Reizen Ionische Eilanden
Wat is er mooier dan samen met de motor op reis te gaan? Helemaal niets. Mits de reisgenoten maar compatibel zijn. Er liggen immers risico’s op de loer wanneer je elkaar nog niet zo goed kent. Dan kunnen verschillende rijstijlen meteen al fatale gevolgen hebben. Ik neem het risico en waag het op een vakantie-blind-date, die eigenlijk helemaal niet zo blind is!
Mijn handen omklemmen de zoutvochtige reling en een koel briesje dwaalt over het dek. De haven van Igoumenitsa ligt nog in de ochtendschaduw, maar de messcherpe stralen van de opkomende zon schitteren al boven de bergkammen van de uitlopers van het Pindosgebergte. Ik knipper met mijn ogen tegen de zon in, heb te weinig geslapen op de veerboot. Als ik er zo uitzie zoals ik me voel, vergeet het dan maar. Of ben ik ijdel? Misschien. Maar er is wel een goede reden voor, ik heb zo meteen namelijk een afspraak. Met een vrouw. En iedereen weet: de eerste indruk is de belangrijkste. Die wil ik dus zeker niet verprutsen. De planning is dat we samen de komende tijd op pad gaan, dus er hangt wat van af. En wie weet wat er dan nog meer in zit?
In het scheepsruim ga ik op mijn Tiger zitten en rol met de driecilinder de verkwikkende ochtendlucht in. Het wemelt er van de scooters. Geen enkele bestuurder draagt een helm. Daarvoor in de plaats hebben ze ter bescherming allemaal een coole zonnebril op. Misschien moet ik…ach, mijn zonnebril heb ik toch al op, de afgesproken ontmoetingsplek is niet meer zo ver weg en de frisse lucht zal als een soort rimpelschaaf over mijn ongeschoren verfomfaaide gezicht gaan. Het is allemaal wel in orde: ik ben dan maar gewoon even een Griek voor die paar meters.
Ik zie haar 700cc met de aluminiumkoffers al voor een café langs de trottoirrand staan. Onder een zonnescherm zittend springt ze ook al overeind. Bruine haren en een goed figuur. Ze komt lachend op me af. Het was toch niet zo’n gek idee om in de plaats van de helm alleen de zonnebril te dragen voor deze kennismaking. Bij een café frappe en een aantal Mezedes vertellen we elkaar over onze heenreis. Hoe zij langs de kust van de Adriatische Zee door het onbegaanbare Albanië helemaal tot hier was gekomen. Hoe ik in Ancona nog op het nippertje de veerboot heb gehaald. Maar genoeg gepraat. We hebben onze café frappe op, de tanks zijn vol en de Ionische Eilanden wachten op ons.
Bochten banen zich meteen na Igoumenitsa kilometers ver een weg langs de kust. Ze zijn de eerste proef op de som, want: wat is er irritanter dan een rijdersteam met onderling verschillende reissnelheden? Ik rijd voorop en de blik in mijn achteruitkijkspiegel belooft veel goeds. De 700cc is altijd heel dicht in de buurt. Tussen Parga en Ammoudia is het net een doolhof en stoppen we op een heuvel. Rechts onder ons heeft de Acheron een wonderlijk deltagebied geschapen dat gedurende de tijd tot land is verworden. Dit proces lijkt periodiek optredend plaatsgevonden te hebben, want nu voegt zich een hele aaneenschakeling van halve cirkels aan elkaar. Bijna ziet het eruit alsof men de halfronde bankenrijen van een enorm antiek theater heeft platgeperst en het geheel dan gewoon heeft laten overgroeien met gras.
Dan schiet het me opeens te binnen: Acheron was toch een van de rivieren van de Griekse onderwereld, de Hades of zo? Is het gewoon toeval dat mijn reisgenote Diana heet? Hoewel: dat was de jachtgodin van de Romeinen, niet van de Grieken. Maar toch: deze hele mythologie heb ik nooit helemaal begrepen. Maar dat met de godin van de jacht krijg ik niet meer uit mijn hoofd. Je zult toch niet meteen gedurende de eerste meters al verliefd worden?
Over een drijvende brug rollen we naar de overkant naar Lefkada. Grind knarst onder de banden als we vanaf het strand van Ammoglossa weer terugkijken naar het vaste land. Een kudde van buitensporig grote schapen trekt boven de oceaanblauwe hemel naar het zuidoosten. De zon gooit hen vanuit het westen haar allerwarmste avondlicht achterna. Boven de golven kleurt de hemel in een mix van barnsteen en Metaxa. Momenten voor romantische types. Diana tovert een fles bier uit haar tas tevoorschijn. Lauwwarm, maar wie kan dat nou wat schelen als het om romantiek gaat?
Allesbehalve romantisch is het om langs een hoofdverkeersweg te overnachten. Tenzij het gaat om de hoofdweg van Agios Nikitas, want dat is een doodlopende weg die na enkele meters over mooi geplaatste natuursteenplaten eindigt aan een pittoresk strand. Uit de patisserie onder onze kamer dringt een heerlijke geur van croissants naar boven en de golfslag geeft een ontspannen ritme aan. Zo hoort de eerste vakantiedag te beginnen!
