Reizen Alaska

Alles in Alaska lijkt te zijn verweven met de overtreffende trap, alles volgens het motto: groter, hoger en sterker. De grootste beren, hoogste bergen en verste uitzichten, alles samengepakt in deze veruit grootste staat van de VS. In Alaska vind je nog echt de pure wildernis, die zijn mooist is begin september. Gewapend met motor en tent gaan we op ontdekkingsreis in het land dat bekend staat als ‘de laatste grens’.Het eerste licht dat de dag te beiden heeft, schijnt de tent binnen. Het is rustig, bijna angstwekkend stil. Geen wind, geen water, zelfs het gezoem van de muggen is weggestorven. In de verte liggen witte kussens op de groene toendra’s, waar je ook kijkt. Een grote leegde en eenzaamheid, die moeilijk te begrijpen is. In het oosten steken de toppen van het Wrangell gebergte boven de mist uit, vijfduizend meter hoog de blauwe hemel in. Voor het eerst wordt het ons duidelijk dat we te maken hebben met een nieuwe dimensie. Canada is zeker niet slecht, maar kan op geen enkele manier tippen aan Alaska. Dit wordt nog eens extra benadrukt op weg naar McCarthy. Urenlang worstelen onze allroads zich door het terrein in het nationale park Wrangell St. Elisas, een ongerepte wildernis groter dan Zwitserland. Geen enkele auto komen we tegen, we hebben het rijk hier voor ons alleen. McCarthy is een plaats dat de flair van Alaska goed weergeeft. Een paar houten huizen met daartussen roestige autowrakken van meerdere decennia oud, maar ook een levendig café en landingsbaan. Tussen 1911 en 1938 kwam het dorp helemaal tot bloei dankzij de koperindustrie. Vandaag de dag telt het echter nog maar een inwoner of twintig. Een eind verderop ligt Kennicott met’s werelds grootste kopermijn. Toen in 1938 de prijs van koper drastisch kelderde ontvluchtten de inwoners de stad, wat rest zijn enkel nog de grote houten gebouwen.Vanuit Kennicott stoomde er een trein naar de haven van Cordova. Een weg om er te komen is er echter niet meer, in plaats daarvan rijden we terug naar Glennallen aan de voet van de reusachtige vulkaan Mount Drum. We dalen af over de Richardson Highway richting Valdez. Deze stad dankt zijn faam aan een minder fraaie gebeurtenis, vanuit deze haven vertrok namelijk de Exxon Valdez, de olietanker die de oorzaak was was één van ’s werelds grootste milieurampen. We schepen ons in op de veerboot over de Prince William Sound richting Whittier en geven aansluitend gas om enigszins op tijd in Anchorage aan te komen. Er staat namelijk een rendez vous met de beroemde grizzlybeer op het programma, in het nationale park Katmai om precies te zijn.Alaska is bekend om zijn beren en om ze van dichtbij te kunnen zien moet je wel naar beschermde gebieden zoals Katmai. Het park ligt in het zuidwesten van de staat, ver van alle wegen. We laten de motoren daarom in Anchorage achter en pakken de boot om even later over te stappen op een watervliegtuig. Dertig minuten later landt de Twin Otter weer, iets dat voelt als rijden over een harde zandweg. Een ranger wacht ons op op het strand en wijst een plek aan waar we de tent kunnen opzetten. Hierna volgde enige uitleg over hoe je je dient te gedragen in bear country. In de zomer hebben de bruine beren in Alaska maar één motto: eten zoveel je op kan. En waar beter dan bij een rivier waar de zalmen nietsvermoedend in het rond springen. Het is duidelijk waar de voorkeur van de beren ligt, ze zijn alleen geïnteresseerd in de vette vis. Dankzij de zachte winters en vette vis zijn de bruine beren hier aan de kust de grootste in hun soort. Rechtop staand strekken ze zich een kolossale drie meter uit, wegen een niet misselijke zeshonderd kilo. Toch zijn deze reuzen vandaag de dag redelijk zeldzaam, allemaal dankzij de ‘dappere’ trofeejagers die in de herfst naar Alaska komen om daar hun prijzenkast nog verder te vullen. Er is niets veel mooier dan in de avondgloed een berenfamilie te observeren die op nog geen 25 meter afstand door het grind van de oevers van Naknek Lake struint. Hier zouden we eeuwig kunnen blijven, maar er is nog zoveel