Reizen Parijs-Peking (2)

In MotoPlus nr. 6 publiceerden we het eerste deel van het reisverslag over de indrukwekkende tocht van Parijs naar Peking, die RideOn Motortours samen met een groep enthousiaste motorrijders het afgelopen jaar maakte. In dit tweede deel laten de deelnemers Mongolië achter zich en zetten ze na een helse tocht eindelijk voet op Chinees grondgebied, één van de vijf laatste communistische staten ter wereld.Aan de grens staat een lange rij Mongoolse handelaren te wachten en in principe moeten we gewoon achteraan aansluiten. We doen alsof onze neus bloedt en rijden onnozel door tot aan de slagboom. Niet de bedoeling, zo gebaart een wild zwaaiende militair. En als ook onze charmes geen uitwerking op hem hebben rest ons niet anders dan tientallen meters terug te rijden. Ondertussen hebben echter anderen ons voorbeeld gevolgd en hun auto’s achter ons geparkeerd waardoor er een tweede rij ontstaat. Zo staan we alsnog vooraan, waarmee de Mongoolse grens uiteindelijk een snel genomen hindernis blijkt. Ook aan de Chinese kant worden we uiterst vriendelijk ontvangen. De grens ziet er ultramodern uit en ook de procedures zijn bijna futuristisch te noemen. Zo wordt er bij ieder van ons een laserpen op het voorhoofd gericht om ons op exotische ziektes te controleren, waarbij Kees-Jan van de dienstdoende bode te horen krijgt dat hij hoofdpijn heeft… Het blijkt nog wel een heel karwei om al het papierwerk voor de motoren te regelen, die voor dit deel van de trip allemaal een Chinees kenteken moeten krijgen. Gedurende de tijd dat de motoren bij de grensovergang moeten blijven, mogen wij gelukkig wel alvast Erlian Haote verkennen. Verschaft ons ook de gelegenheid om vast de helft van onze bagage naar het hotel te brengen. Kleine klusjes om te tijd te doden, maar echt veel respijt brengt het niet. Met z’n tweeën zijn we bij de motoren gebleven, maar aan het wachten lijkt geen eind te komen. Voor het douanepersoneel is de nieuwigheid van ons illustere groepje er inmiddels ook af, geen foto’s meer voor in het personeelsblad en ook om een praatje zitten ze niet meer verlegen. Maar het kan nog vervelender, als dadelijk om 6 uur de grens dicht gaat, zullen we de motoren in een loods in quarantaine moeten plaatsen en morgen weer terug moeten komen. Zover komt het gelukkig net niet. Om drie minuten voor zes komt er een auto aangereden, een douanebeambte stapt uit en overhandigt ons alle papieren. Al jubelend rijden we China binnen, we kunnen het nog nauwelijks geloven.Erlian Haote is een vreemde plek. Het ligt in the middle of nowhere en oogt heel modern, bijna steriel met veel neon reclame. Zijn hele bestaansrecht lijkt de plaats te ontlenen aan het feit dat het direct bij de grens ligt, de lange rij wachtende Mongoolse handelaren heeft hier op een dagpas flink inkopen gedaan en zijn nu alweer terug de grens over. Wanneer we de volgende dag de stad verlaten, lijken we te worden uitgezwaaid door een groot aantal Dinosaurus beelden, die over een lengte van vele kilometers in de woestijn staan opgesteld. Niet alleen het landschap doet bizar aan, de brede maar vrijwel geheel lege vierbaansweg waar we op rijden voelt al net zo vreemd. Nadat we een paar keer moesten stoppen bij politieposten waar alle papieren, paspoorten en vergunningen inclusief ons reisschema geregistreerd moesten worden, arriveren we in de stad Datong, waar we de Yungang grotten bezoeken. Bij de ingang staan honderden stalletjes waar allerlei prullaria en versnaperingen verkocht worden. Bij een ervan is een man bezig met een grote houten hamer amandelen