Guzzi

“Schakel je passie in”; het motto van hun in klassieke Moto Guzzi’s gespecialiseerde bedrijf vervullen Marco en Italo Ciabarri vol overgave. In dit heerlijke speciaalzaakje in het Italiaanse Abbadia Lariana vind je alles op klassiek Guzzi-gebied, van onderdelen tot een verzameling zeldzame Moto Guzzi’s.

Onder een behaaglijk schijnend zonnetje verlaat ik Mandello del Lario, het mekka voor Moto Guzzi-rijders. Bezoeken aan barretje en restaurants waar de V-twin hoog in het vaandel staat, een bezoek aan het fabrieksmuseum en aan Agostini, de bekendste Guzzi-dealer van deze aardkloot, liggen alweer achter me. Dat zijn inmiddels de standaard rituelen bij een bezoek aan deze regio. Maar in het nabij gelegen Abbadia Lariana wacht een volgend pareltje. Hier schitteren talloze Guzzi-onderdelen in fel verlichte vitrines. ‘Retro’ staat er boven de deur van deze heerlijke winkel. Het is al zeven uur ’s avonds. “Buona sera!”
De jongste van de beide eigenaren heet Marco Ciabarri, is 38 jaar oud, klein van stuk en spreekt ook Engels. Zijn oom Italo (hij heet echt zo, spreekt alleen Italiaans) Ciabarri heeft het postuur van een beer en echte werkhanden met vlezige vingers. En die handen weten van aanpakken, want ze hebben deze zaak van de grond af opgebouwd. Ondanks het late tijdstip laten de beide mannen me vol trots hun in 2013 geopende zaak vol originele en imitatie-onderdelen voor met name ééncilinder Moto Guzzi’s zien. Marco, de manager, en Italo, de techneut, maakten uit idealisme van hun hobby hun werk: “We hebben onze passie gevolgd, en hebben het nu prima naar ons zin.”
De atmosfeer is familiair, het bedrijf haast een museum. Alleen is alles hier enorm levendig. De Ciabarri’s onderhouden en bewaren een stuk technische cultuurgeschiedenis, om aan te raken, om te leren begrijpen en om rijdend te houden. “We willen mensen helpen het juiste onderdeel voor de restauratie van hun motorfiets te vinden.” Het duo rangschikt de onderdelen daarbij per modellijn in vitrinekasten. Dus naar eencilinders uit de jaren twintig, Dingo’s, Falcones of V-twins. In totaal omvat het aanbod 7.000 tot 8.000 onderdelen, waaronder motor- en versnellingsbakonderdelen, zuigers en krukassen, spatborden en koppelingen, benzine- en olietanks, carburateurs en uitlaatdempers, uitlaatbochten en hendels, sturen en zadels, kniekussens en gereedschapsvakken, schokdempers en belettering, pakkingen en draaiknoppen, standaards en spaken, velgen en banden, stickers en reflectoren. En, en, en…. Ook voor een driewieler als de Ercole/Ercolino en de Mulo Meccanico tre per tre (mechanische ezel) met drie aangedreven wielen en variabele spoorbreedte zijn er veel onderdelen verkrijgbaar, tot aan complete cilinders met -kop aan toe.
Het familiebedrijf levert originele onderdelen in gebruikte staat, maar ook nieuw. Tot de laatste categorie behoren onder andere rem- en koppelingsonderdelen van Surflex, geheel in stijl nieuw verpakt in oranjerood karton. “Vriendelijke klanten laten door ons de maten opnemen van afzonderlijke onderdelen, waarna we ze bij diverse specialisten in heel Italië laten maken, volledig authentiek voor wat betreft materiaal, kwaliteit, gewicht en afmetingen”, legt Marco Ciabarri uit. Daarbij moet je denken aan pakkingsets, rubber onderdelen, koplampen, sloten, bronzen bussen, cardanassen, remschoenen en ook aan kleppen.