meer te zien in dit uitgestrekte land. Waneer het vliegtuig ons een paar dagen later terugbrengt naar Anchorage zijn we ergens zelfs blij onze weg weer te kunnen vervolgen. De achterlichten van onze motoren zijn het enige dat oplicht in de dorpen die we passeren. Lange rechte stukken van de Parks Highway brengen ons verder naar het noorden. De snelheid ligt op krap 90 km/uur in de vijfde versnelling, urenlang. Rechts en links zijn er eindeloze bossen van dunne dennen en niets anders. Uiteindelijk komen we toch nog een tankstation tegen, wat meer weg heeft van een schroothoop. Er is echter nog een pomp die werkt. Auto’s in alle staten van verval liggen verspreid over de met olie doordrenkte bodem. Verder reserveonderdelen waar je met gemak een flink magazijn mee zou kunnen vullen en een hondenkennel uit vooroorlogse tijden. Birgit zoekt in een open schuur naar de pompbediende. Tevergeefs, er lijkt niemand aanwezig. Dan ontdekken we een roestig koekblik. Aha, de kassa. Wij betalen netjes onze brandstof, tanken is hier blijkbaar een kwestie van vertrouwen. Het is nog tweehonderd kilometer naar het Denali National Park, één van de hoogtepunten van Alaska. Rond de hoogste berg van Noord-Amerika, Mt. McKinley, strekt zich een absolute wildernis uit bevolkt door grizzlyberen, elanden, wolven en heel veel muggen. Het gebied is enkel bereikbaar via een 140 kilometer lange weg, die afgesloten is voor privéverkeer. Slechts een paar bussen schommelen de bezoekers door de bergen. Hoewel reizen per bus wel het laatste is dat op ons verlanglijstje staat, kunnen we niet anders. Dus regelen we een camping permit en niet snel daarna hobbelt er een oude schoolbus voor, onze taxi. Onderweg passeren we een andere bus, de bergen zijn gehuld in dichte wolken en de dieren lijken met vakantie. Niet echt een reisje waar lang over na te praten valt.Maar aan alles komt een einde, ook aan het busritje. Bij Wonder Lake aangekomen zetten we eerst de tent op. Het uitzicht op de bergen schijnt hier adembenemend te zijn, moeten ze zich wel eerst van de dikke wolkenmantel ontdoen natuurlijk. Dagenlang zwerven we over de toendra, die midden augustus al de eerste verkleurde bladeren toont. We ontmoeten er een kariboe, zien er een eland op zoek naar waterplanten in een kleine poel en verbazen ons over de snelheid van een grizzlybeer die op een arctische grondeekhoorn jaagt. Wonder Lake blijkt helaas ook een populaire bestemming voor het andere dier waar Alaska bekend om staat, de mug. En ook die beesten zijn er in maatje XXXL. Nog erger dan de muggen zijn de zwarte vliegen en de minuscule stekende insecten, die door de inwoners heel treffend no-see-ums worden genoemd. Tegen de insecten is maar één oplossing. Nee, geen antimuggen spray van de Kruidvat, maar een chemische goedje waar zelfs BASF het warm van krijgt, zogenaamd ‘bug-dope’.De volgende ochtend om zes uur werp ik een routine blik uit de tent. Droom ik? Maar nee, daar is hij! Veel dichterbij en veel hoger dan ik verwacht had. Mount McKinley, doorlokale inwoners Denali genoemd, domineert hier het uitzicht. Een ijzige reus, hoog in de wolkenloze lucht, maar liefst 6.194 meter. En wij bevinden ons op slechts 600 meter hoogte. Aan beide zeiden van de Denali breidt de bergketen zich uit. Bergen in Alpenformaat, de een nog hoger dan de ander. We krijgen maar geen genoeg van dit indrukwekkende, allesbepalende panorama. De plek heeft in één seconde een plaats veroverd in mijn persoonlijke top 10 van mooiste plekken op aarde. We hebben blijkbaar erg veel geluk die dag, de volgende dag worden we alweer overspoeld door regen. Veel regen. Maar goed dat we met de bus mogen. In ieder geval tot het eind van het natuurpark tenminste. Maar ook dan regent het nog, net als de dagen erna. Elke dag wordt het kouder, de sneeuwgrens kruipt langzaam naar beneden, waardoor de toendra steeds kleurrijker wordt. Het is gedaan met de zomer, maar voordat Alaska verandert in een diepvries van negen maanden, trekt de natuur nog even alles uit de kast voor een weldadig kleurenfestival. Toch