tot deeg te slaan. Dat wordt vervolgens in een vierkant geperst en hopla daar ligt een verse plak koek. We mogen proeven en zijn gelijk verkocht. Heerlijk! De grotten, die onderdak geven aan een overvloed aan boeddhistische beelden, zijn ongelooflijk indrukwekkend. Alleen al de wetenschap dat het er circa 1200 zijn, is bijna onmogelijk om voor te stellen. Helemaal omdat dit nog slechts een fractie is van het totaal aantal beelden dat er gedurende de vele verschillende dynastieën is. Sommigen zijn bijna 1700 jaar oud, het grootste Boeddhabeeld is ruim 15 meter hoog en dateert uit de noordelijke Wei dynastie (386-534), de periode waarin Datong haar functie als hoofdstad verloor aan de zuidelijker gelegen stad Luoyang. De volgende dag trekken we verder de Shanxi provincie in. Omdat we als motorrijders niet op de ‘Expresway’ mogen, zijn we aangewezen op de provinciale wegen. Niet dat dat een straf is, maar het is niet altijd even logisch, en zeker niet altijd even makkelijk. Het houdt namelijk ook in dat we dwars door alle tussenliggende plaatsen moeten rijden en dat kost veel tijd. Wat ons nog het meest opvalt is de grote armoede om ons heen. We rijden door de regio waar meer dan zestig procent van alle steenkool vandaan komt. Er zijn hier en daar grote ommuurde campongs waar het lijkt alsof de mensen er volledig geïsoleerd leven. De kleine huizen in de kampementen worden door grote steenkoolfabrieken aan de mijnwerkers beschikbaar gesteld, terwijl ze voor een hongerloontje het vuile werk doen. De overigens dorpjes zijn voornamelijk opgebouwd uit lemen hutjes. Op de daken ligt maïs te drogen, en aan de wegen wordt gewerkt. Veel gewerkt: er wordt gebouwd, verbouwd, herbouwd, getoeterd, omgeleid, doorgeleid, weggeleid, en het zicht is vaak minimaal door het vele stof. Bovendien ontstaan er files die soms alleen door persoonlijk ingrijpen opgelost kunnen worden. Het is laat en donker wanneer we Pingyao in rijden, een meer dan twaalfhonderd jaar oude stad. Tijdens de Ming en Qing dynastieën was het een bloeiende handelsplaats. Slimme handelslieden zetten hier een systeem op dat later als basis diende voor de eerste banken. Maar omdat deze banken uiteindelijk toch vertrokken naar de kust- en havenplaatsen van China, raakte Pingyao uiteindelijk in verval. Zodanig zelfs, dat er geen geld was om stadsvernieuwende projecten uit te voeren, zoals in de rest van China wel gebeurde. Helemaal negatief pakte dit overigens uiteindelijk niet uit, want de architectuur uit de Ming en Qing dynastieën zijn veelal behouden gebleven en daardoor heeft Unesco de stad op haar werelderfgoedlijst gezet. We overnachten in het oude centrum en gaan, ondanks dat het al donker is, na aankomst direct op pad. De kleine smalle steegjes die spaarzaam met lampionnen verlicht zijn roepen beelden op van een oud en vergeten China. Uit de huizen klinken gedempte stemmen en in de spaarzame lichtflarden zien we mensen praten en eten. Een wonderlijke ervaring die voelt alsof je deels door het verleden loopt.De volgende ochtend staan we vroeg op en kopen we bij een stalletje amandelkoek en mooncake, struinen door de ontwakende smalle steegjes en drinken groene thee bij een restaurantje, alvorens we weer onze weg richting Peking vervolgen.Via de watervallen van Hukou, waar de Gele Rivier met veel geweld lagere oorden zoekt, rijden we verder door een bergachtig landschap. Borden langs de weg waarschuwen ons dat bellen tijdens het rijden gevaarlijk is. En slapen schijnbaar ook. Wij zijn in ieder geval alert, want ondanks dat het hier niet overmatig druk is, is