De westkust van Lefkada is wat men wild noemt: steile afgebroken en weggespoelde stukken, klippen, zijdegouden stranden die door doorgroefde rotsen worden omrand. De Tiger zoemt als een dikke hommel en de kleine GS bromt zachtjes over de weg langs de kust. Onder ons pronkt de Adriatische Zee met Seychellen-turquoise water. Alleen de kokospalmen ontbreken nog. Maar in de plaats van kokosnoten verzamelt men hier in Athani iets heel anders. Diana parkeert haar GS direct bij het eerste Méli-stalletje. Van achter honingglazen, producten van bijenwas en wat je al nog meer aan bijenproducten kunt aanbieden, komt een bundel grijsgegolfde haren tevoorschijn. De grijs geonduleerde is Kostas Rompotis, een geslepen bijna zestiger, die voor Diana onmiddellijk een handpalmgroot stuk honingraat afbreekt om te proberen. Ik moet aan Chuck Norris denken. Die eet geen honing, die kauwt op bijen. Diana kauwt op het stuk honingraat. Haar genotvolle gezichtsuitdrukking verraadt dat ik er goed aan doe om de honing van de raat ook lekker te vinden. En echt waar: het smaakt verrukkelijk! Totdat het smaakspectrum naar het andere einde zwenkt: van paradijselijke honing naar waskaars. Maar toch vindt een glas van Kosta’s bijenextract de weg naar onze koffer.
Heeft het leven in het zuiden niet altijd iets heerlijk relaxts? Gedurende de oversteek van Vasiliki naar Fiskardo op Kefalonia beleven we het in ieder geval ook zo. De motoren leunen ontspannen op hun zijstandaard. We maken een praatje met twee Engelsen, die Griekenland op een Vespa met maar 50cc verkennen, en staan ondertussen heel nonchalant tegen de reling geleund. Noch nonchalanter staat kapitein Aristides op de brug met onder zijn prachtsnor altijd een plastic bekertje met koffie. Die moet allang koud zijn.
Karig groen, daartussen altijd weer cipressen en kleine kappellen. Kefalonia is net de Toscane, maar dan op een eiland. Het houdt maar niet op met de Italiaanse momenten. De grot van Melissani schittert net als haar zusje op Capri in een azuurblauwe kleur en de straten van Kefalonia hebben bijna geen rechte stukken. De ene bochtenkraker volgt op de andere, het ene bizer mooie vergezicht, het andere. Zoals hier, tijd voor een fotostop. Bij een keerbocht met een schitterend panorama op het schiereiland Asos klapt de val dicht. Net heb ik de ultieme eiland-bocht-motorfiets-in-schuine-ligging-foto voor ogen, wanneer er twee bussen met toeristen uit het Hertogdom Zwaben stoppen. Het schitterende panorama is hen klaarblijkelijk ook niet ontgaan. Maar zij staan met hun vinger op de cameraontspanner precies daar waar de motorfiets in beeld zou moeten zijn. Er zit niets anders op dan te wachten. Diana stelt voor om net als de honderd anderen ook gewoon een snapshot te maken en dan weer verder te rijden. Dat kan echt niet, dit is dé bocht, met hét panorama. Opeens heb ik het gevoel dat de souvlaki vanavond wel eens koud zou kunnen worden geserveerd.
De lauwe avondlucht draagt de zonsondergang naar Pesada. Vanuit twee overgebleven rieten stoelen kijken we over de zee uit. Tussen ons in staat een souvenirflesje Ouzo. Dat was eigenlijk voor thuis bedoeld, maar hier en nu komt het beter van pas dan dat het ooit thuis zou kunnen. “Wat doen we als de veerpont naar Zakynthos morgen werkelijk niet vertrekt?” Ik neem een slokje van het flesje Ouzo. “Dan steken we over naar het vaste land en rijden naar Olympia. Meedoen is belangrijker dan winnen, of niet?” Haar ogen glanzen in de zon.
Twee dagen later stappen we door Olympia. Is meedoen werkelijk het belangrijkste? Het was een geslaagde blind date, we kunnen extreem goed met elkaar overweg en wat mij betreft had het best nog een beetje langer mogen duren. Maar voor de terugreis hebben we de veerpont van Igoumenitsa naar Italië ingepland. Dat betekent dat we nog een dag samen op reis zullen zijn. Diana bijt in een stuk bladerdeeg met geitenkaas. “Wat is er eigenlijk mis met die weg over land?” “Poeh, dat zou betekenen dat we tot aan huis iedere dag minstens vijfhonderd kilometer zouden moeten rijden. Weet je zeker dat je dat ook echt wilt?” Haar ogen twinkelen. “Natuurlijk! Kom, we gaan dat stuk gewoon rijden!” Het is niet meer zo ver tot aan de Albaanse grens. Diana’s bruine haren komen wapperend onder de witte helm tevoorschijn. Na twee vakantiespeelhelften gaan we de verlenging in. Diana weet altijd weer te verrassen. Ook nog na een inmiddels 15-jarig samenzijn!
