Mijn Trots Ronald van der Riet

Als je het karakter van de 53-jarige Ronald van der Riet met één woord zou moeten omschrijven, dan is het rust. En niet geheel toevallig is dat ook precies wat hij in zijn motoren zoekt, geen hijgerige toerengillers, maar een lome koppelbak. Na onder meer een intense, vijftien jaar durende relatie met een Kawa Z1300 en een wat minder gelukkig huwelijk met een BMW K100 – “die was stuk of ging stuk” –, viel hij in 2009 voor de charmes van een Suzuki Bandit 1200S. Volop koppel, maar nog belangrijker, ook een lekker pompeus voorkomen. “Op de Bandit zie ik er tenminste niet uit als een olifant op een rolschaats.”
“Het motorrijden, dat zit echt in de familiegenen. Van mijn moeders kan dan, mijn vader heeft één keer gereden en belandde toen gelijk in het ziekenhuis, daar zat het motorgen dus bepaald niet in. Bij mij wel, op mijn twintigste heb ik ook heel bewust eerst voor het motorrijbewijs gekozen, dan had ik dat in ieder geval. Toen moest er natuurlijk ook meteen een motor komen en dat werd een Honda CB400N. Die werd ingeruild op een Suzuki GS850, niet zo’n succes. Dat ding heb ik twee keer gekocht, één keer nieuw en één keer in onderdelen, werkelijk alles ging stuk. Toen volgde mijn eerste échte liefde, een Kawa Z1300. Vijftien jaar heb ik daar met het grootste plezier op gereden. Met een jong gezin, het hoge verbruik en allerhande duur onderhoud dat eraan zat te komen, heb ik hem uiteindelijk weg moeten doen. Met pijn in het hart, dat wel. Een 550 Suzuki choppertje volgde, maar dat was meer om de verzekering door te kunnen laten lopen zodat mijn no-claim niet verviel. Na een jaar of zo heb ik toen een BMW K100 gekocht. Dat was echt een rampenmotor, die was stuk of ging stuk en alles was nog hartstikke duur ook. Toch heb ik hem best lang gehad, want het was wel een lekker lompe motor. Ik ben groot en heb daarom ook een grote motorfiets nodig, maar de spoeling daarin was best dun. De K100 werd uiteindelijk opgevolgd door een Yamaha Diversion 900S, die was zes jaar oud maar er stond pas 264 kilometer op de teller. Fantastische motor, vijf mooie jaren mee gehad, maar ook twee keer een Alfa Romeo mee tegengekomen, niet op de goede manier. De eerste keer viel de schade nog mee, de tweede keer ging ik over kop en was er van de Diversion niet veel meer over. En toen kwam de Bandit. Daar was ik al een tijdje stilletjes naar op zoek nadat ik in Tsjechië al op eenzelfde machine van een Duitser een stukkie had mogen rijden. Ik hou daar wel van, zo’n koppelbak, lekker rustig rijden en toch altijd kracht tot je beschikking. Dat hoog in toeren rijden, constant moeten schakelen, daar word ik alleen maar nerveus van. Bovendien heeft een Bandit ook een beetje body, zie ik er tenminste niet uit als een olifant op een rolschaats. Toen de Diversion in stukken lag, nu drie jaar terug, ben ik echt actief op zoek gegaan naar een 1200. Kwam ik deze tegen: zes jaar oud, zevenduizend kilometer op de teller en voor de helft van de nieuwprijs, dat vond ik niet slecht. Als eerste heb ik er toen Safety Lights op gezet. Na twee keer eraf gereden te zijn in de file had ik zoiets van ‘dit gebeurt me niet nog een keer’. Als ik nu mijn remhendel aanraak, dan flikkert het een paar keer en ik merk dat ik nu ook echt meer ruimte krijg. Het voelt veiliger, wellicht dat ik er ook automobilisten mee irriteer, maar dan hebben ze me in ieder geval wel gezien. Verder heb ik er valdoppen op gezet, dan is het carter veilig mocht ik op z’n kant gaan, en het onderkuipje zat er ook niet op. Het volgende was de topkoffer, daar gaat de rotzooi voor het werk in, en later heb ik daar nog het systeem voor de zijkoffers bij gekocht. Toen zat ik alleen wel met het probleem dat de knipperlichten niet meer pasten, vandaar de geïntegreerde LED achterlichtunit. Vrij snel daarop heb ik toen ook maar de voorste knipperlichten vervangen door LED exemplaren. Wat ik trouwens ook vrij vlot heb gedaan, is een stuk uit het zadel snijden, doe ik met al mijn motoren. Even het dek van de buddy trekken, een stuk uit de duozit snijden en dat dan bij mezelf erbij trekken. Anders heb ik geen ruimte en zit zo op dat stuur gedrukt. Dat doe ik wel netjes hoor, je ziet het ziet, en het zit heel prettig. De nieuwe remleidingen zijn redelijk recent gedaan. Ik merkte dat ik minder hard kon remmen en als ik de remleidingen pakte, voelde ik ze zwellen. De harde gele kleur leek me wel mooi in combinatie met het blauw en de rode accenten. Oogt mooi en met één vinger zet ik de zaak nu stil, als het moet nog hard ook. En verder? Ik wil nog wel een andere demper, maar die dingen zijn een paar honderd euro. Misschien dat ik op Marktplaats eens iets tegen kom, daar haal ik bijna alles vandaan. Zie ik iets leuks, dan gooi ik er een bod tegenaan en als ze erin trappen, dan zetten we dat er weer op. Geen troep uiteraard, het moet wel echt bijdragen aan de verandering!