Mijn Trots – Allan Beumer en zijn Kawasaki ZX-7R

« Terug naar Mijn Trots
Als Allan Beumer (49) voor de zoveelste keer in de file staat en er een motor tussen de auto’s door rijdt, besluit hij op z’n 27e motorrijles te nemen. Een breed scala aan motoren passeert zijn revue, maar als hij een aantal jaar geleden op zoek is naar een hobbyproject koopt hij een Kawasaki ZX-7R. Hij besluit er uiteindelijk een Yanagawa-replica van te maken, en daar heeft hij nog altijd geen spijt van: “Ik kijk er graag naar!”

“Mijn vader reed vroeger motor, maar stopte al voordat ik geboren werd. Ik heb het dus niet echt van huis uit meegekregen. Maar nadat ik m’n rijbewijs haalde heeft het virus me flink te pakken gehad. Ik had helemaal niet het idee dat het leuk zou zijn of zo, het ging in het begin meer om het praktische. Dat is in de loop der tijd wel anders geworden. Mijn eerste motor was een Honda CBR600F2, het Amerikaanse model. Die verruilde ik later voor een Fireblade 929, toen ik voor een paar handschoenen naar Arie Molenaar ging. Een mooi ding, alleen was mijn ervaring nog niet dusdanig dat ik er goed mee overweg kon, met als gevolg een flinke schuiver in de Ardennen. Na drie maand revalideren en hard nadenken ben ik toch weer gaan rijden, op een Ducati 748 dit keer. Een prachtige motor om te zien, maar ik kon er geen vriendjes mee worden. Uiteindelijk heb ik daarna nog van alles en nog wat gereden, waaronder een Pan European, Suzuki DRZ400, en zelfs een GS. Maar de sportmotoren hebben toch altijd mijn voorkeur gehad. Naast de passie voor motoren ben ik ook groot fan geworden van de motorsport. In die tijd had je in het WK Superbike Akira Yanagawa, die het met een Kawasaki ZX-7R op nam tegen de duizends. Ondanks het vanzelfsprekende vermogenstekort haalde hij toch best vaak podiums, dat vond ik gewoon mooi. Alleen was een ZX-7R toen onbetaalbaar. Toen ik een jaar of vijf geleden op zoek was naar een hobbyproject bedacht ik me om er een te kopen, ze zijn nu immers wel te betalen. Via internet vond ik er eentje, net over de Duitse grens. Helemaal origineel, 19.000 kilometer op de klok en inclusief onderhoudshistorie. In eerste instantie wilde ik ‘m origineel laten, tot hij een keer omviel en schade aan de originele kuip opliep. Maar omdat een nieuwe originele kuip net zo duur was als een variant van carbon ontstond het idee om er een Superbike-replica van te maken.
De carbon-kuip heb ik laten wrappen in de kleuren van de 2000 ZX-7R WSBK-racer. Daarna schroefde ik eigenlijk alle onnodige dingen zoals het duozitje en -voetsteunen er af en ging op internet op zoek naar upgrades en onderdelen. Het uitgangspunt was wel dat de Kawa er een betere fiets van zou worden, anders hoefde het niet. Ik heb bijvoorbeeld het binnenwerk van de voorvork aan laten passen en een andere schokdemper gemonteerd. De zeszuiger Tokico-remklauwen hebben plaatsgemaakt voor Brembo-exemplaren en ik heb ook een rem- en koppelingspomp van Brembo gemonteerd. Daarentegen is er aan het blok, op de Dynotech-bobines, K&N Luchtfilter en uitlaatsysteem van Akrapovic na, niets gedaan. Maar wat de viercilinder qua stuurgedrag het meeste heeft getransformeerd zijn de carbon Dymag-wielen. Die trokken meteen m’n aandacht toen ik ze tegenkwam, maar vanwege de prijs twijfelde ik eerst wel. Toen ik later besloot om ze toch te bestellen, kreeg ik van de webshopeigenaar nog een telefoontje, of de bestelling wel klopte, zulke dure wielen voor zo’n oud beestje. Maar ik heb er tot op de dag van vandaag geen spijt van.
Zo nu en dan kijk ik nog wel eens op internet voor onderdelen, maar niet omdat er nog iets aan moet gebeuren, ik vind ‘m redelijk af zo. Ik kan niet zeggen dat de ZX-7R nooit meer weggaat, want als iemand er een goed bod op doet wil ik er best over nadenken. Maar dat gaat niet gebeuren, niemand die het geld ervoor gaat betalen dat ik erin heb gestoken. Aan de andere kant, ik vind ‘m prachtig en kijk er graag naar. Dus waarschijnlijk gaat ‘ie nooit meer weg!”