Reizen Noord-Eifel, Duitsland
De heuvels van de noordelijke Eifel hebben een verslavend potentieel. Hoe vaker je er komt, hoe sterker het verlangen om terug te keren en de regio verder te verkennen. Gelukkig heeft de overstroming van afgelopen jaar de meeste prachtige wegen met rust gelaten, zodat je er ook nu nog ultiem kunt genieten op twee wielen!
De Bundesstraße 266 is bijna een soort van trechter, die jou en je motor eerst inslikt en vervolgens op de eerste glooiende flanken van de Eifel weer uitspuugt. Ten westen van dit asfaltlint, dat hele dorpen als een kaarsrechte, lange landingsbaan doorsnijdt, strekken zich zacht glooiende heuvels uit tot aan de horizon. Een beetje als in Toscane. In oostelijke richting zijn de valleien opvallend smaller, de bergen hoger, het klimaat wat ruiger. En des te verder je naar het zuiden afzakt, hoe expressiever de topografie.
Toen ik detig jaar geleden voor het eerst door de fraaie Eifel zwierf, werd ik direct na het verlaten van de snelweg overvallen door een mix van kippenvel, vertwijfeling en nieuwsgierigheid. Mijn Suzuki voelde als een tijdmachine, die me verbannen had naar een land waar alles bijna zoals vroeger was. Tot op de dag van vandaag is er niets veranderd aan dit gevoel.
Of bijna niets kan ik beter zeggen, er is namelijk plezier bijgekomen. Héél veel plezier. Wat is gebleven is respect. Voor de bochten die gevaarlijk lijken, ook al zijn ze dat helemaal niet. Zeker hier in het begin van de Eifel is een beetje voorzichtigheid wel geboden bij de eerste slingers die zich verleidelijk voor de motor werpen. Die bochten kunnen namelijk avontuurlijker eindigen dan de bedoeling, omdat ze ook tegenliggers verleiden. Het beste kun je daarom even wachten tot de immense stroom aan motorijders uit Nederland, België en vooral het Ruhrgebied zich heeft verdeeld over de verschillende dalen en heuvels van deze populaire regio.
De eerste plooien in het landschap hebben zich nauwelijks aangediend, of het feest begint al. Dat niet zozeer op twee wielen trouwens, het is een feest van een heel andere orde. We bevinden ons namelijk in het Openluchtmuseum Kommern, waar je moeiteloos twee à drie uur kunt rondwandelen. Een ontspannen uitstapje, dat tegelijkertijd ook nog best educatief is. Je maakt er kennis met de geschiedenis van de regio en ervaart hoe men hier in vroeger dagen leefde en werkte. Na een ambachtelijk gebakken brood en een bak koffie stappen we helemaal kwiek weer op en geven ons over aan de kleine, lommerrijke wegen door het Nationalpark Eifel op weg naar de Rursee.
Verschillende routes voeren rond de wijd vertakte wateren van verschillende stuwmeren, de een nog onderhoudender dan de ander. Het gaat steil omhoog en omlaag, en terwijl het asfalt continu geëngageerd van rechts naar links slingert, strelen bij tijd en wijle de meest prachtige panorama’s het netvlies. Alle wegen zijn een potentieel heuvelklimcircuit, iets waar de lokale autoriteiten uiteraard niets van willen weten. Er wordt hier daarom veelvuldig op snelheid gecontroleerd om ontluikende snelheidsorgieën vroegtijdig in de kiem te smoren. Maar zelfs binnen de kaders van de wet is het hier nog fantastisch sturen. Bovendien is er ook naast de motor meer dan genoeg te beleven. De erwtensoep in het klooster van Mariawald bijvoorbeeld, is niets minder dan legendarisch!
En met de tevreden gestelde inwendige mens doe je er vervolgens goed aan om koers richting het zuidoosten te zetten, naar plaatsjes als Gmünd of Schleiden. Hier zijn de naweeën van Bernd nog altijd goed zichtbaar. Bernd heeft namelijk flink huisgehouden in de regio. In juli van het afgelopen jaar zorgde een lagedrukgebied voor een storm van een dergelijk episch formaat, dat de regio in geen duizend jaar had meegemaakt. De hoeveelheid neerslag die in korte tijd viel, brak alle records. De zonsvloed die volgde had met name in het noordoosten van de Eifel een verwoestend effect.