is er na enkele dagen wat weer betreft toch nog wat optimistisch te melden, het belooft zonnig te worden, ongeveer 15 graden. Snel de motor startklaar maken en we draaien de Denali Higway op, ondanks dat de naam anders doet vermoeden een brede steenslagpiste. Tweehonderd kilometer van volledige eenzaamheid aan de zuidelijke rand van de Alaska Range. De dagenlang aanhoudende regen heeft diepe moddergroeven in het wegdek geslagen. De toendra is binnen een paar dagen versierd met een rode loper die zich tussen felgele struiken door wringt. De hemel licht helblauw op, onderbroken door dramatisch donkere regenwolken die richting de bergen de bergen zeilen om zich daar van hun ballast te ontdoen. Werkelijk een fenomenaal gevoel het rijden tussen deze kleurenpracht. De motoren krijgen nauwelijks de kans om op bedrijfstemperatuur te komen, zo vaak stoppen we om van het natuurschoon te genieten.Bij Fiftymile Lake vinden we de perfecte camping met een uitzicht op de sneeuw in het noorden. ’s Avonds verdwijnen de wolken, de temperatuur duikt onder het vriespunt en een mysterieuze sluier slingert zich door de maanloze nachthemel, het poollicht ’s Ochtends is het min tien graden, dit wordt gegarandeerd een ontbijt zonder muggen! De tent is stijf bevroren, zou ook zonder stokken met gemak blijven staan. Ondertussen trekt een zwemmende bever een spoor over het spiegelgladde meer, dat elke nacht steeds weer aan de rand bevriest, en in de verte doorbreekt de roep van een ijsduiker de stilte kortstondig. Waar je ook kijkt, overal is het maagdelijk wit, het is bijna té perfect. Alaska is daadwerkelijk een nieuwe dimensie!________________________________________[INFOKASTEN]ALASKA, VERENIGDE STATENLigging: Noord-AmerikaAfstand vanaf Utrecht: 6.900 km (Juneau)Buurlanden: Noordelijke IJszee (noorden, Canada (oosten), Golf van Alaska en Stille Oceaan (zuiden) en Beringzee (westen)Oppervlakte: 1.481.347 km² (ruim 35,5 keer Nederland)Inwonertal: 700.000 Hoogste punt: Mt. Mc Kinley, 6.194 meterToeristische trekpleisters: Diverse (nationaal) parken waaronder Alaska State Marine Parks, Wrangell-St Elias National Park, Denali Stae Park, Kenai Fjords National Park, Matanuska gletsjer, Glacier Bay National Park. Taal: EngelsSchrift: LatijnsMunteenheid: Amerikaanse DollarTijdsverschil: 9 uur vroegerKlimaat: Aan de kust laat de matigende invloed van zee zich gelden, maar meer landinwaarts heerst het landklimaat. En ook hier is het wederom een zaak van uitersten, zijn midden juli temperaturen van 30° in Fairbanks geen uitzondering, terwijl het er hartje winter tot veertig graden kan vriezen.Landschap: Overdonderend, groen, bergachtig, uitgestrekt, magistraal, overweldigend, wie over Alaska’s landschap praat ontkomt eenvoudigweg niet aan superlatieven. Zeker liefhebbers van bergen en ruige natuur komen er helemaal aan hun trekken.Beste tijd: Ook Alaska kent net als Nederland vier jaargetijden: juni, juli, augustus en winter. En omdat het er in de winter bar koud kan worden, temperaturen tot minus 40 graden zijn geen uitzondering, is het raadzaam je vakantie in die andere drie ‘jaargetijden’ te plannen.Wetenswaardigheden: De hoofdstad van Alaska, Juneau, is enkel per vliegtuig bereikbaar aangezien er geen wegen van of naar toe voeren. Ander leuk feitje: wildkamperen is in Alaska toegestaan. Wie echter kampeert in bear country, en met uitzondering van de hoofdstraat van Anchorage is dat eigenlijk overal het geval, doet er goed aan zich aan enkele basisregels te houden. Beren zijn gezegend met een ultiem reukgevoel en hebben altijd honger. Ze laten zich niet tegenhouden door een hightec dubbelwandig tentje met titanium stokken, bewaar je voedsel daarom altijd buiten de tent. Hang het bij voorkeur verpakt in een zak in een boom op minimaal vijftig meter afstand van de tent. Dit klinkt ernstiger dan het is, wie zich aan de veiligheidsvoorschriften houdt, die ieder ‘visitor center’ voorhanden heeft, kan in alle rust en veiligheid van de natuur genieten. Zeggen de rangers althans.Contact: www.travelalaska.com