Mijn Trots – Lisette Jacobs

« Terug naar Mijn Trots
Lisette Jacobs (59) kreeg de passie voor motorrijden van huis uit mee en vond het altijd heerlijk om achterop te zitten. Maar toen haar man de racefiets boven de motor verkoos, liep haar spreekwoordelijke emmer over en besloot ze zelf haar rijbewijs te halen. Na enkele sportmotoren te hebben versleten stapt ze 49.000 kilometer geleden over op deze Yamaha FZ8, en daar heeft ze tot de dag van vandaag geen spijt van: “Ik vind ‘m perfect!”

“Ik kwam al vroeg in aanraking met motoren, en vooral de sport. Ik ging van kleins af aan al naar de TT in Assen, inmiddels misschien al wel 45 jaar. Mijn vader reed altijd motor, en mijn man ook toen we verkering kregen, dus ik zat altijd achterop. Dat vond ik prima, lekker om me heen kunnen kijken en genieten van het uitzicht. Nu nog steeds. Ik had ook eigenlijk nooit echt de behoefte om zelf te gaan rijden, tot die ene dag. Het was lekker weer en ik vroeg of m’n man een stukje met de motor wilde, maar hij ging toch liever met de racefiets op pad. Toen was ik zó boos dat ik een rijschool heb gebeld toen hij weg was, met als resultaat de eerste les een paar dagen later en in februari mijn rijbewijs. Om ervaring op te doen, kocht ik toen een Suzuki GS500E. Na minder dan een jaar verruilde ik de Suzuki voor een Honda CB600F. Dat was een hele fijne motor, dus daar heb ik wat langer mee gedaan. Maar na een aantal jaar en twee nakeds werd het tijd voor een sportmotor, toen kocht ik een Yamaha R6. Dat was een minder goeie koop, wat een zenuwachtig ding was dat. Vooral met rotondes en zo, als je dan in de verkeerde versnelling zat bijvoorbeeld. Mijn man had toen een R1 en had zoiets van ‘probeer die van mij dan eens’. Een wereld van verschil. Het klinkt gek, maar hij was zo rustig en gaf geen kik als je een keer in de verkeerde versnelling zat, toen dacht ik: ‘dit is het!’ En dus hebben we de R6 omgeruild voor een nieuwe R1 voor mijn man, en heb ik die van hem overgenomen. Dat trucje hebben we daarna nog drie keer herhaald: hij een nieuwe, ik zijn oude. Met de R1’s reden we veel en gingen we bijvoorbeeld ook naar Italië, Oostenrijk en Zwitserland, omdat we beide dezelfde motor hadden, trok dat altijd veel bekijks. Maar na drie generaties kreeg ik toch wat last van m’n nek en polsen, en ondertussen had mijn man al een FZ1 SP gekocht. Dat stond zo raar in de schuur, zo’n superbike naast een naked, dus toen besloot ik om ook over te stappen. En dan kijk je natuurlijk als eerste naar je eigen merk. De Japanners hadden toen in 2013 onder andere deze FZ8. De 50th Anniversary-uitvoering sprak me meteen aan. Deze paste goed bij de motor van m’n man, ook een witte naked, dus ik was meteen verkocht. Ik ben ook nergens anders meer gaan kijken. Ik heb er weinig aan veranderd, er is eigenlijk alleen een Akrapovic einddemper op gekomen, een andere seatcover, valdoppen en hij is verlaagd. Voor de rest heb ik er niks aan gedaan, hij moet natuurlijk wel een beetje origineel blijven.
Inmiddels heb ik dus al 49.000 kilometer op de klok staan. Ik rij ongeveer 6.000 kilometer per jaar, in Nederland vooral met mooi weer, maar met de motor op vakantie naar bijvoorbeeld Oostenrijk en Italië doen we ook. De MotoGP bezoeken we, mits het te doen is, ook weleens met de motor. En vorig jaar heb ik op het TT Circuit een Experience-dag gedaan, dat was een hele ervaring. Want je ziet die bochten dan toch heel anders dan vanaf de tribune. Dat ging trouwens niet op rondetijd, maar meer om een rondje over het circuit rijden. Met een nieuwe motor ben ik nog helemaal niet bezig, ik ben met m’n FZ8 nog altijd heel tevreden. Zolang hij de onderhoudsbeurtjes maar krijgt, is er niks aan de hand. Ik zit gewoon heel vertrouwd op deze motor, dus dan stap je ook niet zo snel over. En de 50th Anniversary-kleurstelling trekt toch ook altijd wel wat bekijks, je ziet ze niet zo veel. Dat vind ik ook wel mooi. Hij is eigenlijk perfect. Voor mij dan in ieder geval!”