Mijn Trots – Frank Gerbers

« Terug naar Mijn Trots
Het motorrijbewijs was altijd al een stille droom van Frank Gerbers (50), die uiteindelijk pas in 2017 werd verwezenlijkt. Na een paar jaar gereden te hebben op een R1100RT kwam deze R1200RT op zijn pad. De net gepensioneerde politiemotor was geen streling voor het netvlies, maar dat deerde Gerbers niet: “Optisch was ‘ie best lelijk, maar boeien, want functioneel was ‘ie helemaal prima!”

“Ik rij nog helemaal niet zo lang motor, zo’n vijf jaar pas schat ik. Van mijn dertiende tot mijn zeventiende heb ik weliswaar gecrost en ik wilde ook altijd al motor rijden, maar met trouwen, kinderen en dergelijke is het er alleen nooit van gekomen. Na mijn scheiding had ik alleen zoiets van, nu is de kans. Binnen een les of acht had ik het rijbewijs al, het gevoel zat er dus nog wel een beetje in. Meteen heb ik ook een BMW K100 uit 1984 weten te scoren. Hij kwam een beetje bij toeval op m’n pad, maar ik vond ‘m ook mooi en was er wel specifiek naar op zoek. Twee dagen had ik mijn rijbewijs, toen ik die in de stromende regen met keiharde wind vanuit Apeldoorn over de snelweg naar huis reed. Ik scheet zeven kleuren stront kan ik je vertellen.”

“Hoewel best een leuke motor, was ik ‘m qua rijden vrij snel zat. Er zat geen kuip op, dus ik zat vol in de wind en dat was het gewoon niet. Daarom ben ik overgestapt op een RT, een 1100. Ik vind BMW’s sowieso mooi en had veel goede dingen gehoord over de boxer. De RT was inderdaad een hele verademing. Van begin 2018 tot 2021 heb ik er met heel veel plezier op gereden, maar ik wilde graag een stapje omhoog, naar een R1200RT. Ik ben vervolgens bewust op zoek gegaan naar een oude politiemotor, omdat deze doorgaans goed onderhouden zijn. Onder de 130 à 140.000 kilometer is er met het kilometrage prima te leven, terwijl de prijzen van die motoren over het algemeen redelijk schappelijk zijn. Deze kwam ik op Marktplaats tegen, hij stond in Ommen. Hij was net uit dienst en had zo’n 120.000 kilometer op de teller staan.”

“Optisch was ‘ie best lelijk, maar boeien, want functioneel en motorisch was ‘ie helemaal prima. Hij was wit, er zaten veel krassen op en de lak was op verschillende plekken beschadigd. Het was dus absoluut geen plaatje, maar daar was de prijs ook naar. Helemaal toen ik zei dat ik hem meteen wel wilde meenemen en er verder niets aan hoefde te gebeuren. Ik had gewoon een goede motor voor een heel mooie prijs. En eindelijk ook de motor die ik altijd al wilde. Het is ook een heerlijke fiets, net wat meer kracht dan de 1100, net wat meer souplesse, net wat meer luxe. Alles is gewoon een paar stappen beter, het was wat dat betreft echt liefde op het eerste gezicht. Ik heb er een hele tijd zo op rondgereden, dat ‘ie er wat minder fraai uitzag, vond ik geen probleem.”

“De eerste maanden niet althans, maar op een gegeven moment ging ik me toch wel ergeren aan bepaalde echt diepe krassen. Bovendien vond ik die witte kleur ook niet mooi. Dus op een gegeven moment heb ik de beslissing gemaakt om ‘m een andere kleur te geven. Ik wilde hem eerst laten wrappen, maar dat bleek gigantisch duur. Heb ik zelf nog een rol wrap besteld om het te proberen, maar dat bleek toch wel een vak apart, dus dan maar spuiten. Ik heb weliswaar geen technische achtergrond, maar wel een beetje technisch inzicht, dus dat durfde ik wel aan. Ook omdat het van mij echt niet honderd procent strak hoeft. Wat kleine imperfecties hier en daar doen me helemaal niets, dat past zelfs wel een beetje bij me. De eerste stap was het bepalen van de kleur. Heel veel kleuren bekeken, onder meer oranje, maar ik ben zelf helemaal gek van blauw metallic, dat moest het worden. Maar ja, welke teint dan precies? Hard blauw, kobalt blauw, er zijn zoveel varianten. Deze vonden we uiteindelijk allebei mooi en bijkomend voordeel is dat het een originele BMW-kleur is, die kun je zo laten maken.”

“Dat blauw wilde ik combineren met zilveren accenten. In eerste instantie had ik van die blokjes zoals op een K1200 in gedachten, maar dat was veel te ingewikkeld. Dit motief heb ik zelf bedacht en het ziet er bijzonder mooi uit, al zeg ik het zelf. Het spuiten zelf viel hartstikke mee. Op een zondag heb ik alle kappen eraf gedraaid, waarna mijn vriendin alles voor de eerste keer heeft geschuurd. Vervolgens heb ik de boel gespoten met sneldrogende lak, vijf lagen in totaal. Aan het eind van de dag was het klaar, waarna ik op maandagavond de boel weer in elkaar heb gezet. Het hele project was eigenlijk in twee dagen klaar. Een gelzadel en nieuwe ruit maken het vervolgens af. Of af? Ik heb er ook nog originele koffers bij, die wil ik ook nog in dezelfde kleur. Deze heb ik alleen met m’n stomme kop uit elkaar gedraaid en geen idee meer hoe ze in elkaar moeten. Niemand trouwens. Ik heb nu net een Belg gevonden die me erbij kan en wil helpen, dus dat project loopt nog. Maar dan is ‘ie ook wel af. En natuurlijk zie ik ook wel dat het niet overal even goed gelukt is, maar ik ben er hartstikke blij mee. Wat een ander ervan vindt, boeit me totaal niet!”