Reizen Kroati
Slechts weinig landen hebben zoveel eilanden langs hun kustlijn liggen als Kroatië. Niet minder dan 1185 telt het Balkanland er, waarvan er slechts 67 zijn bewoond. Dat belooft prachtig zwerven met de motor tussen veerboten, stranden, bergen en dalen, en dat alles gedrenkt in die karakteristieke, ontspannen mediterrane atmosfeer.De eerste indruk van een land wordt niet zelden bepaald door je eigen verwachting van wat komen. In zoverre moet Kroatië een fantastisch land zijn, want het beeld dat ik mezelf vooraf hebt geschetst aan de hand van de talloze reisbrochures en internetsites, kan bijna niet beter. ‘s Morgens om half zeven meert de driekwart lege veerboot, komend vanuit Bari, aan in Dubrovnik. De XT rolt in het warme ochtendlicht en subtropisch milde temperatuur op Kroatische bodem en wordt door de douane simpelweg doorgezwaaid. Een geldautomaat spuwt zonder aarzeling verse Kuna’s uit, waarvan ik de eerste biljetten direct spendeer in een café aan knapperige croissants en lekkere verse cappuccino. Het uitzicht op de historische oude kern van Dubrovnik doet daarbij m’n mond openvallen: achter de massieve muren, op sommige plaatsen wel zes meter dik en 30 meter hoog, gaat een verzameling fraai gerestaureerde oude huizen schuil. Het uitzicht kan echter nog beter als ik de plaatselijke bevolking moet geloven, en wel vanaf de berg Srd. Een smalle straat klimt omhoog naar de vierhonderd meter hoge top, die inderdaad een werkelijk fabelachtig mooi panorama biedt over één van Europa’s mooiste steden, met daarachter verstrooid in de Middellandse Zee een dozijn eilanden. Desondanks zorgt het adembenemende plaatje niet alleen voor euforie, maar tegelijkertijd ook voor een brok in de keel. Hierboven staat het door Servische artillerie kapotgeschoten station van de vroegere kabelbaan, een deprimerend gedenkteken van gebarsten beton aan de gruwelijke jaren van de Balkanoorlog, nog geen twintig jaar geleden.Ik ga op zoek naar een camping, zodat ik daarna in alle rust het duizend jaar oude Dubrovnik tot me kan nemen. In de Middeleeuwen wedijverde Ragusa, de toenmalige naam van de stad, met Venetië om de grootste zeemacht van de Middellandse Zee. De praal van die vette jaren zie je ook tegenwoordig nog overal terug: met marmer geplaveide steegjes, prachtige paleizen en villa’s van de adel en kerken. Dubrovnik presenteert zich bijna als een spannend openluchtmuseum voor architectuur en cultuur. Tegenwoordig zorgen toeristen dan ook voor de rijkdom van de stad, slenteren door schandalig dure boetiekjes en galerieën, bevolken ijscafés en restaurants. Het leven kan bijna niet Italiaanser. De volgende dag ga ik voor het complete contrastprogramma en waag een uitstapje naar het nabijgelegen Bosnië-Herzegovina. De man aan de grens verstaat me niet, ik hem net zo min. Hij lijkt een beetje radeloos, tot ik hem mijn pas geef, hij deze afstempelt en zonder emotie naar me knikt. Rijden maar. Het land en de lucht lijken op de mimiek van de douaneman: grijs, zonder omtrek, niet spannend. De straat, bijna zonder verkeer, golft door onbewoond landschap en de zwart verkoolde struiken op witte kalksteen getuigen van de verwoestende branden van de vorige zomer. De eerste grotere stad, Trebinje, levert me een boel raadsels op. Alle borden zijn in het Cyrillische schrift, onleesbaar voor mij dus. Ik rij m’n neus achterna en vind wonder boven wonder de juiste uitgang, de M20 naar het noorden. De bergen worden hoger, de lucht helderder en de struiken groener, kortom het wordt wat vriendelijker. Anders dan in Kroatië zie ik bijna geen nieuwe auto’s, enkel Yugo’s, Zastava’s en Lada’s zover het oog reikt. Daarbij lijkt de Volkswagen Golf II de lievelingsauto van de Bosniërs te zijn. Hier geen toerisme, geen hotels, geen wegwijzers naar trekpleisters en bovendien zijn de Adriatische stranden ver weg. Over verschillende binnenwegen rol ik naar het westen, kom door kleine plaatsjes tussen duizend meter hoge bergen vol kloven en vind uiteindelijk Stolac. Eigenlijk een leuk plaatsje met een burcht, een kerk, twee moskeeën en straatcafés waarin je uitsluitend mannen ziet zitten, als daar niet die vele kapotgeschoten en uitgebrande huizen waren en het veel te grote kerkhof met vooral nieuwe grafstenen. De oorlog krijgt een gezicht, de brok in de keel zwelt aan. Gelukkig gebeurt er ook nog iets vriendelijks, er is leven. Een kabaal makend konvooi van een kleine dertig auto’s toetert door de stad, een trouwpartij. Lachende gezichten, vanuit open ramen worden bonbons gegooid. Een stukje vrolijkheid die in ieder geval tijdelijk de duisternis doormidden scheurt.Toch ben ik blij wanneer ik ‘s avonds weer in Kroatië ben en richting het eiland Pelješac rij. De weg slingert door groene bergen, de hellingen zijn dicht begroeid met eikenbossen en wijnranken. Hier gedijt de beroemde zware Dinga