het wel altijd oppassen geblazen. Chinezen hebben namelijk de neiging om met van alles en nog wat de weg op te duiken. Of dat nu een motorfietsje met vijf schapen en vijf personen is, of een zwaar over beladen driewieler of truck, alles wat beweegt, hoe langzaam ook, maakt gebruik van de wegen. En toeteren is daarbij overlevingsregel numero uno, toeter je namelijk niet, dan neemt de Chinees aan dat er niets aankomt en verandert zonder te kijken van richting of steekt over. In deze wirwar van verkeer bereiken we uiteindelijk toch Xian. Thuisplaats van het wereldberoemde terracotta leger, dat in 206 voor Christus als grafgift aan Qin Shi Huangdi, de eerste keizer van China, is meegegeven. Een deel van het leger, dat in 1974 werd ontdekt door een boer die een waterput wilde slaan, staat nu tentoongesteld in een aantal overdekte zalen, die onderdeel zijn van een groot complex. Nog altijd worden er nieuwe plekken gevonden met aardewerken krijgers, maar die beelden worden niet uitgegraven totdat er een goede techniek is ontwikkeld om de prachtige kleuren, waarmee de beelden zijn beschilderd, te conserveren. Xian is ook de plaats waar meer dan 60.000 Hui moslim Chinezen leven. De binnenstad herbergt een mengelmoes aan kleine steegjes die ook daadwerkelijk aan andere Islamitische steden doet denken. Het is ook de plaats waar het dagelijkse leven van de Chinees zich voornamelijk afspeelt. Overal wordt eten bereid en aangeboden en de markten zijn overladen met exotische vruchten en dieren. Wellicht ten overvloede, maar die laatste worden niet als huisdier verkocht, maar dienen hoofdzakelijk als consumptie. Als het beweegt, kan het in de pan zo lijkt de heersende gedachte hier. Er worden grote schildpadden, honden, duiven, cavia’s, apen en zelfs katten aangeboden. Alles natuurlijk met een zeer hoog ‘jammie, jammie’ gehalte, als je de eigenaren tenminste moet geloven. Ook het aanbod in de restaurants vraagt soms om een wat ruime blik van de westerse bezoekers. Zo wordt ons de mogelijkheid geboden om gekookte eendenbekjes uit te zuigen en blijken gefrituurde krekels eigenlijk best een lekkernij. We hadden voor de reis afgesproken dat we alles zouden proberen, maar de duiven in de kooitjes tussen de barbecues zien er net zo ranzig uit als de vetgemeste exemplaren die in grote Hollandse steden rondhangen. De neus blijkt uiteindelijk het beste hulpmiddel voor het uitzoeken van de betere restaurants. Al eten we ook best veel op markten, daar waar de koks druk bezig zijn en veel mensen zitten moet het eten wel goed zijn, en dat klopt ook.En dan komt eindelijk hét moment waar we eigenlijk de hele reis naar toegeleefd hebben. Voor ons doemt een bouwwerk op dat iedereen, maar nog nooit in levende lijve heeft mogen aanschouwen: de Chinese Muur. Ruim vijfduizend kilometer lang is dit verdedigingswerk, dat ooit werd gebouwd met als doel China te beschermen tegen de hordes woestelingen uit het noorden. Het is ongelofelijk om te zien hoe enorm de omvang van de bouw geweest moet zijn. Over de hoogste bergpieken loopt de muur en de trappen zijn soms zo steil, dat we moeten rusten om een beetje op adem te komen. We stoppen verschillende keren met de motoren, maar het lukt ons nergens om zo dicht bij de muur dat we zowel muur als motoren goed op de foto krijgen. Op de één na laatste dag van onze reis spotten we echter staand op de muur een klein weggetje. De kaart leert dat er voorbij de slagboom, die al het verkeer tegenhoudt, nog een dorpje ligt en samen met onze gids Haiping weten we de wacht bij de slagboom ervan te overtuigen dat we naar