Reizen Berchtesgaden, Duitsland
Sommige uitstapjes, die volgens de planning een dag of wat zouden duren, ontwikkelen een eigen dynamiek die vervolgens om een bijna ongelimiteerd tijdsbudget vragen. Dus mocht je nu een trip naar de bergen rond het Duitse Berchtesgaden in de planning hebben staan, wees dan gewaarschuwd: neem de tijd!!
Komt het op vrouwen aan, dan heeft Wasti geen idee. Maar dan ook echt totaal niet. Dat heeft hij zelf alleen niet door. “Kijk, die blonde! Zij is echt te gek!” Door de open deur van de Almstube bereikt zijn veel te luide stem merkbaar de beoogde blondine in de keuken. Wasti heeft het namelijk over Sophia, die dat inmiddels zeer vermoedelijk zelf ook weet. Een antwoord uit de keuken komt er echter niet. Was dat er wel gekomen, dan hadden we het niet verstaan, want Wasti slaat inmiddels de toetsen van zijn accordeon weer vol overgave aan. Beierse volksmuziek, niet precies wat Jürgen en ik willen horen. “Kun je niet iets anders spelen, iets met wat meer pit?” De vraag van Jürgen maakt het beest in Wasti los, die blijkbaar heel wat meer in zijn mars heeft dan enkel de standaarddeuntjes voor de toeristen. En dan gaat hij helemaal los op zijn instrument.
Ik denk in eerste instantie dat het Thunder van AC/DC is, maar Jürgen heeft het als eerste bij het rechte eind. Narcotic van Liquido, en dat op een accordeon. De sfeer in de rustieke hut gaat van gezapig naar ‘Pinkpop op z’n volks’. Wanneer we nog twee biertjes bestellen, verzinken Jürgen en ik in een spontane narcose op de Ahornalm. Niet eens zozeer vanwege Narcotic of Wasti, dan eerder vanwege Sophia. Maar ook zij is niet de reden dat we hier al een tijd zijn blijven hangen. Wat dan wel?
Het begon allemaal met de bliksemschichten boven de Watzmann. We zagen het al voor Schneizlreuth, waar het op dat moment nog niet regende. Maar ver voor ons, woedde er een flinke storm, zoveel was wel duidelijk. En die kwam precies onze richting op geslopen. Hoogste tijd om een onderkomen voor de nacht te zoeken, maar om 22.30 uur bleken de meeste nabije overnachtingsmogelijkheden al sterk uitgedund. En toen kwam de storm, en wel in zo’n ongenadige hoedanigheid dat het een onmiskenbare voorbode van het naderende einde van de wereld had kunnen zijn. Zware buien met rukwinden van rechts. De naald van de snelheidsmeter van de Urban GS klampte zich net zo vast aan 100 als ik me vastklampte aan het stuur. Dan de bleke gloed van licht aan de linkerkant. Een oer-Duitse Gasthof. De regen is nu heftiger dan ooit, druppels als gevulde waterglazen vallen naast ons op de parkeerplaats. “Hat der Watzmann einen Hut, wird’s Wetter gut!”, grapt de waard wanneer we volledig doorweekt zijn etablissement in strompelen.
Inmiddels heeft Wasti de hoogste versnelling gevonden. Zowel qua bespelen van zijn instrument als qua inname van lokale hopbrouwsels. Sophia serveert een stevige maaltijd en enkele minuten lang heerst er een ontspannende stilte in de kamer. Maar dan gaat het gesprek ineens over motorfietsen, van Jürgens GSX-F, via mijn Urban GS tot uiteindelijk Wasti’s GasGas. “Wat een geluid maakt ‘ie, wat een geluid”, meldt Wasti met inmiddels dubbele tong. Hij laat er geen twijfel over bestaan, zijn tweewieler is de natte droom van iedere agent die lawaaimakers wil aanpakken. “Veel te luid eigenlijk, maar hij klinkt geweldig!” Ik vind dat mijn Urban GS al een beetje – subtiel gezegd – op de akoestische grens van het toelaatbare balanceert, maar die haalt het waarschijnlijk niet bij de GasGas, prakkiseer ik, terwijl ik terugdenk aan vanochtend.
Nog voor zonsopgang zaten we al in het zadel. Er stond namelijk een pareltje op het programma waar we vroeg bij wilden zijn: de bekende Rossfeld Panoramastraße. Nog voor de echte drukte wilden we op het hoogtepunt van het pronkstuk van de Beierse wegenbouw zijn, zelfs al betekende dat extra tol voor de Panoramaronde. In Berchtesgaden sliepen de mensen nog toen wij de Salzbergstraße insloegen en de bruisende Ache overstaken. Vette stijgingspercentages waren ons deel, schitterende, opgehoogde bochten werden op een presenteerblaadje opgediend en een zachtwarm licht brak door de slanke bomenrijen. De viercilinder van Jürgen gierde bergopwaarts, de boxer trompetterde erachteraan. Voor mijn gemoedsrust op de vroege ochtend had de einddemper van de boxer wel een paar decibel extra mogen inslikken. Maar niemand klaagde, al helemaal niet de behoorlijk onpersoonlijke betaalautomaat bij het tolhuisje.
De slagboom maakte de weg naar boven vrij en nu hadden we de Rossfeldstraße helemaal voor ons alleen. De piste laat zich nog het best omschrijven als Pasen en Kerstmis op één dag. Formidabel! In plaats van oerlelijke, gevaarlijke stalen vangrails werd de weg geflankeerd door een mix van bakstenen blokken en houten planken, die een tuimeling de diepte in moesten voorkomen. Een bijna schilderachtige compositie. De manier waarop Jürgen zijn Suzuki voor me van de ene bocht in de andere gooide, was echter nog veel mooier om te zien. De Urban spurtte er vol enthousiasme achteraan en het enige wat nog ontbrak was een goed ontbijt. En ik wist waar je dat kon krijgen.