Vele dorpen aan de Ahr, Erft, Nette, Nitzbach en de Rur met zijn zijrivieren Inde, Merzbach, Vichtbach en Wurm werden compleet verwoest. Wat altijd onschuldige kabbelende beekjes waren, werden stromen zo breed als de Rijn. Stromen met een allesvernietigende kracht, die als een quasi horizontale Niagara-waterval alles op zijn pad meesleurde. Tegen de tijd dat Bernd weer een beetje tot rust kwam, waren 160 mensen verdronken en honderden gebouwen, waaronder veel landschapsbepalende, oude vakwerkhuizen, door de overstromingen weggespoeld of beschadigd. Bovendien werden wegen, bruggen en spoorlijnen vernield. De meteorologische terreur veroorzaakte de grootste verwoesting van infrastructuur sinds de Tweede Wereldoorlog. De littekens van de stormvloed zullen nog vele jaren zichtbaar blijven. Desondanks is het Bernd ondanks al zijn inspanningen niet gelukt om de Eifel zijn diversiteit aan waanzinnige wegen en schoonheid te ontnemen. Of om de plaatselijke bevolking te ontmoedigen. Ze gaan door en bouwen de boel in een bijzonder rap tempo met vereende krachten weer op. En daarom kunnen we nu alweer bijna overal naartoe, merken aan alles dat de ondernemers blij zijn dat de motorrijders weer langskomen. Ze kunnen de steun goed gebruiken, dus stoppen we maar wat vaker voor een extra bak koffie of maaltijd.
Dat doen we onder meer bij de verschillende ‘Motorrad-Treffs’ die zich her en der in de vallei van de Ahr bevinden. Café Fahrtwind in Hönningen is inmiddels ook weer volledig herbouwd. Uitbater Mirko van deze populaire ontmoetingsplaats redde zichzelf tijdens de overstromingen door op het dak van zijn etablissement te vluchten. De anders zo schilderachtige Ahr, die in chique lussen door het landschap slingert, zette onder invloed van Bernd zijn volledige onderkomen onder water. Dat lot trof niet alleen Mirko. Een paar kilometer stroomafwaarts, in Ahrbrück, ligt Café-Bistro Ahrwind. Eigenaar Jochen Retzmann meldt dat het waterpeil van de Ahr in de nacht van de ramp tot zeven meter hoog reikte en het café volledig verwoeste. Niet in de laatste plaats dankzij de hulp van vele motorrijders zijn de sporen van de horrornacht bijna volledig uitgewist. De psychologische schade, die er nog altijd is, is echter onzichtbaar.
Ongeveer anderhalve kilometer ten westen van het volledig verwoeste centrum van het dorp Schuld, deed Bernd verwoede pogingen om de populaire motorontmoetingsplaats Haus Waldfrieden definitief van de kaart te vegen. Hoewel de schade en chaos enorm was, slaagde de stroom daar gelukkig niet in. Rita en Peter Schaffron, die het etablissement runnen, hebben grote delen van het gebouw inmiddels gerenoveerd en daarmee afgelopen jaar zowel corona als Bernd getrotseerd.
Gelukkig hebben ook de talrijke idyllische kronkelweggetjes, die er allemaal nog even mooi bijliggen, de storm overleefd. Nog altijd blijven ze maar uitnodigen om vooral niet te stoppen met rijden. Met de motor door dit landschap laveren, verveelt echt nooit. De verzameling spaghetti-asfalt links en rechts van de routes die bij Haus Waldfrieden beginnen, genieten onder sportief ingestelde lieden niet voor niets een legendarische status. Bijvoorbeeld de piste die in Rheinland-Pfalz nog L75 heet, maar in Nordrhein-Westfalen schuil gaat onder de naam L165. Een geasfalteerde achtbaan die zich in brede, snelle bochten door het landschap slingert. Het grensgebied tussen Rheinland-Pfalz en Nordrhein-Westfalen staat sowieso garant voor superieur motorgenot. Plaatsen als Wehrshofen, Fuchshofen, Reifferscheid en Harscheid worden onderling verbonden door een waar walhalla aan asfaltpracht. De dynamische haarspeldbochten van Sierscheid omlaag naar Insul bijvoorbeeld, zijn een lust voor het rubber. Regelrechte pareltjes waarvoor je altijd weer terugkomt naar de wilde Eifel.
Ook het Nonnenbachtal en de heuvellandschappen tot aan Stadtkyll, met charmante middeleeuwse dorpjes zoals Kronenburg, herbergen zo’n keur aan uitnodigende wegen, dat je permanent het idee hebt weer in een compleet ander land te rijden. Of dat je op een tijdmachine zit. Zo’n machine zou het ideale wapen voor de Eifel zijn in zijn strijd tegen de elementen. Of het nu gaat om het overwinnen van een lagedrukgebied of om weerwoord te hebben tegen een al lang verwachte vulkaanuitbarsting, die gelukkig nog niet van zich heeft laat horen. In werkelijkheid heeft de Eifel echter helemaal geen wapen nodig, want het heeft al vele malen bewezen over een enorme veerkracht te beschikken. Bernd kreeg de regio er niet onder en niets of niemand zal dat ooit redden. Sterker nog, zelfs met de nog altijd zichtbare littekens oogt de Eifel nu nog mooier dan ooit. Ga er gewoon heen, laat je meeslepen en ondervind het zelf!