het dorp moeten. We krijgen een uur, en daarmee ook de zo gewilde foto’s. Nadat we de motoren in de havenplaats Tianjin in de container hebben geladen, maken we ons op voor de terugreis. Maar niet voordat we een bezoek hebben gebracht aan Peking, het Plein van de Hemelse Vrede, de Verboden Stad en de vele gezellige hutongs. De reis van Tianjin naar Peking doen we per hogesnelheidstrein, die met een snelheid van 324 km/uur door het boerenlandschap raast. We zien de bevolking met pure mankracht een ploeg door het land trekken, China ten voeten uit. Een land waar de meest dure en moderne technieken schijnbaar moeiteloos bestaan naast eeuwenoude tradities en armoede. De Draak mag dan niet meer in de Chinese nationale vlag wapperen, hij bestaat nog wel degelijk.________________________________________[INFOKASTEN]CHINALigging: Oost-AzieHoofdstad: BeijingBezochte plaatsen: Erlian Haote, Jiling, Datong, Pingyao, Hulou, X’ian, Kaifeng, Tai Shan, Canghzou, Chengde, Jixian, Tianjin, BeijingOppervlakte: ruim 9,5 miljoen km² (192 keer zo groot als Nederland)Inwonertal: 1,38 miljardToeristische trekpleisters: Uiteraard de Chinese muur, het terracotta leger in X’ian, de Verboden Stad en het plein van de Hemelse Vrede, de hutongs (oude wijkjes) in Beijing, vele boeddhistische tempelcomplexen en religieuze plaatsen als de Tai Shan (heilige berg) en de Yungang grotten met enorme buddhabeelden.Taal: ChineesSchrift: ChineesMunteenheid: RMB (Yuan in de volksmond)Tijdsverschil: 7-8 uur Klimaat: China heeft een heel divers klimaat, onder te verdelen in zee- en landklimaat, dat weer onderverdeeld kan worden in woestijn- en bergklimaat in het westen en noorden, tot een specifiek klimaat in Tibet waar eeuwige sneeuw voorkomt. In een groot deel heerst een gematigd warm klimaat.Landschap: China is min of meer een laagland dat zowel in het zuiden als in het noorden door bergen wordt begrensd. Er komen ook woestijnen voor en steppen. Er komt veel kleinschalige landbouw voor en er zijn veel verstedelijkte gebieden. De Blauwe- en Gele Rivier zijn de belangrijkste en langste rivieren van China.Beste tijd: Voor het noorden is mei/juni en september/oktober de beste tijd.Wetenswaardigheden: Voor China heb je een Visum nodig en indien je met de eigen motor rijdt ook een gids (verplicht) plus een uitnodiging van een erkend Chinees reisbureau. Voor elke regio en stad waar je doorheen rijdt heb je een vergunning nodig. Je motor moet tijdelijk in China ingevoerd en verzekerd worden en ook heb je een Chinees rijbewijs nodig.Wanneer je alleen reist kunnen de kosten hiervan oplopen tot wel 10.000 Euro. In China te reizen is ook niet eenvoudig. Met de motor mag je niet op de snelwegen komen, maar buiten die snelwegen is de bewegwijzering (als die er al is) alleen in het Chinees.Georganiseerd op reis Ride-on MotorTours organiseerde deze reis (de MotorKaravaan) en heeft plannen om dat in 2012 weer te doen, maar dan via Nepal en Tibet. Deelnemers van de MotorKaravaan rijden op hun eigen motor en Ride-on nemet alle papierwerk voor haar rekening. Kijk voor meer informatie op www.Ride-onMotortours.com.________________________________________[STREAMERS]BIJ IEDER VAN ONS WORDT EEN LASERPEN OP HET VOORHOOFD GERICHT OM OP EXOTISCHE ZIEKTES TE CONTROLERENZE DUIKEN MET VAN ALLES DE WEG OP, OF HET NU EEN MOTORFIETSJE MET VIJF SCHAPEN IS, OF EEN ZWAAR OVER BELADEN DRIEWIELERDE NEUS BLIJKT UITEINDELIJK HET BESTE HULPMIDDEL VOOR HET UITZOEKEN VAN DE BETERE RESTAURANTSMET 324 KM/UUR RAZEN WE DOOR HET BOERENLANDSCHAP, WAAR NOG MET PURE MANKRACHT EEN PLOEG WORDT VOORTGETROKKEN.