We waren net de Hohe Göll gepasseerd, de huisberg berg van de Rossfeld-Panoramastraße zeg maar, toen ik naar de Ahornalm en dus naar het ontbijt wilde afslaan. Jürgen zat echter zo in de flow dat hij mijn bijna radeloze knipperen en toeteren niet opmerkte. Maakt niet uit, doen we de route toch gewoon twee keer! Of voelde Jürgen toevallig al aan zijn water, wat we niet veel verderop te zien zouden krijgen?
Op de leeg geveegde parkeerplaats op de Hennenköpfl kwam de Suzuki langzaam tot stilstand. De boxer volgde zijn voorbeeld en stopte voorlopig met zijn trompetgeschal. Helm af voor het ochtendgebed. Diep beneden ons vloeiden wolken uit het dal van de Ramsauer Ache als schuim uit een defecte wasmachine. Verder naar rechts trokken wolkenflarden, verlicht door de vroege zon, over het prachtig groene Salzburger Land. Daartussen markeerden de knipperende startbaanlichten van Salzburg International de poort naar de wereld. Alles zo tastbaar dichtbij en toch zo ver weg. “Maar hoe zit het met de koffie?”, vroeg Jürgen. Inderdaad, koffie!
Op de Ahornalm waren wij de eerste gasten en ik wachtte tot de herbergier uit zijn hut kwam met twee dampende kopjes koffie. Hij kwam echter niet, in plaats daarvan verscheen er bloeiend leven in de vorm van een krullende blondine, die haar overvloedige haar in een vlecht had gebonden. “Is de koffie toevallig al klaar?” Sophia borstelde haar haar uit het gezicht. “Niet helemaal, maar als jullie tien minuutjes kunnen wachten, ik heb het vuur net aangestoken.” Koffiewater van houtvuur, veel meer authentieke romantiek dan dat, krijg je niet. De rest van de dag reden we rond in de buurt van de alm, waar we uiteindelijk door het onweer werden overvallen, en eigenlijk weer enigszins bij toeval bij dezelfde Gasthof terecht kwamen. En toen kwam Wasti, de accordeon, het bier en het aanbod om de nacht door te brengen in het hooi. Te veel romantiek? Veel te veel, en daar zeg je geen nee tegen!
De volgende morgen. We zijn niet op de alm, maar hebben er zelf voor gekozen om het paradijs te verlaten. Wasti, het bier en het hooi liggen inmiddels achter ons, we zijn terug het dal ingereden. We kunnen nog steeds naar de Ahornalm. De hele zomer lang. Tot dan zullen Sophia en haar vriendin Bine de boel daarboven vol overgave runnen.
Wij storten ons dan nu eerst maar eens vol overgave op de piste naar Hintersee. De weg versmalt al snel tot onder het niveau van een gemiddelde SUV, presenteert zich in alle eenvoud zonder franje als bijvoorbeeld een middenstreep en eindigt in de idylle van de blauwgroene Hintersee. Wil je meer ansichtkaarpracht? De Ache kronkelt met wilde romantiek door een magisch woud, de hoogste tijd om te vertrekken daarom. Want wordt het nog mooier, dan koop ik hier een huis en blijf voor altijd hangen!
We sluimeren verder in de richting van Bischofswiesen. De weg slingert zich middels verschillende haarspeldbochten omhoog naar Hochschwarzeck. Om ons niet tot een al te sportief tempo te verleiden, heeft een creatieve straatschilder bitumen graffiti op het asfalt aangebracht. Geeft helemaal niets. De romantiek van Hintersee heeft namelijk een onverwachte halveringstijd en houdt de hartslag laag, weg met het snelle dagelijkse leven. We stoppen op de verlaten parkeerplaats van een skilift. Blik terug: de steengrijze flanken van de Hochkalter en Watzmann trekken het omringende landschap weer in het juiste perspectief. En deze keer is de lucht boven de Watzmann volledig helder!
We steken de Ache weer over en zetten koers naar Hinterbrand. Er zijn hier veel minder mensen dan op de Roßfeldstraße, ook al is deze niet ver weg. Onder het dikke bladerdak slingert de weg slingert voorwaarts, waarna we na een tijdje Café Windbeutelbaron passeren. Dit kun je simpelweg niet links laten liggen. Alsof de naam alleen nog niet uitnodigend genoeg is, kunnen klaarblijkelijk alleen motorfietsen via het kleine pad naar het café. Als dat geen balsem voor de ziel van de motorrijder is, weten wij het ook niet meer. Hier zouden er meer van moeten zijn! De teleurstelling zit de euforie echter op de hielen. De Windbeutelbaron is vandaag gesloten! En nu dan?
De weg eindigt blijkbaar bij de parkeerplaats van Hinterbrand in een doodlopende straat. Maar achter de colonnes van geparkeerde auto’s gaat ‘ie onverwacht toch verder. Steil naar beneden richting Königssee. Smalle weg, scherpe bochten en heel weinig verkeer. Dat verandert pas wanneer we de hoofdweg naar Schönau inslaan. Plotseling is er veel te veel verkeer. “Ga we hier echt achteraan in de rij aansluiten?” “Absoluut niet!” “En wat is dan het alternatief?” “Wat dacht je van koffie bij een houtvuur?” “Je kunt blijkbaar mijn gedachten lezen, ik kan niet wachten om die accordeon weer te horen!” We lachen en draaien het gas tegen de stuit. Dit mag de hele zomer zo doorgaan!
