Mijn Trots – Alex Andriessen en Joséanne Houben

« Terug naar Mijn Trots
Hij heeft allerlei motoren gereden, maar toen hij vanwege rugklachten op zoek was naar wat anders en op de Motorbeurs in Utrecht de Honda Monkey in het echt zag, was Alex Andriessen verkocht. Samen met zijn vriendin Joséanne rijdt hij al jaren op een Monkey, en dat blijft als het aan hem ligt ook nog wel even zo.

“Ik heb altijd ‘zware’ motoren gereden, eerst sportmotoren en later wat meer rechtop. Maar het laatste jaar dat ik op zo’n zware reed, kreeg ik een paar keer flink last van m’n rug. Dat ging gewoon niet meer. Toen las ik dat Honda de Monkey weer op de markt ging brengen. Ik zei meteen: ‘als ik zo’n ding in het echt zie en ik kan erop zitten, dan koop ik er een’. Op de Motorbeurs in Utrecht stond er eentje, en ik was meteen verkocht toen ik er op ging zitten. Via Marktplaats kwam ik een nagenoeg nieuwe Monkey tegen voor een scherpe prijs. Hij moest alleen nog op kenteken gezet worden, dat heb ik toen op mijn verjaardag gedaan. Maar na twee jaar wilde mijn vriendin ook wel eens mee.”

Joséanne: “Hij was altijd alleen weg met dat ding, en ik had mijn motorrijbewijs al sinds 2003. Ik ben begonnen met een Kawasaki GPZ500, ZXR400, Honda CBR600S en daarna volgde dus de Monkey.”

Alex: “We kwamen een gele tegen, met 1.200 kilometer op de klok en wat schaafwondjes van een lichte valpartij. Ik wilde zelf altijd al een gele Monkey, maar omdat ik al twee jaar op de rode Honda reed, ging mijn vriendin op de gele Monkey rondrijden. Zij wilde op haar beurt het liefst een blauwe, maar die kleur was in Nederland niet te krijgen. Toen in 2021 het bericht kwam dat de Monkey een update zou krijgen én in Nederland beschikbaar zou zijn in het blauw, hebben we er meteen een besteld. Mijn rode hebben we daarna verkocht en ik ben op de gele gaan rijden. Omdat ik wist dat ik langer op de Monkey zou gaan rijden, heb ik ook de vering aangepast. Standaard was die namelijk veel te slap, dus heb ik het binnenwerk van de voorvork vervangen en compleet nieuwe dempers gemonteerd aan de achterkant. Op Facebook kwam ik een bagagerekje tegen, die heb ik ook meteen maar gekocht. Het zwarte rekje achter op de blauwe Monkey hebben we trouwens uit Japan laten komen, daarvan waren de invoerkosten bijna net zo duur als het rekje zelf. Later heb ik voor mijn rekje nog een leren tasje laten maken, speciaal met gele stiksels en logo achterop. Toch makkelijk als je een boterham of een flesje water mee wilt nemen. Verder hebben we stroom voor de navigatie en hebben we er een klokje op gezet. In de omgeving hebben we ondertussen alles al gezien en je reikwijdte is met een 125cc best beperkt, dus hebben we een busje aangeschaft waar de twee Monkeys precies in passen. Dan laden we de motoren in, rijden ergens heen, parkeren de bus en dan kunnen we heerlijk rondrijden.”

Joséanne: “En met de Monkey maakt het ook niet uit waar je rijdt hè, of het nou een modderpad of klinkerpad is, het kan allemaal.”

Alex: “Onderweg trekken de Monkeys veel bekijks. Daar hebben we ze natuurlijk niet voor gekocht, maar het is wel een leuke bijkomstigheid.”

Joséanne: “Eigenlijk zeggen ze altijd: ‘Goh, die zien er nog goed uit!’ En dan moeten we dus uitleggen dat ‘ie ook nog helemaal niet zo oud is.”

Alex: “Zoals mijn Monkey nu is, is ‘ie voor mij goed. Je kunt er allerlei toeters en bellen aanhangen of een open uitlaat opzetten, maar dat hoeft van mij niet. Je geniet van de omgeving, maar de omgeving moet ook van jou kunnen genieten. We rijden bijvoorbeeld ook vaak door dorpjes heen, dat moet je niet willen met een open uitlaat. Ik zie ook geen reden om de Monkey ooit weg te doen. Het verschil met het 2023-model is een ander zadel en andere kleuren, en tussen mijn Monkey en die van mijn vriendin is het verschil dat die van haar één versnelling meer heeft, dat is het. Ik wil gewoon rijden, genieten met dat ding, kilometers maken. Het leuke vind ik dat je met zo’n kleine motor zoveel plezier kunt hebben. Kleine motor, groot plezier!