Historische originele opnamen van Moto Guzzi – ooit voor repro-doeleinden gemaakt door fotostudio Ritocco in Milaan en achteraf met de hand ingekleurd – worden door Italo als waardevolle schilderijen gekoesterd. Guzzi-fans kennen ze als de afbeeldingen uit de ‘Colombo’, het standaard werk voor Moto Guzzi. Deze foto’s van motorfietsen en ‘Mototriciclos’, driewielers dus, zijn al kunstwerken op zich. Als een heilig relikwie toont Italo een van de acht originele carburateurs van het legendarische V8-blok. Als een echte vakman demonteert hij het verfijnde mechanische wondertje in een handomdraai. Inclusief het binnenwerk weegt zo’n carburateur slechts 212 gram, “niente”, niets dus. “Alleen de rest van het motorblok ontbreekt nog”, grapt Italo.
Retro Guzzi verzendt haar onderdelen wereldwijd. “20 procent van de bestellingen blijft in Italië”, licht Marco toe, “80 procent gaat naar het buitenland, tot aan Amerika, Australië en Japan aan toe.” De website is dan ook in het Italiaans, Duits en Engels opgesteld. Desondanks wordt er ook nog heel vaak telefonisch of in de winkel om raad gevraagd. Wat er wordt geproduceerd, beslissen de beide enthousiasten gemeenschappelijk, met een koopmans- en een technisch oog. “We moeten steeds de juiste balans vinden.” Het inregelen van de machines bij toeleveranciers kost een bepaald bedrag, terwijl er steeds minstens 50 tot 100 onderdelen in een keer moeten worden afgenomen.
De 58-jarige Italo beschikt over een enorme kennis, lepelt veel uit het blote hoofd op en is een wandelende Guzzi-encyclopedie, wars van pretenties. “Mijn motorfietsen zijn mijn kinderen.” Hij restaureert ook voor klanten en bouwt motoren weer op. Dat leerde hij van zijn vader. “Eerst leerde ik motorfietsen te verwoesten, daarna leerde ik ze weer op te bouwen, te repareren en restaureren”. In de zeldzame gevallen dat de Ciabarri’s iemand niet verder kunnen helpen, schakelen ze hun enorme netwerk in: voor verchromen, spuiten, of het richten van een frame hebben ze overal hun adresjes. In de winkel staan uitsluitend piekfijn door Italo zelf gerestaureerde Moto Guzzi’s, niet voor de verkoop uiteraard.
De Normale 500 uit 1924 vond Italo twintig jaar terug en ruilde hem tegen een AJS. De meer dan negentig jaar oude machine oogt als nieuw! De Normale was de eerste op de lopende band geproduceerde Moto Guzzi. Marco: “Mijn familie begon in 1990 met het verzamelen van Guzzi’s, een Airone was de eerste. Inmiddels hebben we meer dan vijftig motoren.” Een flink deel daarvan staat in de zaak. De GT17 met de grote beenkappen was vanaf 1932 de eerste voor militaire doeleinden gebouwde Guzzi. Het zandgele model uit 1935, een van de 4.810 gebouwde exemplaren, lijkt voor de Italiaanse oorlogsinzet in Libië gemaakt te zijn. Chic: de groene Sport Lusso uit 1927.

Op de toonbank staat als een soort mechanische sculptuur een motorblok van een Trotter bromfiets. Een bronzen plaatje laat weten dat deze 41 cc en 1,2 pk metende eencilinder uit 1966 de kleinste krachtbron uit de Moto Guzzi-historie is. In de kelder wachten veel schatten op hun restauratie. Daaronder een vroege uitvoering van de Galletto 160 (haantje) scooter met een 17 inch reservewiel dwars voor het beenschild en een logo met een haantje. De tweetakt eencilinder met 125 cc, hoog stuur en verchroomde spatborden lijkt daarentegen behoorlijk af.
De beide Italiaanse ‘petrolheads’ kunnen uren discussiëren over de typologie van de Moto Guzzi-belettering van voor en van na de oorlog en dromen over een 500 Bicilindrica. Maar ook zonder deze bijzondere machine is hun collectie racers van subliem niveau. Een Norton Manx 500 uit 1953 zou hier haast gewoontjes zijn. Al eens een Moto Carru 250 Bialbero gezien? “Dit laatste exemplaar is gelukkig niet spoorloos verdwenen”, wrijft Marco zich in de handen. “Ingenieur Giuseppe Carru uit Turijn construeerde een DOHC-cilinderkop voor de twin, met kettingaandrijving voor de inlaatnokkenas en een ketting van daaruit naar de uiltaatnokkenas.” Daar overheen loopt de donkerrode, grote aluminium benzinetank. De Italiaanse racer met Norton versnellingsbak en een open constructie voor de primaire ketting werd slechts één keer ingezet tijdens een GP, in Monza.
Andere pareltjes zijn de Moto Parilla 200 Corsa Competizione uit 1947 (“die vonden we in Argentinië”) of de 100 cc Laverda van Ernesto ‘Tino’ Brambilla, die later in de Formule 1 reed. En niet te vergeten de Moto Morini 175, een Aermacchi, Benelli of Ceccato 75. Maar een fantastische schoonheid is de enige echte kroon op deze verzameling: de vuurrode Moto Guzzi 4V SS500 uit 1927, de beroemde ‘Quattro Valvole’. Deze eerste echte Grand Prix-machine uit Mandello leverde tot 32 pk vermogen. Van de 486 gebouwde exemplaren bestaan er wereldwijd vermoedelijk nog tien tot twintig. Het motorblok draait stationair dusdanig dat je iedere verbrandingsklap kunt horen. Indrukwekkend! Mille grazie e arrivederci, Marco en Italo!